به گزارش خبرنگار پردیسان آنلاین، از سال ۱۳۸۳ روز بیست‌وششم مهرماه به عنوان روز تربیت‌بدنی و ورزش و از این تاریخ تا دوم آبان‌ماه به عنوان هفته تربیت‌بدنی نام‌گذاری شده است، البته انتخاب این روز در نتیجه یک رویداد مهم ورزشی یا بزرگداشت ورزشکاران کشور نبوده و فقط تصمیمی بوده است که توسط شورای فرهنگ عمومی کشور گرفته شده است.

انتخاب روز و هفته تربیت‌بدنی به دلیل اهمیت بالای ورزش برای سلامت جامعه است و هر ساله مسئولین ورزش کشور برای اهمیت تربیت‌بدنی و آموزش سلامت، با برگزاری همایش‌ها، ساخت و احداث سالن‌های ورزشی و برنامه‌های متناسب به خصوص در مدارس، عموم مردم را با فواید ورزش در زندگی فرد و اجتماعی آشنایی می‌کنند.

ورزش یکی از اموری است که به عناوین مختلف در جهان مطرح شده است و گروه زیادی به اشکال گوناگون با آن سروکار دارند. برخی مردم، ورزشکار حرفه‌ای و گروهی ورزشکار آماتور هستند، گروه بزرگی از مردم طرفدار و علاقه‌مند به ورزش و دیدن برنامه‌ها، مسابقات و نمایش‌های ورزشی هستند، و عده‌ای نیز از راه ورزش امور زندگی خویش را می‌گذرانند.

وزارتخانه‌ها و ادارات ورزشی فراوانی تأسیس شده است و مخارج زیادی صرف ورزش، ساختن استادیوم‌ها، مجتمع‌ها و باشگاه‌های ورزشی و تهیه وسایل و لباس‌های ورزشی یا تماشای مسابقات ورزشی می‌شود. بخش‌های قابل توجهی از برنامه‌های تلویزیون، رادیو، مجلات و سایر رسانه‌های گروهی، به ورزشی و اخبار ورزشی اختصاص دارد و خلاصه ورزش یکی از اموری است که در جهان به صورت جدی مطرح و از جهات مختلف دارای اهمیت است.

یکی از مشکلات جامعه بشری، معضل بیکاری و عوارض ناشی از آن است. بیکاری، به‌ویژه برای نوجوانان و جوانان به‌خصوص در ایام تعطیلات تابستانی مدارس و مراکز آموزشی، بسیار خطرناک و مضر است و باید با آن مبارزه شود یا به شکلی اوقات بیکاری را پر کرد که مفید باشد یا حداقل مضر نباشد. بسیاری از انحرافات، از قبیل اعتیاد به موادمخدر، دزدی، ایجاد مزاحمت، دعواها و درگیری‌های خیابانی و انحرافات جنسی زاییده بیکاری و ولگردی است.

اهمیت آموزش، انجام و برگزاری ورزشی در احادیث زیادی آمده است. رسول اکرم (ص) در خصوص آموزش ورزش به فرزندان می‌فرمایند: «حق فرزند بر عهده پدرش این است که به او نوشتن، شنا کردن و تیراندازی را آموزش دهد و روزی او را تنها از راه حلال و پاکیزه تهیه کند.»

حضرت علی (ع) در حدیثی در خصوص اهمیت انجام ورزش فرمودند: «هر کس کار (بدنی) کند، قوی‌تر می‌شود و هر کس در کار کردن کوتاهیکند، ضعیف‌تر خواهد شد.»

امام باقر (ع) با اشاره به اهمیت برگزاری مسابقات ورزشی فرموده‌اند: «رسول خدا (ص)، مسابقه اسب‌دوانی ترتیب دادند و جوایز آن را از مال خویش پرداختند.»

از گذشته‌های دور در میان کشورهای شرقی، می‌توان گفت ایرانیان تنها مردمی بودند که در نظام تعلیم و تربیت خود اولین اولویت را به ورزش و تربیت‌بدنی دادند و به اهمیت و ارزش توانایی و سلامتی بدن به عنوان وسیله بسیار مهمی برای فراهم آوردن ارتشی سلحشور و پیروزمند، پی برده بودند، در حالی که مردمان چین به ورزش و تربیت‌بدنی توجه خاصی نداشتند و هندوها حتی گاهی پرورش بدن و فعالیت‌های بدنی را مذموم می‌دانستند.

ورزش ایران در بعضی رشته‌ها نسبت به ورزش یونان از قدمت بیشتری برخوردار است. در یونان باستان، بازی‌های المپیک شامل دویدن، کشتی، مشت‌زنی، اسب‌دوانی، ارابه‌رانی و پنجگانه بوده، اما در ایران، در کنار بعضی از این ورزش‌ها، ورزش‌هایی مثل تیروکمان و قایق‌رانی نیز رایج بوده است.

هرودوت، مورخ مشهور یونانی در خصوص اهمیت ورزش در بین ایرانیان می‌نویسد: «ایرانیان از پنج سالگی تا بیست سالگی، سه چیز را می‌آموختند؛ سوارکاری، تیروکمان و راستگویی، همچنین جوانان تمرینات روزانه را از طلوع آفتاب با دویدن و پرتاب سنگ و پرتاب نیزه آغاز می‌کردند و از جمله تمرینات معمولشان، ساختن با جیره اندک و تحمل گرمای بسیار و پیاده‌روی‌های طولانی و عبور از رودخانه، بدون تر شدن سلاح‌ها و خواب در هوای آزاد بود. سوارکاری و شکار نیز دو فعالیت معمول و رایج بود و جستن روی اسب و فرو پریدن از روی آن در حال دویدن و به‌طور کلی سرعت و چالاکی، از ویژگی‌های سوارکاران سوار نظام ایران بود. درباره دوران پارت‌ ها یا اشکانیان و پیدایش کلمه پهلوان باید گفت شرح فتوحات این قوم آریایی و حکومت ۵۰۰ ساله آنها پر از دلاوری‌ها و کوشش‌های این مردم است. کلمه پهلوان و پهلوانی، ریشه پارتی است که هر فرد زورمند را منتسب به پارت یا پرتو و پهلو دانسته‌اند. اینان مردمی جنگجو و شکارچی بودند.»

هنستین، دیگر مورخ یونانی می‌نویسد: «پارت‌ها جنگ و شکار را دوست داشتند. این قوم از دوران طفولیت تا به هنگام کهولت همیشه با ورزش و تمرینات سخت جنگی و شکار بار آمده بودند.»

ایرانیان از دیرباز به ورزش‌های جنگی و میدانی، علاقه داشتند و یکی از اهداف عالی آنها از ورزش‌های پهلوانی و جنگی، آماده ساختن خود برای کشتی‌گیری و نبرد تن به تن بوده است و داستان‌هایی چون در آویختن رستم با دیو سفید، کشتی گرفتن رستم و سهراب، جنگ تن به تن بهرام با کوت (سردار رومی) و نیز داستان‌ها و جنگ‌هایی که در داراب‌نامه، سمک عیار، حسین کرد و دیگر داستان‌های عامیانه آمده است، همه دلالت بر مقام و اهمیت فوق‌العاده کسوت پهلوانی نزد ایرانیان دارد.

هزاران سال پیش‌تر از آن که شاه‌اسماعیل صفوی بر عمارت عالی‌قاپو در میدان نقش‌جهان اصفهان بنشیند و در محوطه وسیع این میدان تاریخی، بازی چوگان را تماشا کند، شاهزادگان هخامنشی در سال‌های ۶۰۰ پیش از میلاد مسیح، نشسته بر اسب، آرایش نظامی می‌گرفتند و چوگان به راه می‌انداختند. چوگان به دلیل رواج در میان پادشاهان و بزرگان، به بازی شاهان نیز معروف بود و سوارکاران ایرانی می‌توانستند استعداد اسب‌های جنگی خود را در بازی چوگان، محک بزنند. آثار به دست آمده از هزاره‌های گذشته، بیانگر آن است که چوگان از ایران به هندوستان رفت.