به گزارش پردیسان آنلاین، نوای «یا حسین» در شهر پیچیده است؛ تکیه‌های عزاداری اباعبدالله الحسین (ع) بار دیگر برپا شده و پارچه‌های سیاه بر دیوار شهر خودنمایی می‌کند.

هر گوشه شهر را که بنگری، داربست‌های فلزی به چشم می‌خورد که با پارچه‌های سیاه پوشیده شده است؛ پرچم و بیرق، رنگ و روی شهر را تغییر داده؛ اما آنچه در این روزها نمایان شده همدلی و همیاری مردم است؛ گروه گروه در شهر هیئت‌های عزاداری به پا کرده‌اند تا عشق خود را به اباعبدالله الحسین (ع) نشان دهند.

هیئت حضرت ابوالفضل (ع) رهنان (یکی از مناطق اصفهان) هم یکی از هیئت‌هایی است که به عشق حسین (ع) و عباس (ع) علمدار کربلا برپا شده است.

از خیابان امام رضا (ع) که عبور کنید و به خیابان فضیلت برسید، بوی اسپند در فضا پیچیده و نوای نوحه‌های عاشورایی در دل محله به گوش می‌رسد؛ سیدناصر صدیقی یکی از تعزیه‌خوانان این هیئت است که از کودکی در مکتب امام حسین (ع) هنر آموخته است.

این مداح اهل‌بیت متولد ۱۳۴۹ و از اهالی محله رهنان است؛ او از پنج سالگی ذاکری اهل‌بیت را شروع کرده است: «پدرم مداح اهل‌بیت (ع) است، به خاطر همین از بچگی عشق به حسین (ع) و برادر باوفایش در خون و گوشت‌مان جاری بود، تازه پنج ساله شده بودم که در کنار پدرم تعزیه‌خوانی را آموزش دیدم.»

او که شروع کارش با تعزیه‌خوانی پسر هانی و حضرت سکینه (س) بوده است، می‌گوید: «بعد از تعزیه‌خوانی کم کم با مداحی و سپس با موسیقی و آواز آشنا شدم؛ خود موسیقی تعزیه گنجینه عظیمی است، از این‌رو برای اینکه ردیف‌ها را بشناسیم، باید ابتدا گوشه‌های آواز ایران و اصفهان را بشناسیم، به خاطر همین هفت دستگاه موسیقی را نزد بزرگترین اساتید برجسته اصفهان آموزش دیدم که نخستین استاد پدرم بود؛ البته در خانه ما چون تعزیه‌خوانی زیاد بود و افراد زیادی همچون استاد عباس جواهری رفت و آمد داشتند، از آن‌ها تقلید می‌کردم، بعد با کلاس استاد سیدرضا طباطبایی یکی از بهترین شاگردهای استاد تاج اصفهانی آشنا شدم.»

سیدناصر که تعزیه‌خوانی را به‌صورت اصولی آموزش دیده است، ادامه می‌دهد: «تئوری موسیقی و تکمیلی آواز خود را در حضور استاد منصور اعظمی‌کیا آموزش دیدم و بعد، ردیف و مکتب تهران را از مهندس واعظ در حوزه هنری اصفهان آموختم؛ البته به‌طور غیرمستقیم نیز از ردیف‌های استاد طاهرزاده هم استفاده کردم، چون هدفم این بود آن موسیقی را در قالب موسیقی تعزیه بیاورم و آخر همین هم شد.»

وی که فرزندانش هم اهل موسیقی و آواز هستند، تصریح می‌کند: «موسیقی تعزیه، سینه به سینه از ذاکرین قدیم به ذاکرین جدید رسیده است. از پدرم به من و از من به پسرم…»

این مداح اهل‌بیت معتقد است: «رهنان موسیقی غنی دارد که یکی از آن‌ها موسیقی دشتی است… موسیقی که سبک و سیاقش هم به تعزیه کشیده شده است.»

سیدناصر از اعجاز خادمی امام حسین (ع) در زندگی شخصی‌اش می‌گوید: «بارها بارها اعجاز خادمی حضرت عباس (ع) و امام حسین (ع) را در زندگی خودم دیدم و به یقین رسیدم، مثلاً سال پیش بود که یکی از آشنایانم با همسرش مشکل پیدا کرده بود و به مرحله جدایی رسیده بود، به مادرش تاکید کردم حتماً برای رفع این مشکل ۴۰ روز حدیث‌کسا بخواند، خداروشکر به روز سی‌ام که رسید مشکل این خانواده حل شد؛ یا همین مکان هیئتی که می‌بینید متعلق به حاج اکبر حیدریان است که هر روز دیالیز می‌شود و حال مساعدی ندارد، اما در این ۱۰ شب به لطف امام حسین (ع) بعد از دیالیز به هیئت می‌آید و از عزاداران استقبال می‌کند، این‌ها لطف حضرت ابوالفضل (ع) و امام حسین (ع) است که هوای عزادارانش را دارند.»

او ادامه می‌دهد: «همه خادم امام حسینیم؛ این هیئت هم از دیرباز در ایام تاسوعا، عاشورا، اربعین و ۲۸ صفر میزبان مهمانانی از استان اصفهان بوده است، چند سال پیش بود که یک آقایی آمدند و از هیئت درخواست نذری می‌کرد؛ می‌گفت فرزندانش در آمریکا هستند می‌خواهم برنج‌هایش را خشک کنم و برایشان بفرستم، نذر آقا ابوالفضل است و بچه‌هایم دلتنگ…»

سیدناصر که اشک در چشمانش حلقه زده و زیر لب ذکر «یا ابوالفضل» از زبانش جاری می‌شود، آهی می‌کشد و می‌گوید: «ما همه به عشق امام حسین و حضرت عباس اینجا جمع شدیم، اگر لطف آن‌ها نبود، پای ما هیچ وقت به این مجالس باز نمی‌شد…»

این را گفت و آواز دشتی ورود امام حسین (ع) به کربلا را زمزمه کرد…

غافله کربلا بار را به منزل رسید

کشتی طوفان زده بر لب ساحل رسید

بار گشایید شما در لب شط فرات

کشتی ارکان دین در بر جان آن رسید

حر دلاور چرا آمده در کربلا

شمر لعین دغا خنجر بالا رسید

اما میهمان ویژه هیئت در شب عاشورای حسینی حاج علی شکروی معروف به «علی مداح» از تعزیه‌خوانان قدیمی خمینی شهر بود که شور و حال خاصی را با صدای دلنشین خود به مجلس عزاداری آقا اباعبدالله الحسین (ع) داده بود.

او به‌رغم اینکه همیشه نقش شمر را بازی می‌کرد، اما خود را خادم امام حسین (ع) می‌داند و می‌گوید: «بارها شده از صدا و سیما می‌خواستن مصاحبه بگیرند، اما من قبول نکردم، چون اعتقاد دارم کار باید فقط برای خدا باشد.»

حاج علی مداح با همان تواضع خاص و دلنشین می‌گوید: «از ۲۳ سالگی تعزیه‌خوانی را آموختم، چون نسل در نسل محبت امام حسین (ع) را در سینه داریم و اگر قبول کند، خادم امام هستیم.»

او که در حال حاضر در دهه ۷۰ زندگی‌اش هنوز به عشق امام حسین (ع) مداحی می‌کند، ادامه می‌دهد: «امام حسین (ع) بارها و بارها دستم را در زندگی گرفته چه در سال‌هایی که بچه دار نمی‌شدیم، اما با توسل به اباعبدالله الحسین (ع) در حال حاضر دو پسر و سه دختر دارم که همه آن‌ها هم خادم امام حسین (ع) هستند و در مراحل دیگر زندگی‌ام که همیشه حضور اهل‌بیت را حس کرده‌ام.

حاج علی مداح که زیاد اهل گفت‌وگوی خبری نبود؛ با دیدگانی که اشک در چشمانش داشت، شعر ورود شمر به کربلا را دکلمه خواند…

آری عشق به امام حسین (ع) سن و سال نمی‌شناسد از پیر و جوان، زن و مرد ایرانی همه عاشق این مکتب هستند که این روزها به عشق سرور و سالار شهیدان حضرت اباعبدالله الحسین (ع) پیراهن مشکی پوشیده‌اند، بیرق مشکی برپا کرده‌اند و عاشقی را فریاد می‌کنند تا تمام جهان بدانند راه شهدای کربلا همچنان ادامه دارد…

گزارش از: اعظم زمانی