در ابتدای راه هیچ کس قبول نمی‌کرد با من تمرین کند / همه ما در هانگژو طلایی می‌شویم!

به گزارش خبرنگار پردیسان آنلاین، رومینا چمسورکی پارا تاکواندوکار اصفهانی که سابقه حضور ۲ ساله در تیم ملی را دارد و در این مدت توانسته است ۵ مدال بین‌المللی را کسب کند. وی که در ابتدا با مشکل عدم پذیر باشگاه برای آموزش مواجه بوده است هم اکنون شانس طلای هانگژو را دارد و به احتمال زیاد به المپیک پیش رو نیز راه می‌یابد. چمسورکی نمونه‌ای از یک دختر ایرانی است که معلولیت و محددیت‌ها را کنار زده و در قله‌های بین المللی می‌درخشد و پرچم و نام ایران را به اهتزاز در می‌آورد.

در ادامه خبرنگار پردیسان آنلاین با رومینا چمسورکی گفت‌وگویی داشته است که می‌خوانید:

معلولیتم مانع ثبت نام در باشگاه بود

رومینا چمسورکی در گفت‌وگو با خبرنگار اظهار کرد: تا قبل از شروع تکواندو رشته‌های ورزشی مختلفی از جمله شنا، ژیمناستیک، فوتسال و هندبال را امتحان کرده بودم اما هیچ‌کدام را دوست نداشتم. زمانی که حدود ۸ یا ۹ ساله بودم با مادرم به یک مرکز استعدادیابی ورزشی رفتیم. یک هفته بعد جواب تست‌ها آمد و اولین اولویت‌ها برای من تکواندو، بدمینتون و تنیس بود. بعد از اینکه جواب تست را مادرم دید، عصبانی شد که چه طور دختر من می‌تواند با یک دست تکواندو کار کند به همین علت جواب استعدادیابی را به اداره کل ورزش شاهین شهر بردیم و با مسئول آن صحبت کرد. در آن زمان مادرم مرا کلاس تکواندو ثبت نام نکرد.

وی ادامه داد: بعد از گذشت چند سال و اصرارهای فراوان من بالاخره مادرم راضی شد و تا به کلاس تکواندو بروم. چند باشگاه رفتیم اما کسی قبول نمی‌کرد تا به من آموزش دهد بالاخره یک باشگاه قبول کرد و شروع به تمرین کردم و حتی تا کمربند سبز یا آبی در آن باشگاه بودم. با گذشت زمان شرایط سخت شد و هیچکس قبول نمی‌کرد با من تمرین کند، همه می‌گفتند چون یک دست داری با تو تمرین نمی‌کنیم. این شرایط موجب اذیت من شد و باعث شد تکواندو و کلاً ورزش را کنار بگذارم.

با پیگیری‌های هیئت تکواندو استان اصفهان به مسابقات قهرمانی رسیدم

پاراتکواندوکار بانوی تیم ملی تصریح کرد: سال ۹۹ یک بخشنامه با عنوان تیم پاراتکواندو بانوان از فدراسیون صادر شد که در آن نوشته شده بود تکواندوکارانی که در ناحیه دست قطع عضو یا مشکلی دارند می‌توانند در مسابقات قهرمانی کشور شرکت کنند. چند روز بعد از هیئت تکواندو استان با من تماس گرفتند و با پیگیری‌ها و تمریناتی که داشتم توانستم در مسابقات قهرمانی کشور سال ۹۹ شرکت کنم اما متأسفانه به دلیل اینکه مدت زیادی اصلاً ورزش نمی‌کردم بازی‌ها را واگذار کردم. شهریور سال ۱۴۰۰ مجدد شرکت کردم و برای حضور در تیم ملی انتخاب شدم. بلافاصله بعد از انتخاب شدنم در آذر ماه به مسابقات پارا آسیایی نوجوانان بحرین اعزام شدم و به مدال نقره رسیدم. در بهمن ماه همان سال در مسابقات پرزیدنت کاپ به میزبانی تهران، مدال برنز گرفتم و چون رنک خوبی داشتم، سهمیه هانگژو را گرفتم. در قهرمانی آسیا به میزبانی ویتنام نیز مدال نقره گرفتم و در پریزیدنت کاپ اروپا و مسابقات کاپ اروپا که در ترکیه بود که در هر دو مسابقه به مدال برنز رسیدم. در آخرین مسابقه نیز در قهرمانی اروپا به میزبانی فرانسه که مدال برنز گرفتم.

معلولیت مانع پیشرفت نیست

وی افزود: حقیقتاً و بدون اغراق باید بگویم انگیزه من برای زندگی کردن مادرم است. همیشه در همه مصاحبه‌هایم گفته‌ام که هرچه دارم از مادرم دارم. ورزش کردن آسیب دارد، خستگی دارد، فشار تمرینات زیاد است اما هرکجا که کم می‌آورم مادرم را تجسم می‌کنم و به جنگیدن ادامه می‌دهم. از بچگی که فهمیدم یک فرقی با اکثر آدم‌ها دارم، نگاه‌های دیگران اذیتم می‌کرد و خیلی مورد تمسخر بقیه قرار می‌گرفتم. شاید در لحظه آسیب روحی می‌دیدم و تخریب می‌شدم اما همیشه در ذهنم این بود که باید به همه ثابت کنم توانایی من بیشتر از آدم‌های معمولی است. هدف من همیشه این بود که به همه نشان دهم نداشتن یک عضو باعث نمی‌شود فرد بی مسئولیت باشد رشد کند.

مدال نقره پاراآسیایی بحرین همیشه برایم شیرین است

وی خاطر نشان کرد: درست است که تا کنون به ۶ تورنمنت رفته‌ام اما اولین اعزامم برایم همیشه جذاب است و یادم خواهد ماند. زیرا هیچکس از من انتظار نداشت چراکه یک تکواندوکار بی تجربه بودم و تازه وارد تیم ملی شده بودم. به نظرم مسابقات بحرین به شخصه برای من ماندگارترین بود و اولین مدال برون مرزی را کسب کردم و ذوق زیادی برایش داشتم. همچنین مسابقات قهرمانی اروپا فرانسه را می‌شود گفت برای خودش قهرمانی جهان بود زیرا بهترین‌ها در آنجا حضور داشتند. متأسفانه در این مسابقات فینال را به حریف انگلیسی باختم که رنک یک وزن من است و یک بازیکن با تجربه در تکواندو است. از عملکردم مقابل این حریف در کل راضی هستم و همه توانم را گذاشتم. امیدوارم در مسابقات پیش رو این حریفم را از پیش‌رو بردارم.

هدف تنها حضور در المپیک نیست بلکه داشتن بهترین عملکرد و کسب مدال است

وی اظهار کرد: برای یک ورزشکار همیشه قله پارا المپیک و کسب مدال طلا است. هرکس وارد تیم ملی می‌شود و ورزش حرفه‌ای را ادامه می‌دهد نقطه اوجش المپیک است که برای من پا را المپیک است. آدم‌ها باید پله پله به جلو بروند اگر من بخواهم بدون برنامه فقط به المپیک نگاه داشته باشم عملکرد ضعیفی خواهم داشت. باید پله پله جلو بروم تا در بهترین شرایط و آمادگی به پا را المپیک برسم. هدف تنها حضور در المپیک نیست هدف داشتن بهترین عملکرد و کسب مدال است. شهریورماه مسابقات قهرمانی آسیا را در پیش داریم سپس قهرمانی جهان و بعد بازی‌های آسیایی گوانژو، که باید برای بهترین نتیجه تلاش کنم و در سال بعد نیز پارا المپیک پیش روی ماست. امیدوارم سه مسابقه امسال را با بهترین نتیجه به پایان برسانم. در وزن خودم در رنک نهم قرار دارم و رنک یک تا شش سهمیه المپیک را می‌گیرند به امید خدا اگر در سه مسابقه پیش رو مدال کسب کنم در رنک اول تا ششم قرار می‌گیرم و به سهمیه المپیک می‌رسم.

تیم ملی در هانگژو طلایی می‌شود

پاراتکوندوکار تیم کشورمان افزود: اردوهای تیم ملی خیلی فشرده است و مدام در اردو هستیم. جا دارد از اساتید ملی‌ام تشکر کنم زیرا بجز آمادگی ما از نظر بدنی، تمام بازیکنان را از نظر روحی نیز مدیریت می‌کنند. واقعاً از جان و دل برای تک تک بازیکنان زحمت می‌کشند تا هر کس به نتیجه دلخواه خود برسد. امید زیادی دارم که همه بازیکنان تیم ملی در هانگژو طلایی شوند چراکه در مقایسه با کشورهای دیگر سطح تمرینات و اردوی ما با اختلاف زیادی بهتر و بالاتر است. دو ماه تا هانگژو مانده است و همه هم قسم شده‌ایم تا به طلا برسیم و شکی در این موضوع ندارم.

مدال طلای پارالمپیک را به مادرم تقدیم می‌کنم

وی ادامه داد: از مادرم بابت تمام زحماتی که بایم کشیده است تشکر می‌کنم. مادرم در شرایط سخت و هرجا که کم آوردم برایم آرامش بود و رو به جلو حل داد تا از حرکت نیاستم. قطعاً زمانی که روی سکوی اول پارا المپیک ایستادم مدالم را به مادرم تقدیم می‌کنم و تا به قولی که داده‌ام عمل کرده باشم.