«آرش اکبری شلدره» به نوعی تنها فوتبالیست ایرانی محسوب می‌شود که این روزها با توجه به شیوع ویروس کرونا به فوتبال بازی کردن ادامه می‌دهد. او در لیگ تاجیکستان برای تیم «رگار تاداز» بازی می‌کند و وضعیت خوبی نیز دارد.

خبرنگار ورزشی پردیسان نوین با او درباره فوتبال تاجیکستان، سابقه‌اش در فوتبال ایران و علت لژیونر شدنش به این کشور گمنام صحبت کردیم که در ادامه می‌خوانید.

ابتدا خودت را معرفی کن و بگو که در کدام تیم‌ها بازی کردی.

فوتبالم را حدودا از سال ۱۳۸۵ در تیم نوجوانان راه‌آهن شروع کردم. پست تخصصی من وینگر و دفاع چپ بود تا اینکه در تاجیکستان به پست هافبک مرکزی و همچنین مهاجم منتقل شدم. در باشگاه صبای قم در تیم امیدها بازی کردم و در زمان «محمود یاوری» به عنوان سهمیه زیر ۲۳ سال به همراه رامین رضاییان، حامد لک، سعید آقاجانی و هادی رمضانیان در تیم بزرگسالان بودیم. ولی اتفاقاتی افتاد که مجبور به ترک شدم. در آن زمان به فوتبالیست‌های کم سن و سال زیاد بها داده نمی‌شد. کمی دلسرد شده بودم. سپس در دسته یک به نیروی زمینی رفتم و بعد از آن برای استقلال ساری در لیگ ۲ بازی کردم. در همین بین کارشناسی مدیریت بازرگانی هم گرفتم.

به جز نفراتی که گفتی با کدام بازیکنان سرشناس همبازی بودی؟

در سن نوجوانی با بازیکنانی چون یعقوب کریمی، مهدی شیری، امین حاج‌محمدی، صادق بارانی، حمید خدابنده‌لو و … توانستیم قهرمان آموزشگاه‌های کشور شویم. بعد از آن بود که به امیدهای صبای قم رفتم. همبازیان خوبی در این سال‌ها داشتیم. محسن بیات در صبا دوست صمیمی من بود و خیلی کمکم کرد. با مربیانی چون محمود یاوری، عبدالله ویسی، رسول کربکندی، محمدحسین ضیایی، ابراهیم تقی‌پور، نیما نکیسا، بهمن خداکرم و .. افتخار داشتم که کار کنم. در نوجوانان راه‌آهن هم با محمدرضا خانزاده همبازی بودم.

ماجرای جدایی‌ات از صبا چه بود؟

در اوج فوتبالم در صبا بودم اما به حقم نرسیدم. جزو بازیکنان سهمیه زیر ۲۳ سال صبا در بزرگسالان به حساب می‌آمدم. وقتش بود که به بزرگسالان بیایم و در لیگ برتر بازی کنم اما نشد که در آن تیم بمانم. نمی خوستم دیگر فوتبال بازی کنم. آن سال صبا در آسیا بود. نیکبخت واحدی، سهراب بختیاری‌زاده، مرتضی اسدی، ابوالفضل حاجی‌زاده، داود حقی، هادی اصغری، محسن بیاتی‌نیا، فریدون فضلی، محمد همرنگ و… در تیم ما بودند و واقعا پرستاره بودیم. اشتباهاتی هم مرتکب شدم اما متوجه شدم که هیچوقت دیر نیست و مجددا به فوتبال برگشتم.

چه شد سر از فوتبال تاجیکستان درآوردی؟ اصلا چرا تاجیکستان؟

مدتی گذشت اما با خودم فکر کردم که باید حق خودم را بگیرم. به فوتبال برگشتم. شاید باورتان نشود بعد از ترک نیروی زمینی، چون سرباز بودم به یک باره چهار سطح پایین رفتم و در لیگ برتر استانی بازی کردم. همین مساله خیلی در روحیه من تاثیرگذار بود. ولی می‌گویند از شما حرکت و از خدا برکت. یکی از دوستانم در تاجیکستان بود و پیشنهاد داد تا به این کشور بیایم. فصل پیش بود که به لیگ این کشور آمدم و خدا را شکر طوری بازی کردم که از اعتبار نام ایران به خوبی دفاع کرده باشم. تا فینال جام حذفی رسیدیم و مقابل استقلال تاجیکستان در ضربات پنالتی باختیم و خیلی حیف شد. بازی‌ها همگی پخش زنده می‌شود و همین باعث شده تا همه من را به خوبی بشناسند. اینجا به آرش می‌گویند؛ «اورش.» مردم و بازیکنان نیز من را «اوری» صدا می‌زنند. فصل گذشته هفت گل به ثمر رساندم که به عنوان یک هافبک مرکزی قابل توجه بود.  از چند تیم تاجیکستانی و چند تیم از کشورهای دیگر پیشنهاد داشتم. تیم‌های خارج از تاجیکستان در سطح اول نبودند و ترجیح دادم یک فصل دیگر در همین تیم رگارتاداز بمانم.

کمی از فوتبال تاجیکستان برایمان بگو.

فوتبال تاجیکستان به کشور ازبکستان نزدیک است و مرز زمینی دارد. فوتبال این کشور بین فوتبال روسیه و ازبکستان است و ادغامی است از این ۲ کشور . فوتبال سرعتی و در عین حال فیزیکی. فوتبال در تاجیکستان از لحاظ امکانات و حتی سطح فنی چیزی کمتر از فوتبال کشورمان ندارد. استقلال تاجیکستان در این فصل موفق شد تیم لوکوموتیو ازبکستان را در خانه‌اش شکست دهد و در مرحله نهایی پلی‌آف نیز با یک پنالتی عجیب در عربستان به الاهلی باخت وگرنه به مرحله گروهی می‌رسید. به ویژه سه چهار تیم بالای جدول از کیفیت خوبی برخوردار هستند. تیم‌های استقلال، کوفتوش، رگار و خوجند جزو تیم‌های شناخته‌شده تاجیکستان هستند.

نکته‌ای که باعث شده این روزها تاجیکستان بر سر زبان‌ها بیافتد این است که فوتبال در اینجا علی‌رغم شیوع ویروس کرونا در جهان، تعطیل نشده است.

ابتدا باید بگویم خوشحالم که در اینجا ویروس کرونا وجود ندارد و مردم زندگی عادی خود را انجام می‌دهند. از طرف دیگر هم بسیار ناراحت هستم که در کشور خودمان مردم با این اپیدمی درگیر هستند. انشالله هرچه زودتر همه چیز به حالت قبلی برگردد و فوتبال در کشورمان مانند قبل از سر گرفته شود. حس خوبی هست که اینجا می‌توانیم فوتبال بازی کنیم. از طرفی، توجه کشورهای دیگر نیز به اینجا بیشتر شده است. کشور اسپانیا مسابقات را به صورت زنده نمایش می‌دهد. چند کشور حق پخش لیگ تاجیکستان را خریده‌اند. این احساس خوبی به ما می‌دهد و کمک می‌کند تا بیشتر شناخته و دیده شویم.

اگر در تاجیکستان ویروس کرونا نیست چرا مسابقات بدون تماشاگر انجام می‌شود؟

تا الان که با شما صحبت می‌کنم هیچ علائمی از این ویروس در تاجیکستان گزارش داده نشده است. ماه ژانویه (دی‌ماه ۹۸) بود که من به تاجیکستان آمدم و از همان زمان مراقبت‌های لازم وجود داشت. فقط در آن زمان چین درگیر ویروس کرونا بود اما در فرودگاه همه ما کنترل می‌شدیم. پیشگیری باعث شد تا ویروس به داخل کشور نیاید. شاید جالب باشد بدانید تاجیکستان با چین مرز مشترک دارد اما با تدبیری که اندیشیده شد از ورود آن جلوگیری به عمل آمد. لیگ هم مثل همیشه در جریان است و تنها مساله بدون تماشاگر بودن بازی‌ها است. برای خودم سوال شد اگر ویروس نیست چرا بازی‌ها بدون تماشاگر است. حتی فکر می‌کردم دروغ می‌گویند اما بازیکنان و بقیه گفتند که برای پیشگیری چنین اتفاقی افتاده است و قانع شدیم. مردم هم بسیار خوب نکات بهداشتی را رعایت می‌کنند و مراقب هستند. سه هفته از لیگ را پشت سر گذاشته‌ایم. همین هفته توانستیم در خانه تیم استرافشان را با نتیجه چهار بر یک شکست دهیم.

اوضاع قراردادها در تاجیکستان چگونه است؟ از پول‌های کلان خبری هست؟

قراردادها در اینجا خوب است. مثل لیگ برتر خودمان نجومی نیست اما من راضی هستم. بیشتر به خاطر عشق به فوتبال و اینکه حقم را از این رشته بگیرم به اینجا آمدم. می‌خواهم فوتبالم را در شرایطی تمام کنم که به لیاقتی که دارم رسیده باشم. نه پول زیاد می‌دهند و نه کم. همه چیز عادی است.

به جز تو بازیکن خارجی دیگری نیز در تیم و یا لیگ این کشور هست؟

ما سه بازیکن ازبکستانی در تیم‌مان داریم. ۲ نفر از آنها مدتهاست در اینجا حضور دارند. یک نفر دیگر نیز فصل قبل در تیم استقلال بازی می‌کرد و امسال به تیم ما آمد. بیشتر بازیکنان خارجی در تاجیکستان، ازبک هستند اما از غنا و مالی نیز نفراتی داریم.

چرا استقلال تاجیکستان، قرمز می‌پوشد؟

استقلال بهترین تیم اینجاست و رنگ قرمز می‌پوشد و همین مساله باعث تعجب من هم شد. چون ذهنیت ما از استقلال، رنگ آبی است. اکثر ملی‌پوشان تاجیکستان در همین تیم استقلال بازی می‌کنند. لژیونرهایی نیز از کشور روسیه دارند. تیم ما دومین تیم پرافتخار تاجیکستان است. در کنار ما خوجند نیز تیم خوبی به حساب می‌آید و کری‌خوانی جالبی بین این سه تیم وجود دارد. استقلال، تیم پایتخت‌نشین است و طرفداران فراوانی دارد. خوجند و استقلال از کیفیت بالاتری برخوردارند و در آسیا بازی می‌کنند.

مردم تاجیکستان چگونه مردمی هستند و ورزش های محبوبشان چیست.

جمعیت تاجیکستان حدود ۹ میلیون نفر است. مردم خیلی خونگرم، آرام و مهمان نوازی دارد. زبان ما به هم نزدیک است اما در واقع آنها به زبان فارسی اصیل حرف می‌زنند و خودشان به آن زبان تاجیکی می‌گویند. خیلی راحت می‌توانم با آنها حرف بزنم. البته در اینجا خیلی از مردم به زبان روسی هم با یکدیگر حرف می‌زنند. فوتبال رشته محبوبی است اما در تاجیکستان بیشتر مردم رشته‌های رزمی را دوست دارند. رشته‌هایی مثل کاراته، کشتی و کیک‌بوکسینگ مورد توجه است.

هدف و رویای فوتبالی آرش اکبری در سن ۲۹ سالگی چیست؟

هدف و آرزوی اصلی هر فوتبالیستی بازی کردن برای تیم ملی کشورش است. از لحاظ سن و سالی بخواهیم در نظر بگیریم یک مقدار شاید دور از دسترس باشد اما من سن را در فوتبال، خصوصا در کشور خودمان یک عدد می‌دانم. مهمتر از همه چیز سالم زندگی کردن است. همچنان امیدوار هستم که روزی برای تیم ملی کشورم بازی کنم.