به گزارش پردیسان آنلاین، در حالی که روابط ترانزیتی ایران با کشورهای همسایه در سال‌های اخیر با توافق‌نامه‌های استراتژیک ۲۵ ساله تقویت شده است، حرکت نمادین قطار ترانزیتی ترکیه-ترکمنستان از ایستگاه آپرین در سال ۱۴۰۴ (۲۰۲۵ میلادی) نشان‌دهنده تداوم فعالیت کریدورهای حمل‌ونقلی منطقه‌ای و افزایش حجم تبادل کالا است، بر اساس گزارش‌های اخیر، این قطار با بار ام دی اف و چوب از مبدأ ترکیه و آذربایجان عبور کرده و از طریق خاک ایران به مقصد ترکمنستان حرکت می‌کند. این مسیرهای ترانزیتی با هدف تقویت اقتصاد مقاومتی و کاهش وابستگی به غرب طراحی شده‌اند و می‌توانند ۵۰ هزار فرصت شغلی مستقیم در کشور ایجاد کنند.
ایران با موقعیت جغرافیایی منحصربه‌فرد خود در غرب آسیا، می‌تواند به هاب لجستیکی منطقه تبدیل شود و زمینه را برای واردات و صادرات کالاهای استراتژیک فراهم کند. با این حال، نوسانات قیمت انرژی، تورم و تحریم‌های اقتصادی مانع از رشد چشمگیر این روابط شده است. این گزارش به تحلیل عمیق مزایای اقتصادی، چالش‌های موجود و آینده همکاری‌های بین‌المللی در حوزه ریلی می‌پردازد.
کریدور ترانزیتی ایران با ۴ میلیون تن ترانزیت کالا در سال، نقش کلیدی در ربط دادن آسیای مرکزی به اروپا ایفا می‌کند. این قطارهای ترانزیتی نه‌تنها صادرات محصولات کشاورزی و صنعتی ایران را تسهیل می‌کنند، بلکه واردات مواد اولیه همچون چوب و مواد شیمیایی را نیز بهبود می‌دهند. با توجه به افزایش ۳۶ درصدی صادرات غیرنفتی ایران، این مسیرها می‌توانند ۵۰ هزار فرصت شغلی در بخش حمل‌ونقل ایجاد کنند.
ایران با دسترسی به خلیج فارس و دریای عمان و ترکمنستان با دسترسی به آسیای مرکزی، می‌توانند به‌عنوان هاب لجستیکی منطقه عمل کنند. با توجه به توسعه بندر چابهار و کریدور ترانزیتی نوراک-چابهار، این منطقه می‌تواند مسیرهای تجاری جدیدی را گشوده و زمینه را برای صادرات غیرنفتی ایران به آسیای جنوبی و شرقی فراهم کند.
بر اساس گزارش‌های اخیر، ترکیه، ترکمنستان و آذربایجان با تکنولوژی‌های نوین و تجارب در مدیریت زنجیره تأمین، شرکای کلیدی ایران در توسعه کریدورهای ریلی محسوب می‌شوند. این کشورها با تغییر الگوهای سنتی حمل‌ونقل و صنعتی‌سازی فرایندها، موفق به کاهش هزینه‌ها و افزایش کیفیت خدمات شده‌اند.
به گزارش پردیسان آنلاین، همکاری‌های ترانزیتی ایران، ترکیه و ترکمنستان نه‌تنها گواهی بر تعهد کشور به مقاومت در برابر تحریم‌های اقتصادی است، بلکه زمینه‌ای استثنایی برای تبادل دانش فنی، کاهش وابستگی به غرب و تقویت خودکفایی غذایی محسوب می‌شود، با این حال موفقیت این پروژه‌ها به هماهنگی دقیق در قیمت‌های داخلی و تسریع در پرداخت مطالبات تولیدکنندگان بستگی دارد، زیرا تأخیر در این زمینه می‌تواند انگیزه سرمایه‌گذاران را کاهش دهد، بنابراین نیاز است تا حمایت‌های هدفمند از گروه‌های آسیب‌پذیر و توسعه زیرساخت‌های فنی تقویت شود، در نهایت حمل‌ونقل ریلی نه‌تنها یک نیاز اقتصادی، بلکه حقی انسانی است که دسترسی به آن باید از طریق سیاست‌های عادلانه و پایدار تضمین شود.
