به گزارش پردیسان آنلاین، نشست امروز شرم‌الشیخ را باید صحنه‌ای تازه از نمایش دیرینه فریب دانست؛ جایی که قرار است جنگ را به «آتش‌بس» تعبیر کنند و اشغال را به «صلح». اجلاس بین‌المللی آتش‌بس در غزه با حضور رهبران ۲۲ کشور در حالی در شهر تفریحی مصر برگزار می‌شود که بیانیه رسمی دفتر ریاست‌جمهوری این کشور، به‌صراحت از دونالد ترامپ به‌عنوان «رهبر» نشست نام برده است، این یعنی حتی در خاک عربی، پرچم آمریکا همچنان بر فراز میز مذاکره در اهتزاز است و عبدالفتاح السیسی نقش میزبان بی‌اختیار را بر عهده دارد.
همان جنایتکاران در لباس صلح‌طلبان
در کنار ترامپ، مکرون، استارمر، ملونی، سانچز و گوترش نیز در صف رهبران حاضر دیده می‌شوند؛ همان چهره‌هایی که در تمام ماه‌های گذشته با سکوت یا توجیه، بمباران کودکان غزه را تماشا کردند. حال، همانان آمده‌اند تا برای قربانیان جنگ، نسخه‌ی «صلح آمریکایی» بنویسند.
غیبت معنادار ایران و مقاومت
روز گذشته، باراک راوید از دعوت ایران به این نشست خبر داد، اما تهران به صراحت اعلام کرد در چنین نمایش‌هایی شرکت نخواهد کرد. طبیعی است که جمهوری اسلامی ایران، که خود بارها خواستار پایان اشغال و محاصره بوده، در مجلسی حضور پیدا نکند که اشغالگران در آن جای «قربانی» را گرفته‌اند و مقاومت غزه حتی دعوت نشده است. حماس نیز به‌درستی این بساط را تحریم کرده است.
فریب تازه ترامپ
ترامپ در هیاهوی این گردهمایی مدعی است طرحی دارد که «به سه هزار سال جنگ در غرب آسیا پایان می‌دهد.» جمله‌ای که بیش از آنکه بوی صلح بدهد، یادآور خودبزرگ‌بینی دیرینه‌ی سیاست‌مدارانی است که خون مردم خاورمیانه را سوخت پروژه‌های انتخاباتیشان می‌کنند. او همان‌قدر به پایان جنگ در غزه باور دارد که پیش‌تر به دموکراسی در عراق و افغانستان داشت.
نمایش برای نوبل از دست‌رفته
ترامپ امروز در شرم‌الشیخ دنبال چند هدف است؛ نخست آنکه پس از ناکامی در کسب جایزه نوبل صلح، می‌خواهد خود را ناجی جهان بنامد، گویی جهان باید برایش کف بزند و جنایات حامیانش را فراموش کند. دوم آنکه در پی بازسازی تصویر فروریخته‌ی هژمونی آمریکاست. وقتی دعوت‌هایش به آلاسکا و کاخ سفید برای گردآوردن رهبران جهان زیر پرچم واشنگتن بی‌ثمر ماند و چین با یک رژه نظامی آن تصویر را شکست، اکنون می‌خواهد در خاک مصر، از سایه فرعون، تاج بر سر امپراتوری فرسوده‌اش بگذارد.
آتش‌بس یا اعتراف به شکست صهیونیسم؟
آنچه واقعاً در پشت این پرده می‌گذرد، چیزی جز فرار از شکست نیست. توافق آتش‌بسی که آمریکا می‌کوشد آن را پیروزی نشان دهد، در اصل اعترافی تلخ است؛ توافق با گروهی که قرار بود «نابود» شود، یعنی حماس. همین خود شکست آشکاری است برای رژیمی که از نخستین روز جنگ وعده ریشه‌کن کردن مقاومت را داد. از همین‌رو واشنگتن می‌کوشد در هیاهوی رسانه‌ای اجلاس مصر، روایت دیگری بسازد و صهیونیسم را در قامت «طرف صلح‌طلب» معرفی کند.
بحران حیثیتی در کاخ سفید
در حقیقت، آمریکا پس از جنایت‌های بی‌وقفه در غزه با بحران حیثیتی روبه‌روست. جهانیان، تصاویر کودکان بی‌سرپناه و ویرانی بیمارستان‌ها را فراموش نکرده‌اند. نشست شرم‌الشیخ تلاشی است برای بزک این چهره‌ی آلوده؛ بازسازی ظاهری برای قدرتی که در عمق وجدان بشریت، متجاوز شناخته می‌شود.
آزادی هزینه دارد، نه سازش
در همین زمینه، محمدصادق کوشکی، کارشناس مسائل خاورمیانه در گفت‌وگو با خبرنگار پردیسان آنلاین، ریشه اصلی بحران را «حق مردم فلسطین در تعیین سرنوشت» دانست و اظهار کرد: «تصمیم هر ملتی برای سرنوشت خود محترم است و هیچ‌کس از بیرون حق دخالت ندارد. مردم فلسطین تصمیم گرفتند و هزینه‌هایش را خود پرداختند و پشیمان نیستند. هیچ‌کس حق ندارد به جای آنان تصمیم بگیرد.»
وی با اشاره به تجربه ملت‌های آزاده افزود: «آزادی همیشه بهایی سنگین دارد. الجزایر برای رهایی از استعمار فرانسه یک میلیون شهید داد و ویتنام سه میلیون کشته در راه استقلال داد. مردم فلسطین هم‌اکنون می‌خواهند تکلیف خود را با اشغال ۷۵ ساله روشن کنند و برای رسیدن به این هدف هزینه داده‌اند و باز هم خواهند داد.»
فلسطین در مسیر درست، اسرائیل در سراشیبی سقوط
به گفته این استاد دانشگاه، ثمره‌ی مقاومت همین است که اسرائیل امروز به منزوی‌ترین و منفورترین نظام سیاسی جهان بدل شده است: «حتی حامیان دیروز صهیونیست‌ها، امروز نمی‌توانند از آن دفاع کنند. فریاد آزادی فلسطین جهانی شده و نشان می‌دهد مردم فلسطین مسیر درستی را انتخاب کرده‌اند.»
کوشکی تأکید کرد: «در واقع این اسرائیل است که هزینه اصلی را می‌پردازد. رژیمی که روزی خود را قدرت منطقه می‌دانست، اکنون منفورترین نام در خیابان‌های جهان است. هیچ کشوری جز آمریکا حاضر نیست همچون گذشته از آن حمایت کند و بازگشت به شرایط دو سال پیش برای تل‌آویو غیرممکن شده است.»
مقاومت، زبان فهم جهان امروز
سخنان کوشکی در امتداد همان واقعیتی است که نشست شرم‌الشیخ می‌کوشد پنهان کند، مقاومت فلسطین نه از سر لجاجت، بلکه از سر ایمان به حق حیات است. آنچه امروز در میدان غزه می‌گذرد، تداوم همان راهی است که ملت‌های آزاد در الجزایر، ویتنام و لبنان پیموده‌اند.
در برابر این حقیقت، نمایش‌های سیاسی و نشست‌های پر زرق‌وبرق غرب، چیزی جز تلاشی بی‌ثمر برای تطهیر چهره جنایتکاران نیست. صلح واقعی نه در شرم‌الشیخ، بلکه در ایستادگی مردم غزه متولد می‌شود، همان جایی که هنوز زیر آوار، پرچم مقاومت برافراشته است.
