به گزارش سرویس ترجمه پردیسان آنلاین، روزهای سرد در بسیاری از شهرها تجربه‌ای عمیق و تعیین‌کننده هستند که بر کیفیت زندگی، روابط اجتماعی و هویت فرهنگی اثر می‌گذارند. سرمای شدید، روزهای کوتاه و برف‌های سنگین، می‌توانند به‌سادگی زمینه‌ساز انزوا شوند و اگر طراحی شهری متناسب با این شرایط نباشد، شهروندان با مشکلاتی چون کاهش فعالیت‌های اجتماعی، دشواری رفت‌وآمد و افت کیفیت زندگی روبه‌رو می‌شوند.
مفهوم «طراحی شهری زمستانی» در دهه‌های اخیر به یکی از رویکردهای مهم برنامه‌ریزی شهری در مناطق سردسیر تبدیل شده است. این رویکرد شامل اقداماتی همچون ایجاد شبکه‌های سرپوشیده یا زیرزمینی برای تسهیل رفت‌وآمد، طراحی فضاهای عمومی روشن و گرم برای تشویق مردم به حضور اجتماعی، استفاده از نورپردازی شهری برای مقابله با تاریکی طولانی شب‌ها و برنامه‌ریزی برای فعالیت‌های زمستانی در پارک‌ها و میدان‌هاست. شهرهایی در کانادا و ایالات متحده هستند که طراحی شهری را بر اساس نیازهای فصل سرد شکل داده‌اند تا زمستان به فرصتی برای نزدیکی، صمیمیت و خلق هویت جمعی بدل شود.
زمستان در آمریکای شمالی نه‌تنها مانع شادی نیست، بلکه فرصتی برای خلق جشن‌های فرهنگی و اجتماعی است. شهرهای کانادایی با ایجاد شبکه زیرزمینی، برنامه‌های جامع و کارناوال‌های زمستانی نشان داده‌اند که طراحی شهری می‌تواند زمستان را به بخشی از هویت شهری بدل کند. در ایالات متحده نیز شهرهایی همچون نیویورک، شیکاگو، مینیاپولیس و آسپن زمستان را به فرصتی برای تجربه زندگی شهری، ورزش‌های زمستانی و فعالیت‌های فرهنگی تبدیل می‌کنند. زمستان بخشی جدایی‌ناپذیر از هویت شهرهای شمالی است و طراحی فضاهای عمومی، حمل‌ونقل و فعالیت‌های اجتماعی با توجه به شرایط سرد انجام می‌شود.
زمستان ایالات متحده با نورپردازی، جشن‌های خیابانی و فعالیت‌های فرهنگی معنا پیدا می‌کند. پیست‌های اسکیت در میدان‌ها و پارک‌های عمومی، فضاهایی هستند که مردم را در سرمای سخت گرد هم می‌آورند. خیابان‌های روشن و ویترین‌های پرنور فروشگاه‌ها، شهرها را زنده نگه می‌دارند. طراحی شهری متمرکز بر طبیعت کوهستانی و فعالیت‌های زمستانی، این فصل را به فرصتی برای تجربه ورزش و فرهنگ تبدیل می‌کند تا طراحی شهری هوشمند و همبستگی معنا بگیرد.
کانادا؛ سرزمین سفید شمالی
کانادا به‌عنوان «سرزمین سفید شمالی» شناخته می‌شود که زمستان نه یک فصل گذرا، بلکه تجربه‌ای طولانی و تعیین‌کننده در زندگی روزمره مردم است. سرمای شدید، برف‌های سنگین و روزهای کوتاه، اگر در طراحی شهری نادیده گرفته شوند، می‌توانند کیفیت زندگی را کاهش دهند و مردم را به انزوا بکشانند. به همین دلیل، بسیاری از شهرهای کانادایی در دهه‌های اخیر رویکردی جدی به «طراحی شهری زمستانی» داشته‌اند که تلاش می‌کند زمستان را نه تهدید، بلکه فرصتی برای نزدیکی، صمیمیت و خلق هویت جمعی بدل کند.
طراحی شهری زمستانی شامل اقداماتی همچون ایجاد مسیرهای امن برای رفت‌وآمد در برف و یخ، نورپردازی خیابان‌ها برای مقابله با تاریکی طولانی شب‌ها، ساخت فضاهای عمومی گرم و سرپوشیده برای تشویق مردم به حضور اجتماعی و برنامه‌ریزی جشن‌ها و آئین‌های زمستانی در میدان‌ها و پارک‌هاست. زمستان در کانادا نه‌تنها مانع زندگی شهری نیست، بلکه بخشی از هویت فرهنگی و اجتماعی شهرها محسوب می‌شود.
کبک‌سیتی؛ کارناوال یخی در قلب تاریخ
کبک‌سیتی با معماری سنگی و خیابان‌های باریک خود، در زمستان به صحنه بزرگ‌ترین جشن زمستانی جهان یعنی «کارناوال کبک» بدل می‌شود. این کارناوال که نخستین بار در سال ۱۸۹۴ برگزار شد، از سال ۱۹۵۵ به شکل مدرن امروزی ادامه پیدا کرده است و امروز به‌عنوان بزرگ‌ترین جشن زمستانی جهان شناخته می‌شود. هدف اصلی کارناوال زنده نگه داشتن روحیه مردم در زمستان‌های سخت و جذب گردشگران در فصل کم‌رونق بود و اکنون به بخشی از هویت فرهنگی کبک تبدیل شده است.
هر سال در فوریه بیش از یک میلیون نفر در این جشن شرکت می‌کنند و کارناوال دو هفته ادامه پیدا می‌کند. در این مدت، بیش از صد رویداد مختلف از رژه‌های شبانه و مسابقات قایق‌رانی روی برف گرفته تا مجسمه‌های یخی غول‌پیکر، مسابقات ورزشی زمستانی و جشن‌های خیابانی برگزار می‌شود. نماد کارناوال، شخصیت محبوب «آدم‌برفی کبک» است؛ این آدم‌برفی بزرگ با کلاه قرمز و کمربند سنتی فرانسوی‌کانادایی به‌عنوان سفیر شادی و نماد زمستانی شهر شناخته می‌شود و حضورش در مراسم برای کودکان و بزرگسالان هیجان‌انگیز است.
فراتر از جشن‌ها، طراحی شهری کبک‌سیتی نیز با زمستان هماهنگ است: خیابان‌های باریک و ساختمان‌های نزدیک به هم، فضایی صمیمی و گرم ایجاد می‌کنند که در سرمای طولانی، حس نزدیکی و همبستگی را تقویت می‌کند. این شهر نمونه‌ای است از اینکه چگونه تاریخ و معماری می‌توانند با شرایط اقلیمی پیوند بخورند و زمستان را به بخشی از هویت شهری تبدیل کنند. شهر تاریخی کبک‌سیتی به مقصدی جهانی برای گردشگران زمستانی شهرت پیدا کرده است که در سرمای سخت، مردم با لباس‌های گرم و نوشیدنی‌های داغ در خیابان‌ها جمع می‌شوند، موسیقی و نور همه‌جا را پر می‌کند و شهر به صحنه‌ای پرشور از زندگی جمعی و هویت فرهنگی تبدیل می‌شود.
بنف؛ کوهستان‌های راکی و تجربه طبیعت در زمستان
شهر بنف در دل رشته‌کوه‌های راکی استان آلبرتا یکی از شاخص‌ترین نمونه‌های تلفیق طبیعت کوهستانی با فرهنگ شهری در فصل زمستان است. این شهر کوچک که در مرکز پارک ملی بنف قرار دارد، هر سال با جشن زمستانی «روزهای برفی» به صحنه‌ای شاعرانه و پرهیجان تبدیل می‌شود. خیابان‌های شهر با نورپردازی و تزئینات زمستانی آراسته می‌شوند و برف سنگین، چشم‌اندازهای کوهستانی را به پس‌زمینه‌ای رؤیایی برای جشن‌ها تبدیل می‌کند.
جشن روزهای برفی در ژانویه برگزار می‌شود و چند هفته ادامه دارد. در این مدت، شهر میزبان مسابقات اسکی و اسنوبورد در دامنه‌های کوهستانی، رقابت‌های یخی و فعالیت‌های خانوادگی است. یکی از جذاب‌ترین بخش‌های جشن، مجسمه‌های یخی غول‌پیکر است که هنرمندان از سراسر جهان برای ساخت آن‌ها به بنف می‌آیند. این آثار هنری در فضای باز به نمایش گذاشته می‌شوند و مردم در سرمای کوهستانی، با تحسین و شگفتی به تماشای آن‌ها می‌پردازند. مسابقات ورزشی زمستانی همچون هاکی روی یخ و اسکی صحرانوردی، روحیه رقابت و نشاط را در شهر زنده می‌کنند.
طراحی شهری بنف نیز با شرایط زمستانی هماهنگ است: خیابان‌های کوچک و ساختمان‌های چوبی با سقف‌های شیب‌دار، فضایی گرم و صمیمی ایجاد می‌کنند که در سرمای سخت، حس نزدیکی و همبستگی را تقویت می‌کند. بنف نشان می‌دهد که زمستان فرصتی برای تجربه هم‌زمان طبیعت و فرهنگ است. این شهر با ترکیب چشم‌اندازهای کوهستانی، جشن‌های زمستانی و طراحی شهری هماهنگ با اقلیم سرد، زمستان را نه تهدیدی برای زندگی، بلکه بخشی از هویت فرهنگی و اجتماعی خود می‌داند.
ادمونتون؛ نور و فولکلور در جشن قایق پرنده
شهر ادمونتون با زمستان‌های طولانی و سرد خود، هر سال میزبان «فستیوال قایق پرنده» است. این رویداد با الهام از افسانه‌های فولکلور فرانسوی‌کانادایی و داستان‌های بومیان منطقه، فضای شهر را به صحنه‌ای از شادی و خیال تبدیل می‌کند. قایق‌های پرنده در این روایت‌ها نماد سفرهای جادویی در دل شب‌های زمستانی هستند و همین تصویر خیال‌انگیز، الهام‌بخش جشنواره‌ای شده است که مردم را در سرمای سخت گرد هم می‌آورد. خیابان‌ها و پارک‌های شهر با نورپردازی‌های رنگارنگ، مجسمه‌های یخی و نمادهای فولکلور تزئین می‌شوند و ادمونتون در شب‌های زمستانی حال‌وهوایی جادویی پیدا می‌کند.
در طول جشنواره، موسیقی زنده، نمایش‌های خیابانی، داستان‌گویی فولکلور و کارگاه‌های فرهنگی برگزار می‌شود. مردم با لباس‌های گرم در فضای باز جمع می‌شوند، می‌رقصند، می‌خندند و لحظاتی از همبستگی و شادی جمعی را تجربه می‌کنند. خانواده‌ها، جوانان و سالمندان کنار هم در پارک‌ها و میدان‌های شهر حضور دارند و زمستان سرد زمانی برای نزدیکی اجتماعی و خلق خاطرات مشترک می‌شود. فستیوال ادمونتون یکی از رویدادهای فرهنگی منحصربه‌فرد کاناداست که زمستان سرد و طولانی این شهر را به فرصتی برای شادی، هنر و همبستگی اجتماعی تبدیل می‌کند.
وایت‌هورس؛ آئین‌های تاریخی در شمال یخ‌زده
شهر وایت‌هورس در قلمرو یوکان، یکی از شمالی‌ترین شهرهای کانادا، زمستان‌هایی طولانی و سخت را تجربه می‌کند، اما همین زمستان سرد بخشی از هویت فرهنگی و اجتماعی شهر را شکل می‌دهد. مهم‌ترین رویداد زمستانی این شهر، «جشنواره سورداو رندوو یوکان» که با قدمتی بیش از نیم‌قرن، هر سال در فوریه برگزار می‌شود و گذشته تاریخی یوکان را با آئین‌های امروزی درهم می‌آمیزد.
در طول جشن، خیابان‌های وایت‌هورس پر از موسیقی زنده، نمایش‌های خیابانی و مسابقات سنتی می‌شود. یکی از بخش‌های محبوب جشنواره، مسابقات لباس‌های تاریخی است؛ شرکت‌کنندگان با پوشیدن لباس‌های دوران تب طلا در قرن نوزدهم، گذشته شهر را زنده می‌کنند. علاوه بر آن، مسابقات طناب‌کشی، پرتاب تابه چدنی و رقابت‌های ورزشی زمستانی، فضای جشن را پرهیجان می‌سازند. کودکان و خانواده‌ها با بازی‌های سنتی و فعالیت‌های زمستانی، زمستان سرد یوکان را صحنه‌ای پویا برای تجربه شادی می‌دانند.
مسابقه پرتاب تابه چدنی یکی از سرگرم‌کننده‌ترین آئین‌های سنتی جشنواره سورداو رندوو یوکان است و ریشه در زندگی روزمره مهاجران و جویندگان طلا در قرن نوزدهم دارد. در آن زمان تابه چدنی یکی از اصلی‌ترین ابزارهای آشپزی و بقا در شرایط سخت شمال کانادا بود. در این مسابقه، شرکت‌کنندگان باید یک تابه سنگین چدنی را با تمام توان پرتاب کنند و برنده کسی است که بیشترین فاصله و بهترین دقت را داشته باشد. گاهی مسابقه به شکل «پرتاب به هدف» برگزار می‌شود و گاهی فقط فاصله پرتاب اندازه‌گیری می‌شود. این رقابت جنبه طنز و سرگرمی دارد و یادآور سختی‌ها و خلاقیت‌های زندگی در دوران تب طلاست.
فضای مسابقه بسیار شاد و پرهیجان است: تماشاگران با خنده و تشویق همراهی می‌کنند، شرکت‌کنندگان لباس‌های زمستانی و لباس‌های تاریخی می‌پوشند و تابه‌های چدنی در هوای سرد یوکان پرواز می‌کنند. این مسابقه یکی از نمادهای جشنواره وایت‌هورس است و هر سال صدها نفر در آن شرکت می‌کنند و به تماشایش می‌نشینند.
سورداو رندوو یوکان هر سال هزاران نفر را به وایت‌هورس جذب می‌کند. در سال‌های اخیر بیش از ۲۰ تا ۳۰ هزار بازدیدکننده در طول چند روز جشن در شهر حضور داشته‌اند که عددی چشمگیر برای شهری کوچک در شمال کانادا محسوب می‌شود. این رویداد نه‌تنها جنبه فرهنگی دارد، بلکه به اقتصاد محلی نیز کمک می‌کند؛ هتل‌ها، رستوران‌ها و فروشگاه‌های محلی در این ایام رونق می‌گیرند و شهر به مقصدی برای گردشگران زمستانی تبدیل می‌شود.
طراحی شهری وایت‌هورس نیز با شرایط زمستانی هماهنگ است. ساختمان‌های مقاوم در برابر سرما، مسیرهای امن برای رفت‌وآمد در برف و فضاهای عمومی که برای گردهمایی‌های اجتماعی ساخته شده‌اند، نشان می‌دهند که زمستان در این شهر نه تهدیدی برای زندگی، بلکه فرصتی برای نزدیکی و شادی جمعی است.
