به گزارش پردیسان آنلاین، سعید ابراهیمی، معاون برنامه‌ریزی و توسعه سرمایه انسانی شهردار اصفهان در یادداشتی نوشت: «در دنیای پیچیده امروز، شهرها با چالش‌های متعددی از جمله رشد جمعیت، تغییرات اقلیمی و نیاز به زیرساخت‌های پایدار روبه‌رو هستند و در این راستا، مدیریت مؤثر پروژه‌های شهری به یک ضرورت تبدیل شده است.
پرتفولیوی راهبردی به‌عنوان یک ابزار کلیدی در مدیریت پروژه‌های شهری، به سازمان‌ها کمک می‌کند تا به صورت مؤثری منابع خود را مدیریت کنند و به اهداف استراتژیک خود دست پیدا کنند؛ این رویکرد، ارتباط تنگاتنگی با برنامه راهبردی دارد که می‌تواند به بهبود فرایند تصمیم‌گیری و اجرای پروژه‌ها کمک کند و در نهایت به توسعه پایدار و بهبود کیفیت زندگی شهروندان منجر شود.
این رویکرد کلان در مدیریت پروژه، باید در راستای ارکان برنامه راهبردی باشد و به عبارت دیگر، پروژه‌های انتخاب شده در پرتفولیوی راهبردی باید به تحقق آن‌ها کمک کنند.
پرتفولیوی راهبردی می‌تواند به شناسایی و انتخاب پروژه‌های مناسب کمک کند که به توسعه پایدار و بهبود کیفیت زندگی شهروندان منجر شود، همچنین، به مدیران کمک می‌کند تا منابع را به گونه‌ای تخصیص دهند که بیشترین تأثیر را بر پروژه‌های شهری داشته باشد.
با استفاده از این رویکرد، می‌توان ریسک‌های مرتبط با پروژه‌های شهری را شناسایی و مدیریت کرد؛ این امر به کاهش احتمال شکست پروژه‌ها و افزایش موفقیت آن‌ها کمک می‌کند.
این رویکرد می‌تواند موجب ایجاد هم افزایی در پروژه‌ها شود به گونه‌ای که تعریف آن‌ها در کنار یکدیگر بتواند نتایج بهتری را رقم بزند.
نکته حائز اهمیت این است که اگرچه پرتفولیوی راهبردی و برنامه راهبردی ابزارهای مهمی در مدیریت پروژه و هم ارز هستند، اما تفاوت اساسی دارند؛ برنامه راهبردی به مجموعه‌ای از فعالیت‌ها و اقداماتی اشاره دارد که برای دستیابی به اهداف مشخص طراحی شده‌اند.
در حالی که پرتفولیوی راهبردی به مجموعه‌ای از پروژه‌ها و برنامه‌ها اشاره دارد که به صورت همزمان اجرا می‌شوند و هدف مشترکی را دنبال می‌کنند.
برنامه راهبردی بیشتر بر روی نحوه اجرای پروژه‌ها و فعالیت‌ها تمرکز دارد، در حالی که پرتفولیوی راهبردی بر روی انتخاب و مدیریت پروژه‌ها به منظور تحقق اهداف کلان سازمان تأکید دارد؛ در برنامه راهبردی، تخصیص منابع به پروژه‌ها بر اساس نیازهای خاص آن‌ها انجام می‌شود، در حالی که در پرتفولیوی راهبردی، تخصیص منابع بر اساس اولویت‌ها و اهداف کلان سازمان صورت می‌گیرد.
اگرچه می‌توان یک پرتفولیوی راهبردی را بدون یک برنامه راهبردی ایجاد کرد، اما این کار می‌تواند چالش‌هایی را به همراه داشته باشد.
نبود یک برنامه راهبردی می‌تواند منجر به عدم وضوح در اهداف، تخصیص نادرست منابع و عدم هم‌افزایی بین پروژه‌ها شود. بدون یک برنامه راهبردی، پروژه‌ها ممکن است به صورت مستقل عمل کنند و این می‌تواند منجر به افزایش ریسک‌ها و کاهش اثربخشی پروژه‌ها شود.
در واقع، پروژه‌ها ممکن است با یکدیگر تداخل کنند یا به جای کمک به یکدیگر، منابع را هدر دهند؛ در غیاب یک برنامه راهبردی، دشوار است که اطمینان حاصل شود که پروژه‌ها با اهداف کلان سازمان هم‌راستا هستند و این می‌تواند به عدم تحقق اهداف استراتژیک منجر شود.
وجود یک برنامه راهبردی به عنوان یک چارچوب مرجع، به بهبود کارایی، کاهش ریسک‌ها و تضمین هم‌راستایی پروژه‌ها با اهداف کلان سازمان کمک می‌کند، بنابراین بهترین رویکرد این است که پرتفولیوی راهبردی و برنامه راهبردی به صورت همزمان و مکمل یکدیگر عمل کنند.
نتیجه اینکه اگرچه پرتفولیوی راهبردی به تحقق برنامه راهبردی کمک شایانی می‌کند، اما کیفیت طراحی و مدیریت پرتفولیوی راهبردی، هم‌راستایی آن با اهداف برنامه راهبردی، تخصیص مؤثر منابع، مدیریت ریسک، ایجاد هم‌افزایی بین پروژه‌ها و نظارت مستمر و ارزیابی پرتفولیوی همگی عوامل مهمی هستند که به تضمین تحقق برنامه راهبردی کمک می‌کنند.»
