قطعا جهان در دوران پساکرونایی در تمام عرصه های فردی و اجتماعی اعم از سیاست ،حقوق شهروندی، مدیریت، اقتصاد، فرهنگ ، هنر و ادبیات دستخوش باز آفرینی و تولید ادبیات و رفتارهای بشری جدیدی خواهد شد . 
نگارنده بر این باور است انواع و گونه های ادبیات نیز در دوران پساکرونایی دچار توجه و یا حاشیه نشینی خواهند شد.
ادبیاتِ وحشت ، ترس ، سکوت و تنهایی بر آثار تولیدی شاعران و نویسندگان و اهل قلم در قالب های شعر و داستان و بویژه نمایشنامه نویسی ،خاطره نویسی،روزنامه نگاری، فیلمنامه بیشتر نمود خواهد داشت و آثار فراوان تری  در این زمینه ها در ساحت ادبی تولید خواهد شد برای نمونه در آینده نویسندگان درباره هجران و سوگ ِ عزیزانی که در اثر کرونا از دست رفته اند و اشکهای پنهانی که در پستوی خانه ها و راهرو بیمارستانها و اطراف قبرستانها ریخته شده و عقده های فرو خفته فرزندانی که مادر و یا پدرشان را در اثر این بیماری از دست داده اند و مظلومانه و همراه با سکوتی غمبار در خاک آرمیدند و یا جان فشانی پزشکان و پرستاران ،خواهند نوشت و فیلم ،انیمیشن و نمایش برای نسلهای بعدی به یادگار خواهند گذاشت. 
ابراز عشق و محبت های از جان برخاسته  تازه عروس و دامادها به هم در ایام کرونایی و در آغوش نگرفتن والدین توسط فرزندان در این ایام ،چنان روایتی از ادبیات نمایشی را رقم خواهد زد که اشک و حسرت را برای خوانندگان آثار ادبی و بینندگان نمایش های سوگ و فیلم های وحشت و اندوه برجای خواهد گذاشت و از دیگر سو واژگان جدیدی در ادبیات فارسی همچون؛ فاصله گذاری اجتماعی و نظایر آن دارای بسامد استفاده خواهد شد .
البته به نظر می رسد در دوران پساکرونایی ادبیات هم مانند سایر مقوله های تخصصی همسایگی نزدیکتری با دانش پزشکی پیدا کند و اگر در بین پزشکان جهان افرادی اهل شعر و داستان نویسی و خاطره نگاری باشند بهتر و اثرگذارتر می توانند آثار ادبی واقعی از فرآیند اطلاع از بیماری کرونا و نحوه درمان و دارو و ترخیص و خاطرات تلخ و شیرین آن به رشته تحریر درآورند.
امیدواریم که این فصل از تاریخ ادبیات جهان سرانجامی خوش برای جامعه بشری داشته باشد .

مدیر خانه ادبیات دیار کریمان*