کرونا تمام ساختارهای اجتماعی را در کشور و البته در سراسر دنیا به هم ریخته و با چالش جدی مواجه کرده است؛ از فرهنگ و اقتصاد و صنعت گرفته تا ورزش و گردشگری و تمام حوزه‌های دیگر درگیر این ویروس شده‌اند. حوزه آموزش نیز از این قاعده مستثنی نیست.

مدارس در بسیاری از کشورهای دنیا تعطیل شده‌اند و دانش‌آموزان چند هفته است که در خانه باید به شکلی از پس مبانی آموزشی بر بیایند. در ایران نیز مدارس از نخستین روزهای اسفند تعطیل شدند. ابتدا تعطیلی‌ها به صورت مقطعی و سه روزه بود، اما با فراگیر شدن کرونا تصمیم گرفته شد که مدارس تا پانزدهم فروردین تعطیل باشند. پایان نیافتن ماجرای کرونا در کشور هم سبب شد که این تعطیلی تمدید شود. امروز هم «محسن حاجی‌میرزایی» وزیر آموزش و پرورش اعلام کرد که تعطیلات مراکز آموزشی تا دو هفته دیگر تمدید شده است.

آموزش تعطیل نیست

با این حال تعطیلی مدارس نمی‌تواند به معنای تعطیلی آموزش باشد. نظام آموزشی در هر کشوری تلاش می‌کند که به هر شکل ممکن از راه‌های موجود برای استمرار آموزش دروس و فعالیت‌های آموزشی استفاده کند. در عصر حاضر هم طبیعتاً بهره‌گیری از فضای مجازی و اینترنت بهترین موقعیت برای پوشش خلاء آموزشی ایجاد شده است. به همین دلیل این روزها آموزش از راه دور با استفاده از فضای مجازی مورد توجه نظام آموزش و پرورش قرار گرفته و دانش‌آموزان در خانه‌های خود مشغول آموختن دروس مختلف خود هستند.

 اما این روند آموزشی از نگاه بسیاری از کارشناسان و به ویژه آموزگاران پر از اشکالات و ضعف‌هایی است که سبب شده بخش زیادی از فشار کرونا بر سیستم آموزشی به آموزگاران وارد شود. برخی از معلمان معتقدند چالش‌ها و اشکالات موجود در روند کنونی آموزش از راه دور، بر کیفیت آموزش نیز تاثیر منفی می‌گذارد و نگاه کارنامه‌ای و بدون پشتوانه به این فرآیند سبب شده که فرصت ایجاد شده به واسطه کرونا برای تمرین آموزش از راه دور، به تهدیدی آموزشی تبدیل شود.

دردسرهای کلاس‌ نامرئی

در حال حاضر هزاران آموزگار در سراسر کشور مشغول ارائه نکات درسی در فضای مجازی هستند و کلاس‌ها از مدارس به داخل گوشی‌ها کوچ کرده است. اما کنترل کلاس‌های مجازی در شرایطی که زیرساخت‌های نرم‌افزاری و سخت‌افزاری لازم برای آموزش از راه دور وجود ندارد، کاری بسیار دشوار است که زمان فعالیت بسیاری از آموزگاران در منزل را نسبت به حضورشان در مدارس بیشتر کرد.

این وضعیت از سوی دیگر آن‌ها را از نظر روانی و حتی جسمی هم تحت فشار بیشتری قرار داده است. تأکید آموزش و پرورش بر ارزیابی فعالیت آموزگاران نیز در این شرایط، بدون این که مشکلات زیرساختی برطرف شده باشد در بسیاری از آنان نگرانی‌هایی را بابت اعتبار جایگاه‌شان ایجاد کرده است.

این شرایط سبب شده که بسیاری از کاستی‌های نظام آموزشی کشور و کم‌توجهی به گسترش زیرساخت‌های الکترونیک در آموزش و پرورش این روزها بیشتر به چشم بیاید. موضوعی که در ساده‌ترین و مقدماتی‌ترین بخش‌های آموزش از راه دور دیده می‌شود و آموزگاران نیز به آن اشاره‌ می‌کنند.

نگاه بخشنامه‌ای به آموزش

یکی از بانوان آموزگار که در پایه چهارم ابتدایی تدریس می‌کند، در گفت‌وگو با خبرنگار پردیسان نوین ضمن ابراز نارضایتی از شرایط کنونی آموزش، معتقد است که برنامه‌ریزی‌ها برای فعالیت آموزگاران وقتی بدون نظرخواهی از آنان انجام شود، نتیجه‌ای جز فشار بر آموزگاران ندارد.

این آموزگار مازندرانی که مانند چند آموزگار دیگر میلی به عنوان شدن نام خود نداشت ، گفت: وزارت آموزش و پرورش در بخشنامه‌ای عنوان کرد که کلاس‌های درس به صورت مجازی برگزار شوند، سپس ادارات کل استان‌ها بخشنامه را به ادارات شهرستانی ابلاغ کردند و ادارات هم این بخشنامه را برای  مدارس فرستادند. مدیران مدارس هم به استناد این بخشنامه از معلمان خواستند که کلاس‌ها را تشکیل دهند. در نهایت از ۱۵ اسفند کار شکلی جدی گرفت.

وی افزود: این روند در حالی آغاز شد که نه تنها آموزگاران نقشی در برنامه‌ریزی نداشتند و حتی از آن‌ها مشورتی گرفته نشد، بلکه هیچ امکاناتی مانند گوشی، اینترنت و امکانات اولیه تدریس برای ضبط فیلم‌های آموزشی هم در اختیار معلم‌ها قرار نگرفت. بخشی از آموزش با استفاده از ابزار کمک‌آموزشی که در مدارس وجود دارد انجام می‌شود.

این معلم مازندرانی تصریح کرد: صرف‌نظر از امکانات، در ابتدای کار حتی عنوان نشد که آموزگاران با چه شیوه‌ای باید فعالیت کنند. صرفا همان بخشنامه معیار آغاز فعالیت شد. تا جایی که برای استفاده از پیام‌رسان هم برنامه مشخصی وجود نداشت. ابتدا تأکید کردند که آموزش باید بر بستر پیام‌رسان‌های داخلی باشد. اما ضعف‌های فنی این پیام‌رسان‌ها و برخی مسائل دیگر سبب شد که استفاده از پیام‌رسان‌های خارجی در دستور کار معلم‌ها و خانواده‌ها قرار بگیرد.

چالش گوشی و اینترنت

اظهارات این آموزگار مازندرانی ضعف‌های ابتدایی برنامه‌ریزی برای شرایط کنونی در نظام آموزش و پرورش کشور را نشان می‌دهد.

یکی دیگر از همکاران این آموزگار نیز ضمن تایید این اظهارات، با اشاره به انبوهی از ضعف‌ها و مشکلات در روند آموزش مجازی کنونی گفت: علاوه بر انتخاب پیام‌رسان، ماجرای اینترنت و گوشی هم وجود داشت. فرض را بر این می‌گیریم که ما در تهیه گوشی و اینترنت مشکلی نداشته باشیم. مشکل بعدی فراهم بودن این زیرساخت در ده‌ها خانواده دیگر است. یعنی برای آن روی ماجرا و جامعۀ مخاطب هم در این طرح فکری نشد.

این آموزگار باسابقه که در کلاس درس او ۳۲ دانش‌آموز حضور دارند، اظهار کرد: طبیعتا عمده دانش‌آموزان مقطع ابتدایی گوشی هوشمند ندارند و باید از گوشی اعضای خانواده استفاده کنند. عملا کلاس درس برای صاحب اصلی گوشی اولویت محسوب نمی‌شود. یعنی کاربر که دانش‌آموز است نمی‌تواند به طور کامل از این ابزار استفاده کند. مثلا حین آموزش ممکن است گوشی زنگ بخورد. اتفاقی که این روزها زیاد برای دانش‌آموزان من افتاد.

ناسازگاری با پیام‌رسان‌های داخلی

او خاطرنشان کرد: به این مشکل باید تفاوت گوشی‌های هوشمند را هم افزود. پیام‌رسان‌های داخلی که امکان نصب روی گوشی‌های آیفون را ندارند. برخی خانواده‌ها که گوشی اندروید دارند هم حاضر به نصب پیام‌رسان‌های داخلی نیستند. بنابراین عملا ارتباط با این دانش‌آموزان باید در پیام‌رسان‌های خارجی انجام شود. از طرفی برای استفاده از تلگرام هم ما و هم دانش‌آموزان با مشکل فیلترشکن مواجه هستیم. در نهایت پیام‌رسان WhatsApp بیشتر مورد توجه قرار گرفت. اما باز هم مشکل پابرجاست؛ این که خانواده برخی دانش‌آموزان گوشی هوشمند ندارند یا این که گوشی در اختیار پدر خانواده است و او هم روزها باید به محل کارش برود.

البته به گفته این آموزگار بحث تشکیل کلاس مجازی در پیام‌رسان‌های خارجی مشکل را به طور کامل حل نکرد. چون آموزش و پرورش تأکید دارد حتی در صورت برگزاری کلاس مجازی در پیام‌رسان‌های خارجی، گروهی در یکی از پیام‌رسان‌های داخلی نیز تشکیل شود و تکالیف دانش‌آموزان و فیلم‌های آموزشی توسط آموزگاران به این گروه‌ها نیز فرستاده شود تا در گزارش عملکرد اداره قرار بگیرد.

آموزش بدون ضمانت اجرایی

چالش بعدی برپایی کلاس مجازی در ساعت مشخص برای دانش‌آموزان است. موضوعی که یکی دیگر از آموزگاران مازندرانی به آن اشاره کرد. تأکید دارد که نهایتاً نام کوچک‌اش یعنی «محسن» قید شود.

او بیش از هر چیز نداشتن ضمانت اجرایی بین خانواده‌ها در این شیوه از آموزش را محل اشکال دانست و گفت: چه ضمانتی وجود دارد که خانواده در اجرای این طرح همکاری کند؟ دانش‌آموزی که این روزها اعضای خانواده‌اش به دلیل شرایط خاص کنونی تا دیروقت بیدار هستند و تا نزدیک ظهر می‌خوابد را چطور می‌توان در کلاس مجازی و غیرحضوری سنجید و تمرکزش بر درس را کنترل کرد؟ برای خودم چند بار پیش آمده که تماس بگیرم تا دانش‌آموز را از خواب بیدار کنم. بماند که برخی دانش‌آموزان می‌گویند اینترنت نداریم یا قطع شده است و نمی‌توانیم در کلاس شرکت کنیم.

این آموزگار مقطع سوم ابتدایی در غرب استان اظهار کرد: مشکل دیگر ما این است که نمی‌دانیم خود دانش‌آموز به پرسش‌ها پاسخ می‌دهد یا صاحب گوشی! مهم‌تر این که آموزگار در کلاس مجازی چطور همزمان به ۲۰ پرسش که توسط دانش‌آموزان طرح می‌شود پاسخ دهد؟ قطعا برای مجموعه اداری آموزش و پرورش و حتی مدیران و معاونان مدرسه قابل درک نیست که معلم چطور باید همه پیام‌ها را بخواند و جداگانه به همه پاسخ دهد.

تداخل بحث‌ها و پرسش‌ها

وی خاطرنشان کرد: در این بین دانش‌آموز بدون آن که بداند آموزگار مشغول پاسخ دادن به پرسش دیگری است، پرسش‌های جدید را مطرح می‌کند. عملا کنترل بحث آموزشی از دست آموزگار خارج می‌شود. به همه این‌ها باید بحث تکلیف دادن و دریافت تکالیف از دانش‌آموزان و چک کردن مجازی تکالیف را هم افزود. قطعا توضیح حضوری با نوشتن در چند جمله بسیار متفاوت است.

ضعف کلاس‌های مجازی به همین موارد ختم نمی‌شود. یکی از آموزگاران شهر آمل که مانند آموزگاران دیگر مایل به بیان نام خود نیست، نکات دیگری را در این زمینه مطرح کرد و گفت: چت کردن دانش‌آموزان با یکدیگر در خارج از گروه را آموزگار نمی‌تواند کنترل کند. یعنی ما مشغول آموزش هستیم، اما ممکن است دانش‌آموزان آن سوی خط مشغول چت کردن با هم باشند. طبیعی است که کیفیت آموزش زیر سئوال می‌رود.

او به مسائل دیگری نیز اشاره کرد و افزود: تعدد پرسش‌ها و درس‌ها باعث می‌شود که در گروه تعداد پست‌ها زیاد باشد. بنابراین در یک جلسه مجازی تعداد زیادی پیام رد و بدل می‌شود. دانش‌آموز باید بین این حجم از پیام‌ها و پاسخ‌ها نکات درسی را هم پیدا کند. مشخص هم نیست که پاسخ به پرسش‌ها را خودش می‌دهد یا یکی از اعضای خانواده.

نگاه‌های توبیخی؛ فشار مضاعف بر آموزگاران

این معلم آملی تصریح کرد: معلم همه سختی‌ها را می‌پذیرد و این کار را انجام می‌دهد، اما چیزی که بار روانی بر معلم را بیشتر می‌کند این است که در نهایت اعلام می‌شود آموزش و پرورش عملکرد آموزگاران را در این طرح رصد خواهد کرد و در صورت نیاز آموزگارانی که ضعیف عمل کنند توبیخ می‌شوند.

آموزگار ۴۲ ساله آملی افزود: کدام بخش از تصمیم‌گیری‌ها در این زمینه با مشورت معلم انجام شد و کدام امکانات و شرایط فراهم بود که از آموزگار کیفیت مناسب در خروجی آموزش خواسته شود؟ به نظرم این اقدام و رفتار توهین به آموزگاران است. از طرفی هم اعلام شده که سال تحصیلی برای جبران در خانه ماندن به اندازه هفته‌هایی که تعطیل بود ادامه می‌یابد. یعنی هم این روزها تحت فشاریم و هم بابت این تحت فشار بودن باید در مدرسه حاضر شویم.

نقش کمرنگ مدیران، معاونان و راهبران آموزشی

وی با اشاره به در نظر گرفتن راهبر آموزشی برای نظارت بر عملکرد آموزگاران گفت: اخیراً اعلام کردند که افرادی با عنوان راهبر آموزشی از سوی ادارات بر نحوه فعالیت آموزگار نظارت کنند. پرسش این است که در این وضعیت آیا بیشتر به نظارت نیاز است یا کمک به اجرای درست فعالیت آموزشی؟ در این طرح نقش راهبر آموزشی، مدیر و معاون مدارس برای بهتر اجرا شدن آموزش مجازی چیست؟ دست‌کم می‌توانند جمع‌آوری تکالیف دانش‌آموزان و دسته‌بندی آن‌ها را انجام دهند. اما تمام مسئولیت‌ها و فشارها بر دوش معلم است. حتی گزارش روزانه عملکرد را هم از آموزگار می‌خواهند که به مدیر یا معاونان مدرسه بفرستند.

برخی آموزگاران می‌گویند که در روزهای اخیر با توجه به این مشکلات و نبود یک برنامه و ساز و کار مناسب، زمان بیشتری را را نسبت به روزهای عادی برای تدریس باید صرف کنند که حتی تا دو برابر زمان حضور در کلاس‌های حقیقی درس هم طول می‌کشد و عملا فرد را از سایر امور روزمره زندگی شخصی‌اش محروم می‌کند.

آموزش با تلویزیون، تسهیل‌گری با آموزگار

همه این انتقادها در شرایطی مطرح است که آموزش و پرورش یک امکان دیگر را نیز برای آموزش به کار گرفته است؛ استفاده از تلویزیون برای آموزش دروس مقاطع مختلف اقدام قابل توجهی است که این روزها انجام می‌شود. اما به اعتقاد بسیاری از آموزگاران از این امکان به شکل درست استفاده نشد. زیرا به اعتقاد آن‌ها بسیاری از دانش‌آموزان توجهی به این برنامه‌های تلویزیونی ندارند.

یکی از آموزگاران شهرستان بهشهر نیز بر این باور است که این امکان وجود داشت تا مسئولان آموزش و پرورش تدریس را با برنامه مشخص بر عهده این شبکه آموزش بگذارند و تکالیف را نیز برای هر درسی از همان شبکه مشخص کنند و از آموزگاران بخواهند که در ساعات مشخص کلاس مجازی را برای ارزیابی و رفع اشکال دانش‌آموزان برگزار کنند. با این کار مشکل گوشی و اینترنت هم تقریبا حل می‌شد و کار پرچالش آموزش در فضای مجازی به حداقل می‌رسید. حتی برای دانش‌آموزانی که این امکانات را ندارند، رفع اشکال در ساعات مشخصی از روز با تلفن قابل انجام بود.

این آموزگار جوان به خبرنگار پردیسان نوین گفت: طبق پیگیری‌هایی که از دانش‌آموزانم داشتم از ۳۲ دانش‌آموز فقط کمتر از ۱۰ نفر به شکل جسته گریخته بر اساس علاقه ای که به بعضی از دروس داشتند ، برنامه‌های درسی شبکه آموزش را دنبال می‌کنند. چون دانش‌آموزان خودشان را به کلاس‌های مجازی که امکان کنترل در آن وجود ندارد محدود کرده‌اند.

ضعف زیرساختی در آموزش آنلاین

اظهارات معلمان در این زمینه مشابه و متنوع است. آن‌ها بر این باورند که آموزش و پرورش به بسیاری از مسائل و محدودیت‌های شخصی آموزگاران در این طرح توجه نکرده و این قشر را در کانون مطالبات از سوی مسئولان و خانواده‌ها قرار داده است.

این گفته‌های آموزگاران مازندرانی را احتمالا در سایر استان‌های کشور نیز از زبان آموزگاران می‌توان شنید. مسائلی که نشان می‌دهند در ساختار مدیریتی و برنامه‌ریزی آموزش و پرورش، کمترین میزان توجه به آموزش الکترونیک شده است و نتیجه آن را امروز در شرایط اضطراری پیش آمده می‌توان دید.

اثبات این موضوع نیز کار چندان دشواری نیست. ابتدای همین هفته قرار بود شبکه اجتماعی دانش‌آموزان با نام مخفف «شاد» در کشور آغاز به کار کند و آموزگاران و دانش‌آموزان در ساختاری مشخص به صورت مجازی سال تحصیلی را ادامه دهند. اما دقیقا در همان روزی که قرار بود این سامانه آغاز به کار کند با مشکل مواجه شد و مرکز برنامه‌ریزی و فناوری اطلاعات وزارت آموزش و پرورش در اطلاعیه‌ای اعلام کرد که راه‌اندازی شبکه اجتماعی دانش‌آموزان «شاد» به ‌دلیل صیانت از حقوق آموزشی و تربیتی دانش‌آموزان و حصول اطمینان از امن بودن بستر ارتباطی این شبکه به تعویق افتاد و به زمان بیشتر برای بررسی فنی و کسب اطمینان لازم نیاز دارد.

ناکارآمدی هوشمندسازی‌

وضعیت موجود یک نکته دیگر را نیز یادآوری می‌کند؛ طی دو سال اخیر اصطلاح هوشمندسازی مدارس در سراسر کشور و به ویژه مازندران بارها و بارها توسط مسئولان مورد استفاده قرار گرفت. اصطلاحی که بارها در نگاه کارنامه‌ای مدیران استان مد نظر قرار گرفت و امروز عملا هیچ جایگاهی ندارد.

از ابتدای اجرای طرحی که با نام هوشمندسازی مدارس از آن یاد می‌شود، بسیاری از کارشناسان تأکید کردند که نصب یک دستگاه پروجکشن با پرده آن و نهایتاً قرار دادن یک دستگاه رایانه در کلاس درس به معنی هوشمندسازی مدارس نیست. بلکه صرفا حذف تخته سیاه و سفید از کلاس و اضافه کردن امکان اتصال به اینترنت در مدرسه یا کلاس درس محسوب می‌شود. موضوعی که همان زمان برخی آموزگاران از آن به عنوان انقلاب حذف گچ و تخته یاد کرده بودند. این تاکیدها اکنون به شکلی واقعی به چشم می‌آیند.

نتیجه هوشمندسازی مدارس، پرده‌ها و پروجکشن‌هایی است که در بسیاری از کلاس‌ها به دلیل نبود برنامه مناسب  برای بهره‌گیری از آن‌ها مورد استفاده قرار نمی‌گیرند و حالا که به ناچار آموزش از راه دور باید انجام شود، راهکار مناسبی وجود ندارد.

ضرورت کارِ گروهی کادر آموزشی

وجود ضعف‌ها در سیستم آموزش آنلاین و فعالیت آموزگاران در فضای مجازی را خود مسئولان نیز می‌پذیرند، اما بر این باورند که رفع این چالش‌ها به زمان بیشتری نیاز دارد و در شرایط کنونی باید با همکاری و همراهی همه حلقه‌های زنجیره آموزشی، تهدید ایجاد شده ناشی از کرونا به فرصتی برای تقویت زیرساخت‌های آموزش آنلاین و کسب تجربه‌های آموزش شود.

مدیرکل آموزش و پرورش مازندران در گفت‌وگو با خبرنگار پردیسان نوین انتقادهای مطرح شده توسط آموزگاران مازندرانی را پذیرفت و تأکید کرد که از نگاه این نهاد در استان و مسئولان وزارت آموزش و پرورش، همه کادر آموزشی اعم از مدیران، معاونان، آموزگاران و هنرآموزان در شرایط خاص کنونی نقش دارند.

«علیرضا سعدی‌پور» با اشاره به انتقاد برخی آموزگاران مبنی بر این که مدیر، معاون و راهبر آموزشی فعالیتی در برگزاری کلاس‌های مجازی ندارند، اظهار کرد: اتفاقا دیدگاه ما این است که در حوزه آموزش فضای مجازی و الکترونیکی توسط آموزگاران یا دبیران و هنرآموزان، مدیر نقش بسیار حساس و مهمی دارد و می‌تواند این موضوع را مدیریت کند. در واقع معتقدیم که مدیر باید بستر را فراهم کند. چون او را به واسطه جایگاهی که دارد کاپیتان تیم تعلیم و تربیت می‌دانیم. در این شیوه جایگاه و نقش مدیر و معاون کمتر از عملکردشان در مدرسه نباید باشد.

وی افزود: در عین حال معتقدم که خود خانواده‌ها نیز باید با آموزگاران همراهی لازم را داشته باشند. طبیعتا بدون ارتباط دوطرفه بین معلم و دانش‌آموز نتیجه مثبت حاصل نخواهد شد.

کسب تجربه‌های جدید آموزشی

این مسئول ضمن پذیرفتن کاستی‌های موجود در این حوزه، به ابراز رضایت بسیاری از آموزگاران بابت کسب تجربه‌های جدید در آموزش اشاره کرد و گفت: روزانه با آموزگاران مختلفی تماس می‌گیرم و پیگیر وضعیت می‌شوم. در عین حال که در جریان ضعف‌ها هستم، استقبال بسیاری از آموزگاران را هم می‌بینم که با وجود کمبود امکانات از این که تجربه جدیدی در تولید محتوای آموزشی و فعالیت در این بستر کسب می‌کنند خوشحال هستند. نوآوری‌های زیادی در این مدت دیده شده که همگی در به دست آمدن راهکاری درست به ما کمک می‌کند.

مدیر کل آموزش و پرورش مازندران از آموزگاران خواست که با استفاده از روش‌های خلاقانه و ارائه درسنامه‌ها در قالب‌های مختلف مانند پاورپوینت، فایل صوتی یا ویدئو هم بر کیفیت آموزش بیفزایند و هم شیوه‌های آموزش را آسان‌تر کنند.

نیاز به همکاری خانواده‌ها

سعدی‌پور با تأکید بر این که در این شرایط همه باید از یکدیگر نکات جدید بیاموزیم، اظهار کرد: نگاه آموزش و پرورش در این طرح این نیست که تمام زحمات بر دوش آموزگار و معلم باشد. بلکه باید با کمک هم شرایطی ایجاد کنیم که معلم در فضای الکترونیکی نقش تسهیل‌گر یا هدایت کننده را ایفا کند. یعنی توسط او بستر برای راهنمایی دانش‌آموز آماده شود. ضمن این که خانواده‌ها باید برای آینده تحصیلی و اجتماعی فرزندان‌شان همراهی جدی با آموزگاران داشته باشند. اگر قرار باشد دانش‌آموز منفعل باشد اتفاق مطلوبی نمی‌افتد.

این مسئول با بیان این که به دشواری های کاری این روزهای آموزگاران، معلمان و هنرآموزان واقف است ، تصریح کرد: از همه این همکاران که در این شرایط شبیه به جنگ ایثارگری می‌کنند سپاسگزارم. آموزگارانی را دیدم که از درِ کمد یا یخچال به جای تخته برای آموزش در ویدئو استفاده کردند. تمام این کاستی‌ها را می‌بینیم. اما واقعیت این است که ما در شرایط بحرانی در حال برداشتن نخستین گام‌های گذر از جامعه صنعتی به جامعه جدید هستیم. جامعه‌ای دانایی‌محور که الزامات آموزشی آن متفاوت است و قرار گرفتن در این راه را تازه آغاز کردیم.

فرصت انقلاب آموزشی

مدیرکل آموزش و پرورش مازندران تهدید ایجاد شده به واسطه کرونا را فرصتی برای رقم خوردن یک انقلاب آموزشی برشمرد و افزود: این انقلاب آموزشی طبیعی است که در ابتدای راه با مشکلاتی مواجه باشد. در مازندران ۴ هزار و ۹۹۵ مدرسه با بیش از ۵۶۰ هزار دانش‌آموز داریم که افزون بر ۴۰ هزار آموزگار مسئولیت آموزش بر آن‌ها را به عهده دارند. این پراکندگی و تعدد قطعا به نظم و زیرساخت‌های بیشتری نیاز دارد که با کمک هم باید تلاش کنیم تا به آن مرحله برسیم.

وی درباره موضوع سنجش و ارزیابی آموزگاران در آموزش مجازی و احتمال توبیخ این قشر در صورت پایین بودن کیفیت آموزش خاطرنشان کرد: چه در اداره کل و چه در وزارت آموزش و پرورش چنین دیدگاهی وجود ندارد که آموزگار را توبیخ کنیم. معتقدیم یک تیم هستیم که همه با هم در خروجی و نتیجه اثرگذاریم. فعلا در حال تجربه و به دست آوردن راهکارهای درست با تلاش همین آموزگاران هستیم تا به زیرساخت و راهکاری درست در نظام آموزش کشور دست یابیم.

این مسئول به اقدام آموزش و پرورش مازندران در راه‌اندازی سایت «مازندمحتوا» به نشانی http://mazandmohtava.ir/ اشاره کرد و گفت: نخستین استانی بودیم که در نیمه نخست اسفند با مشارکت آموزگاران یک سامانه آموزشی در بستر اینترنت ایجاد کردیم و فیلم‌های آموزشی همه مقاطع و پایه‌ها را در آن قرار دادیم. هر روز از تمام استان‌ها فیلم‌های آموزشی این سایت که توسط آموزگاران سراسر مازندران تولید شد دانلود و استفاده می‌شود.

مدیر کل آموزش و پرورش مازندران به برنامه‌ریزی وزارت آموزش و پرورش برای راه‌اندازی سامانه «شاد» اشاره کرد و گفت: امیدواریم این زیرساخت به زودی با رفع اشکالات موجود راه‌اندازی شود تا مشکلات آموزش آنلاین در کشور را پشت سر بگذاریم.