به گزارش پردیسان آنلاین، غزه، دیگر یک جغرافیا نیست؛ آزمونی است برای آنچه از انسان‌بودن باقی مانده است؛ در این باریکه سوزان، کودکان با چشم‌های گرسنه و دل‌های ایستاده به خواب می‌روند، و جهان با چشمانی باز و قلبی خاموش، تماشا می‌کند.
طبق تازه‌ترین هشدارهای منتشرشده اگر تا ۴۸ ساعت آینده غذا به غزه نرسد، فاجعه‌ای در ابعاد یک نسل‌کشی تمام‌عیار رخ خواهد داد. این هشدار نه یک پیش‌بینی دور، بلکه گزارشی از وضعیت میدانی امروز غزه است؛ جایی که میلیون‌ها نفر از جمله صدها هزار کودک در وضعیت گرسنگی حاد قرار دارند و زنجیره تأمین غذا به‌طور کامل فروپاشیده است.
بر اساس اعلام سازمان‌های امدادی آخرین ذخایر غذایی در بسیاری از مناطق غزه تمام شده و مراکز توزیع، قادر به پاسخ‌گویی و تأمین غذای جمعیت نیستند؛ خانواده‌ها روزها در صف‌های طولانی می‌ایستند، بی‌آنکه به چیزی دست پیدا کنند. موارد متعدد از مرگ بر اثر گرسنگی، به‌ویژه در میان کودکان گزارش شده و سطح بحران هر ساعت در حال تشدید است.
فاجعه اما تنها در نبود غذا نیست؛ بلکه واقعیت این بحران است که در برابر چشمان باز جهان در حال گسترش است؛ در قرن بیست‌ویکم، در میانه تمام شعارهایی که از کرامت انسانی، حقوق بشر و مسئولیت جهانی دم می‌زنند، شاهد یکی از آشکارترین نسل‌کشی‌های معاصر هستیم؛ نسل‌کشی‌ای که در سکوت سازمان‌هایی که قرار بود حافظ صلح و عدالت باشند، رخ می‌دهد. نهادهایی همچون سازمان ملل در بهترین حالت به صدور بیانیه‌های بی‌اثر و ابراز نگرانی‌های توخالی بسنده کرده‌اند.
سکوت در برابر این فاجعه، تنها سکوت در برابر یک تراژدی انسانی نیست؛ سکوتی است که ما را از درون تهی و بی‌ریشه می‌کند؛ نوشتن از غزه، یک کنش خبری صرف نیست؛ بلکه تلاش برای حفظ حافظه جمعی علیه عادت کردن، عادی‌سازی جنایت و فراموشی ظلم است.
بر این اساس جمعی از هنرمندان به این فاجعه جهانی واکنش نشان دادند:
