به گزارش پردیسان آنلاین، سینما یکی از اصلی‌ترین تفریحات سبد فرهنگی خانوارها است و بر این اساس توجه به اکران فیلم‌های متفاوت برای پوشش تمامی سلیقه‌ها از جمله مواردی است که لازم است در دوره‌های مختلف مدنظر قرار بگیرد.
علاوه‌بر توجه به بعد اکران، آماده‌سازی زیرساخت‌ها نیز یکی از اولویت‌های مطرح در هر دوره است و بر این اساس یکی از اهداف دولت سیزدهم نیز در عرصه فرهنگ و هنر توسعه زیرساخت‌ها بوده که سازمان سینمایی هم از این قائله مستثنی نیست.
در مجموع باید گفت که دغدغه بسط عدالت در حوزه فرهنگ، در کنار عدالت اقتصادی، عدالت سیاسی ما را با ترکیب عدالت فرهنگی روبه‌رو می‌کند و بر این اساس توسعه عدالت فرهنگی چارچوبی برای سنجش شاخص‌های عدالت فرهنگی در استان‌ها و مناطق ایران محسوب می‌شود که یکی از رویکردهای دولت سیزدهم است.
بر همین اساس روح الله سهرابی مدیرکل نظارت برنمایش فیلم سازمان سینمایی با اشاره به شرایط بغرنج و ناامیدکننده سینما در آغاز دولت سیزدهم اظهار کرد: نه تنها در بخش اقتصاد و تعداد مخاطب سینم، بلکه درباره نحوه حل‌وفصل مسائل مربوط به فیلم‌ها و سینماگران نیز مسئولان سینمایی دولت سیزدهم با انبوهی از موانع و مشکلات مواجه بوده‌اند که لازم بود حتی از ظرفیت‌هایی خارج از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و مراجع ذی‌ربط برای حل‌وفصل موضوعات استفاده کنند.
وی ادامه داد: به‌منظور حل‌وفصل مشکلات فیلم‌هایی همچون «ملاقات خصوصی» که از نظر موضوعی مرتبط با قوه قضائیه بوده است، جلسات متعددی گذاشته‌ایم و در نهایت موفق به دریافت تائیدیه کارشناسان و مسئولان محترم قوه شدیم و یا درباره فیلم‌هایی همچون «مصلحت» با اینکه سال‌ها نه مدیران وقت و نه صاحبان فیلم موفق به حل مشکل فیلم نشده بودند، جلسات مختلفی با مراجع قضائی و امنیتی برگزار کردیم تا در نهایت موفق به حل مشکل فیلم شدیم.
مدیرکل نظارت برنمایش فیلم سازمان سینمایی با اشاره به فیلم «قاتل و وحشی» عنوان کرد: دباره این فیلم باوجود توقیف چندساله، با برخی مراجع و علما مذاکراتی داشته‌ایم و پیگیری‌هایی نیز صورت گرفت که سرانجام موفق به دریافت تائیدیه شدیم؛ این در حالی است که بدون این پیگیری‌ها این فیلم‌ها و انبوهی از فیلم‌های دیگر کماکان گرفتار بلاتکلیفی و توقیف بوده‌اند یا حل مشکل «مست عشق» واقعاً کار سخت، زمان‌بر و طاقت‌فرسایی بوده است که به لطف خدا سرانجام به نتیجه رسید.
سهرابی اضافه کرد: فیلم «آخرین تولد» نیز که به‌دلیل ملاحظات سیاسی و استقرار دولت جدید در افغانستان غیرقابل حل به نظر می‌رسید که با پیگیری‌ها و تدابیر ویژه به نتیجه رسید، اگر بخواهم یک به یک درباره آثار مسئله‌دار صحبت کنم از حوصله این گفت‌وگو خارج است، همان‌گونه که بنده در گذشته نیز در مصاحبه‌ای اعلام کردم در ابتدای دولت سیزدهم با بیش از ۵۰ فیلم توقیفی یا بلاتکلیف مواجه بوده‌ایم که علیرغم زحماتی که مدیران سینمایی دولت تدبیر و امید کشیده بودند، موفق به حل‌وفصل مشکلات و رفع موانع نشدند، چراکه سینما در ذات خود حاشیه‌ها و مسائلی دارد که بالقوه می‌تواند همه ارکان نظام را نسبت به خود حساس کند.
وی تصریح کرد: لذا نحوه ورود به حل‌وفصل مشکلات فیلم‌ها و چگونگی ایجاد تعامل و مراوده بین صاحب اثر و حاکمیت بسیار پیچیده و ویژه است و اگر درست مدیریت نشود می‌تواند به توقیف رسمی یا غیررسمی و بلاتکلیف ماندن فیلم منجر شود.
مدیرکل نظارت برنمایش فیلم سازمان سینمایی یادآور شد: آثار زیادی دچار این مشکلات بوده‌اند و به لطف خدا و با درایت لازم موانع صدور پروانه نمایش و یا اکران آن‌ها برطرف شد که از بین آن‌ها می‌توان این ۵۵ فیلم را نام برد؛ مصلحت، قاتل و وحشی، مجبوریم، روشن، تصور، سه کام حبس، آخرین تولد، گیجگاه، خط استوا، سینما شهر قصه، ستاره بازی، مست عشق، ورود و خروج ممنوع، زن مرد بچه، بی رؤیا، ابلق، نبودن، زد و بند، آزردگان، رگ‌های آبی، خانه شیشه‌ای، ستون ۱۴، شین، کوچه ژاپنی‌ها، خط نجات، احمد به تنهایی، لیپار، پدر و دختر، آهنگ دونفره، سگ بند، ملخ، لابی، عروس خیابان فرشته، زنبور کارگر، عامه پسند، ناطور، سه جلد، یقه سفیدها، پدران، بانک زده‌ها، زنانی که با گرگ‌ها دویده‌اند، آه سرد، قهرمان من، لختگی، سم‌پاشی، نقره داغ، لاک پشت و حلزون، لاله، کبود، نبودنت، هاوایی، روز ششم، جوجه تیغی، لب خط، باد در کشتزارهای نیشکر، تافردا، ریش قرمز و غیره. البته این موارد غیر از حدود پانزده فیلم توقیفی ادوار مختلف است که نتیجه بی‌دقتی و بی‌تدبیری در صدور پروانه ساخت بوده که خواسته یا ناخواسته موجب گرفتاری و ضرر و زیان سرمایه‌گذاران و صاحبان فیلم‌ها شده است.
سهرابی درباره فیلم‌های زیرزمینی و بدون مجوز نیز عنوان کرد: سینمای زیرزمینی پدیده تازه‌ای نیست که برخی دوستان با افتخار به این دوره نسبت می‌دهند و به یک نامزد خاص ریاست‌جمهوری آدرس غلط می‌دهند به‌گونه‌ای که گویا این پدیده حاصل مدیریت سینما در دولت سیزدهم است. در حالی که سینماگران می‌دانند افرادی در سینما داریم که بیش از بیست سال است چون کارگردانی بلد نیستند با هدف قبلی و بدون مجوز و به صورت زیرزمینی فیلم می‌سازند و از این طریق در جشنواره‌ها کاسبی می‌کنند، همچنین برخی فیلم‌سازان به‌دلایل مختلفی همچون سازوکار خاص صدور پروانه ساخت یا مسائل دیگر بدون مجوز، فیلم می‌سازند چنان‌که وقتی رئیس سازمان سینمایی در ابتدای دولت سیزدهم برای حل مشکل فیلم‌های بدون پروانه ساخت فراخوان داد بیش از چهل‌وپنج فیلم بدون مجوز برای دریافت پروانه نمایش مراجعه کردند و مورد مساعدت قرار گرفتند و پروانه نمایش بسیاری از آن‌ها صادر شد که از میان آثاری که موفق به دریافت پروانه نمایش شدند می‌توان به این ۳۵ مورد اشاره کرد: زندگی چند؟، نویسنده مرده است، به عبارتی، شکارگاه، بچه‌های کلاس هشتم، خواب ناهید، آخرین عاشقانه، پاگچی، برهوت، بند بی پی ام، خمیازه بزرگ، پایان بازی، گوهر سیراف، راز خاکستری، دختران دریا، کوچه باغ انار، لوتریا، کانی و پری، هارمونیکا، سکوت سیاه، سن سوز، گرم‌ترین روز، درون ماهی، بازگشته، بی سرزمین، یازده یازده، درد مشترک، سگ دست، دمشق فلش دزفول، زندگی شیرین، ۷۶۰۰، های پاور، ایلیا جستجوی قهرمان، ملکه آلیشون، ساعت جادویی و غیره.
وی در زمینه رونق اقتصاد سینما و احیای امید و انگیزه برای سینماگران به‌ویژه تضمین سرمایه‌گذاری در سینما گفت: آمار و ارقام گویای همه چیز است و افزایش بیش از ۶۰۰ درصدی فروش سینما و افزایش حدود سیصد درصدی مخاطب طی سه سال چیزی نیست که کسی بتواند انکار کند. آنچه بنده می‌گویم بسیاری از سینماگران اعم از تهیه‌کنندگان، کارگردانان، سالن‌داران، پخش‌کنندگان و غیره به‌طور کامل میدانی و واقعی تجربه کرده‌اند، اما اینکه برخی کماکان سعی در کمرنگ جلوه دادن دستاوردهای سینمایی دولت دارند، موضوعی است که خارج از این بحث باید به آن پرداخت.
به گزارش پردیسان آنلاین، آمار فروش سینمای ایران در یک دهه اخیر و به‌ویژه با شیوع کرونا با فراز و نشیب‌های فراوانی همراه بود و زمانی که به آمار مخاطبان این ۱۰ سال نگاه می‌اندازیم، شاهد این اختلافات چشمگیر هستیم؛ سینمای ایران در سال ۱۴۰۱ حدود ۱۳ میلیون نفر، در سال ۱۴۰۰ حدود ۷ میلیون نفر، در سال ۱۳۹۹ کرونایی حدود ۶۷۰ هزار نفر، در سال ۱۳۹۸ حدود ۲۶ میلیون نفر، در سال ۱۳۹۷ حدود ۲۸ میلیون نفر، ۱۳۹۶ حدود ۲۳ میلیون نفر، در سال ۱۳۹۵ حدود ۲۶ میلیون، در سال ۱۳۹۴ بیش از ۱۳ میلیون، در سال ۱۳۹۳ کمتر از ۱۳ میلیون، در سال ۱۳۹۲ کمتر از ۱۰ میلیون و در سال ۱۳۹۱ کمتر از ۱۱ میلیون مخاطب داشته است، اما سال ۱۴۰۲ این آمار (تا بیست‌وپنجم اسفند ۱۴۰۲) به بیش از ۲۸ میلیون و ۴۰۰ هزار نفر با فروش هزار و ۲۰۰ میلیارد تومانی رسیده است و این عدد یعنی رشد چشمگیر و رونق فرهنگ و هنر در کشور.
