به گزارش پردیسان آنلاین، در دنیایی که هر روز بیش از پیش به سمت دیجیتالی شدن پیش می‌رود، مفهوم معماری نیز دچار دگرگونی‌های بنیادین شده است؛ دیگر طراحی ساختمان تنها به انتخاب مصالح، زیبایی نما یا چیدمان فضا محدود نیست، بلکه هوش مصنوعی، اینترنت اشیا، داده‌های بزرگ و سیستم‌های خودآموز به یکی از ارکان اصلی در خلق فضاهای زیستی مدرن بدل شده‌اند.
معماری هوشمند تلفیقی از علم، فناوری، طراحی و روان‌شناسی فضا است؛ رویکردی که در آن ساختمان‌ها به موجوداتی زنده شباهت پیدا می‌کنند؛ موجوداتی که قادرند بفهمند، بیاموزند، واکنش نشان دهند و با شرایط محیطی، اقلیمی و رفتاری ساکنان خود سازگار شوند.
این معماری نوین با بهره‌گیری از فناوری‌هایی همچون هوش مصنوعی (AI)، اینترنت اشیا (IoT)، تحلیل داده‌ها، سیستم‌های خودکار انرژی و مدیریت هوشمند مصرف منابع ، بستری نو برای خلق شهرهایی فراهم آورده است که با ساکنان خود در گفت‌وگو هستند.
در معماری هوشمند، ساختمان‌ها دیگر صرفاً سازه‌هایی بی‌جان نیستند، بلکه به یک سیستم یکپارچه از حسگرها، نرم‌افزارها و الگوریتم‌ها تبدیل می‌شوند که قادرند میزان نور، دما، رطوبت، تهویه و حتی رفتار حرکتی افراد را رصد کرده و بر اساس آن، بهینه‌ترین شرایط را برای آسایش و صرفه‌جویی فراهم کنند.
تصور کنید خانه‌ای که صبح زود، پیش از بیدار شدن ساکنان، دمای مناسب اتاق را تنظیم کند، پرده‌ها را به‌نرمی کنار بزند، قهوه‌ساز را روشن کند و نور طبیعی را دقیقاً به میزان مطلوب وارد فضا سازد؛ این همان تصویری است که معماری هوشمند از آینده زیست انسان ارائه می‌دهد.
در مقیاس شهری نیز این رویکرد، تحولی عظیم به وجود آورده است و شهرهای هوشمند بر پایه معماری هوشمند شکل می‌گیرند؛ یعنی هر ساختمان، یک گره ارتباطی از شبکه‌ای بزرگ است که داده‌ها را رد و بدل می‌کند و در مدیریت مصرف انرژی، کنترل ترافیک، حفظ منابع طبیعی و کاهش آلودگی نقش دارد.
به‌عنوان نمونه، در بعضی از شهرهای پیشرو جهان همچون سنگاپور، آمستردام و سئول، ساختمان‌ها نه‌تنها مصرف‌کننده انرژی نیستند، بلکه به تولیدکننده آن نیز تبدیل شده‌اند؛ با استفاده از صفحات خورشیدی، پنجره‌های فتوالکتریک و سیستم‌های بازچرخانی آب، این سازه‌ها به خودکفایی زیست‌محیطی رسیده‌اند.
جذاب‌ترین جنبه معماری هوشمند، پیوند میان انسان و فناوری است که هدف نهایی، ساخت فضایی نیست که صرفاً خودکار عمل کند، بلکه فضایی است که با انسان گفت‌وگو کند، احساس او را درک نماید و بر اساس حالات روحی و نیازهای لحظه‌ای او واکنش نشان دهد.
پژوهش‌های جدید نشان می‌دهد که طراحی فضاهای پاسخگو به احساسات، می‌تواند به کاهش استرس، افزایش بهره‌وری، ارتقای سلامت روان و ایجاد حس تعلق بیشتر به محیط منجر شود، ازاین‌رو معماران آینده نه‌تنها طراح فضا، بلکه طراح تجربه انسانی خواهند بود.
از منظر پایداری نیز، معماری هوشمند یکی از ستون‌های اصلی توسعه پایدار شهری به شمار می‌رود و این نوع معماری با کنترل هوشمند مصرف انرژی، استفاده از مصالح سازگار با محیط‌زیست، مدیریت پساب‌ها و بهینه‌سازی تهویه، می‌تواند ردپای کربنی ساختمان‌ها را تا بیش از ۴۰ درصد کاهش دهد، به‌همین دلیل بسیاری از کشورها، طراحی و ساخت بناهای هوشمند را در سیاست‌های کلان خود برای مقابله با تغییرات اقلیمی گنجانده‌اند.
نکته‌ای دیگر که معماری هوشمند را جذاب‌تر می‌سازد، انعطاف‌پذیری فضاها است و در گذشته، ساختمان‌ها ماهیتی ثابت داشتند، اما امروز فضاها می‌توانند خود را با نوع کاربری، جمعیت و حتی شرایط اضطراری سازگار کنند؛ برای مثال در یک مجتمع چندمنظوره هوشمند، فضای اداری می‌تواند در ساعات عصر تنها با تغییر تنظیمات نور، دما و چیدمان ماژولار دیوارها و مبلمان به یک سالن فرهنگی یا آموزشی تبدیل شود.
معماری هوشمند در اصفهان در مرحله رشد و توسعه قرار دارد
محمدرضا فلاح، عضو شورای اسلامی شهر اصفهان به خبرنگار پردیسان آنلاین می‌گوید: معماری هوشمند در اصفهان در مرحله‌ای رو به رشد و توسعه قرار دارد و پروژه‌هایی همچون مجتمع برج‌های مسکونی هوشمند آبشار و خانه‌های هوشمند در مناطق مختلف، نمونه‌های عملی استفاده از فناوری‌های نوین برای کنترل انرژی، امنیت و مدیریت ساختمان هستند.
وی ادامه می‌دهد: دستاورد اصلی این پروژه‌ها افزایش رفاه شهروندان، بهینه‌سازی مصرف انرژی و امکان نظارت هوشمند بر فضای زندگی است، اگرچه هنوز ظرفیت کامل محقق نشده است، اما گام‌های اولیه به‌خوبی برداشته شده‌اند.
عضو شورای اسلامی شهر اصفهان تاکید می‌کند: شورای شهر و شهرداری اصفهان، توسعه معماری هوشمند را جزو اولویت‌های شهرسازی و عمران شهری قرار داده‌اند و اقدامات انجام شده شامل تدوین راهنماها و دستورالعمل‌های فنی برای ساختمان‌های هوشمند، حمایت از پروژه‌های پایلوت و نمونه و همکاری با دانشگاه‌ها و نهادهای تخصصی است.
فلاح می‌گوید: برای آینده، برنامه‌ریزی شده است تا زیرساخت‌های دیجیتال شهر تقویت شود، آموزش نیروی انسانی متخصص افزایش یابد و فرهنگ استفاده از فناوری‌های نوین در بین شهروندان گسترش پیدا کند که در این مسیر، همکاری با شرکت‌های دانش‌بنیان و تعامل بین دستگاه‌های مرتبط به‌عنوان عامل تسریع و ارتقای کیفیت پروژه‌ها بسیار مهم است.
وی اضافه می‌کند: بزرگ‌ترین چالش‌های پیش روی معماری هوشمند در اصفهان عبارت است از هزینه بالای پیاده‌سازی فناوری‌های نوین، کمبود نیروی متخصص و نبود استانداردهای یکپارچه و راهکارهای پیشنهادی شامل ایجاد مشوق‌های مالی برای پروژه‌های هوشمند، توسعه آموزش نیروی انسانی متخصص و ایجاد چارچوب‌ها و استانداردهای مشخص برای طراحی و اجرای ساختمان‌های هوشمند است.
عضو شورای اسلامی شهر اصفهان خاطرنشان می‌کند: اصفهان شهری با تاریخچه غنی و هویت معماری منحصر به‌فرد است و تلفیق فناوری‌های نوین با معماری سنتی نیازمند طراحی خلاقانه و استفاده از مصالح بومی است.
فلاح می‌گوید: برای مثال، پنجره‌ها و سیستم‌های تهویه هوشمند که قابلیت تنظیم نور و دما دارند، می‌توانند کارآمدی ساختمان را افزایش دهند بدون آنکه هویت تاریخی آسیب ببیند و هدف، ایجاد فضاهایی است که عملکردی مدرن داشته باشند و زیبایی و فرهنگ معماری اصفهان را حفظ کنند.
وی ادامه می‌دهد: معماری هوشمند می‌تواند کیفیت زندگی شهروندان را به شکل قابل توجهی ارتقا دهد و با استفاده از فناوری‌های هوشمند، مصرف انرژی بهینه می‌شود، هزینه‌ها کاهش پیدا می‌کند و ایمنی ساختمان‌ها افزایش می‌یابد.
عضو شورای اسلامی شهر اصفهان تاکید می‌کند: با کنترل بهتر مصرف منابع و استفاده از مصالح پایدار، سلامت محیط زیست حفظ می‌شود و در نهایت، ترکیب این فناوری‌ها با اصول معماری سنتی، اصفهان را به شهری مدرن، پایدار و با هویت فرهنگی غنی تبدیل می‌کند.
معماری هوشمند، پیوند فناوری و هویت ایرانی؛ آینده‌ای پایدار برای شهر اصفهان
ایمان عشقی‌نژاد، معمار و استاد دانشگاه با اشاره به چالش‌ها و فرصت‌های توسعه معماری هوشمند در ایران به خبرنگار پردیسان آنلاین اظهار می‌کند: بزرگ‌ترین چالش‌های پیش‌روی این حوزه را می‌توان در پنج دسته اصلی تقسیم کرد؛ نخست، کمبود زیرساخت‌ها و فناوری‌های لازم برای اجرای سیستم‌های هوشمند در ساختمان‌ها و فضاهای شهری؛ دوم، ضعف دانش و تخصص‌های میان‌رشته‌ای در حوزه‌های معماری، مهندسی برق، فناوری اطلاعات و طراحی شهری که مانع از شکل‌گیری رویکردی جامع در معماری هوشمند می‌شود؛ سوم، مسائل اخلاقی و دغدغه‌های مربوط به حریم خصوصی که با گسترش داده‌های دیجیتال و نظارت هوشمند اهمیت فزاینده‌ای یافته است؛ چهارم، پایداری و مصرف انرژی به‌عنوان یکی از محورهای اصلی توسعه شهری و در نهایت مقاومت فرهنگی و عادت‌های رفتاری جامعه که مانع پذیرش سریع فناوری‌های نوین در حوزه معماری می‌شود.
وی ادامه می‌دهد: فرصت‌های توسعه معماری هوشمند نیز به پنج دسته تقسیم می‌شود، نخست بهینه‌سازی مصرف انرژی که می‌تواند نقش مؤثری در کاهش هزینه‌ها و آلودگی‌های زیست‌محیطی داشته باشد، دوم افزایش آسایش و کیفیت زندگی که به‌واسطه ارتقای عملکرد ساختمان‌ها و فضاهای شهری حاصل می‌شود، سوم طراحی داده‌محور که بر اساس تحلیل اطلاعات و رفتار کاربران، کیفیت فضا را بهبود می‌بخشد، چهارم گسترش شهرهای هوشمند و اتصال میان فضاها از طریق شبکه‌های دیجیتال و پنجم خلق افق‌های جدید برای خلاقیت معماری که موجب تلفیق فناوری با هنر و زیبایی‌شناسی می‌شود.
معمار و استاد دانشگاه با تأکید بر اینکه معماری هوشمند تنها در صورتی ماندگار است که با اقلیم، فرهنگ و اقتصاد بومی در هم آمیخته شود، می‌گوید: اگر این نوع معماری صرفاً به فناوری و تکنولوژی محدود شود، دوام نخواهد داشت، اما چنانچه بتواند میان نوآوری و اصالت ایرانی توازن برقرار کند، آینده معماری معاصر کشور را متحول خواهد کرد.
عشقی‌نژاد درباره میزان تأثیر معماری هوشمند بر کیفیت زندگی در پروژه‌های مسکونی و تجاری ایران تصریح می‌کند: در حوزه انرژی، شواهد نشان می‌دهد که معماری هوشمند می‌تواند کاهش معناداری در مصرف ایجاد کند، هرچند این نتیجه به کیفیت طراحی و اجرای پروژه بستگی دارد.
وی می‌افزاید: در بُعد آسایش و امنیت، بهبود ملموسی در تجربه زندگی ساکنان مشاهده می‌شود، اما در زمینه تعاملات اجتماعی، هنوز نیاز به پژوهش‌های مستقل و بلندمدت وجود دارد و فناوری می‌تواند تعامل اجتماعی را تقویت کند، اما تنها زمانی که طراحی اجتماعی و هوشمندسازی در کنار یکدیگر مورد توجه قرار گیرند.
معمار و استاد دانشگاه با اشاره به نمونه‌هایی از پروژه‌های موفق هوشمندسازی در ایران می‌گوید: در تهران، پروژه ۲۶۰ واحدی نیایش با استفاده از فناوری برندهای معتبر همچون لوکسون و ای‌بی، موفق به پیاده‌سازی سیستم‌های هوشمند متنوعی شده است؛ از جمله کنترل روشنایی داخلی و بیرونی با امکان دسترسی از راه دور، مدیریت پارکینگ هوشمند، سیستم صوتی مرکزی و سایر تجهیزات رفاهی، همچنین در اصفهان، شرکت ناپ‌پرو پروژه‌های تجاری و مسکونی متعددی را هوشمندسازی کرده است.
وی اضافه می‌کند: یکی از نمونه‌های شاخص آن، پروژه پیور در منطقه آپادانا دوم است که شامل سیستم‌های کنترل روشنایی، سرمایش و گرمایش هوشمند، پرده‌ها، موسیقی، آیفون، پارکینگ و اعلام حریق بوده و تمام این بخش‌ها از طریق سناریوهای خودکار و کنترل از راه دور قابل مدیریت هستند.
معماری سنتی اصفهان ذاتاً هوشمند بوده و وظیفه معمار امروز این است که فناوری دیجیتال را ادامه همان منطق هوشمندی طبیعی بداند
عشقی‌نژاد با بیان اینکه ویژگی متمایز این پروژه‌ها زیرساخت مناسب از زمان آغاز ساخت، اتوماسیون چندبخشی و استفاده از برندهای معتبر جهانی است، اظهار می‌کند: موفقیت در معماری هوشمند زمانی رقم می‌خورد که از مرحله طراحی، زیرساخت‌ها و استانداردها به‌صورت یکپارچه پیش‌بینی شوند.
وی درباره هماهنگی فناوری‌های نوین با معماری سنتی و هویت تاریخی اصفهان می‌گوید: معماری سنتی اصفهان ذاتاً هوشمند بوده است و این معماری، کنترل اقلیم، نور و آسایش را بدون برق یا سنسور انجام می‌داد، بنابراین وظیفه معمار امروز این است که فناوری دیجیتال را ادامه همان منطق هوشمندی طبیعی بداند؛ هوشمندی‌ای که در خدمت ادراک و حس فضا باشد، نه صرفاً ابزاری برای کنترل تجهیزات و نوآوری زمانی ارزشمند است که بتواند روح و هویت اصفهان را به آینده منتقل کند، نه اینکه آن را پنهان سازد.
وی با تأکید بر نقش شهروندان در موفقیت معماری هوشمند بیان می‌کند: در این نوع معماری، شهروندان باید کاربران فعال باشند، نه مصرف‌کنندگان منفعل و سیستم‌های هوشمند زمانی عملکرد بهینه دارند که کاربران رفتار سازگار با آن‌ها داشته باشند؛ برای مثال، بستن پنجره‌ها هنگام استفاده از تهویه هوشمند یا تنظیم درست تجهیزات خانگی است.
عشقی‌نژاد می‌افزاید: ترویج فرهنگ استفاده از فناوری هوشمند نیازمند الگوهای رفتاری و جامعه‌پذیری طبیعی است و وقتی در ساختمان‌ها یا محله‌هایی از فناوری هوشمند به شکل روزمره استفاده شود، سایر شهروندان نیز به تقلید و یادگیری ترغیب می‌شوند و شهرداری‌ها و دولت‌ها نیز می‌توانند با ارائه تسهیلات مالی، تخفیف‌ها یا امتیازهای مالیاتی، مردم را به بهره‌گیری از فناوری‌های هوشمند تشویق کنند.
معمار و استاد دانشگاه با اشاره به نقش معماری هوشمند در کاهش مصرف انرژی می‌گوید: معماری هوشمند می‌تواند به راهکاری پایدار و عملی برای ارتقای کیفیت زندگی و کاهش مصرف انرژی در شهرهایی همچون اصفهان تبدیل شود، اما موفقیت آن وابسته به ترکیبی از ملاحظات فنی، مدیریتی، اجتماعی و اقلیمی است و اگر از امروز اقدامات هدفمند آغاز شود، در بازه زمانی پنج تا ده سال آینده می‌توان شاهد کاهش چشمگیر مصرف انرژی و بهبود کیفیت زندگی در اصفهان بود.
به گزارش پردیسان آنلاین، معماری هوشمند را می‌توان نقطه تلاقی علم و هنر دانست؛ جایی که فناوری در خدمت زیبایی و آسایش قرار می‌گیرد و این نوع معماری نه در تضاد با سنت، بلکه در امتداد آن است، چراکه هدف اصلی‌اش همان چیزی است که همیشه در ذات معماری نهفته بوده؛ خلق فضاهایی برای زندگی بهتر انسان. تنها تفاوت در ابزارها و زبان بیان است؛ زبان امروز، زبان داده‌ها و الگوریتم‌ها است، اما قلب آن همچنان با انسان می‌تپد.
معماری هوشمند، پلی است میان حال و آینده؛ پلی که ما را از زیستگاه‌های خام و بی‌جان به سوی زیست‌فضاهای پویا، هوشمند، زیبا و پایدار هدایت می‌کند؛ جهانی که در آن، دیوارها گوش شنوا دارند، فضاها اندیشه می‌کنند و ساختمان‌ها، همراه و هم‌نفس انسان هستند.
