وقتی که هنر با روح و روان انسان عجین می‌شود/ حکایت هنرمند مجسمه‌ساز معلول

به گزارش پردیسان آنلاین از فیروزآباد، هنر مجسمه سازی یکی از صنایع دستی زیر شاخه ی صنایع سنگی می باشد و هدف از مجسمه سازی یاد آوری و یا به نمایش گذاشتن یک شیء، انسان و یا هر چیز دیگری است.

پیکر تراشی از زیر شاخه های هنر مجسمه سازی است و در اصل به کسی که تندیس می سازد، پیکر تراش نیز می گویند.

مجسمه سازی تعاریف و اصطلاحات بسیاری دارد و مجسمه های ساخته شده کاربردهای بسیاری دارد مثلا به عنوان یادبود، تندیس بزرگان ساخته می شود و یا قدردانی از منتخبین جشنواره فجر تندیس هدیه داده می شود.

هنر مجسمه سازی به سالیان پیش بازمی گردد که در بیشترکشورها نیز از این هنر استقبال می شده است و در آفریقا در سال ۱۲ میلادی از تندیسان چوبی استفاده می کردند که نمونه بارز آن مجسمه یکی از پادشاهان نیجریه می باشد.

براساس تحقیقات به عمل آمده ایران نیز از هنر مجسمه سازی در زمان های هخامنشیان و… بهره برده اند که هنوز تعدادی از مجسمه های آن زمان که جنبه ی تاریخی پیدا کرده اند وجود دارد، مانند تخت جمشید، پاسارگاد و شوش و اکثر مجسمه های بازمانده از زمان هخامنشیان به حالتی است که در حال تعظیم و ادای احترام به کسی هستند.

بهترین مجسمه ها و ماندگارترین مجسمه ها از زمان های قدیم از جنس سنگ می باشند و حتی امروزه بیشترین مجسمه ها را از سنگ می سازند و برای مجسمه سازی با سنگ باید سنگ مناسب انتخاب نمود و این اصلا کار ساده ای نیست، ایتالیایی ها از اولین افرادی بودند که با استفاده از سنگ هنر مجسمه سازی را انجام دادند و گاهی مجسمه سازی با استفاده از خمیر انجام می گیرد که برای تهیه این خمیر نیاز به پودر سنگ می باشد.

در اصل پودر سنگ نقش حجم دهنده و قوام دهنده خمیر را دارد.پودر سنگ مورد استفاده در مجسمه سازی معمولا از سنگ آهک است زیرا رنگ آن سفید است.

هستند کسانی که هنوز به روش سنتی به مجسمه سازی با سنگ های طبیعی می پردازند، در این جا به معرفی یکی از این هنرمندان نمونه و البته کم نام ونشان  که ساکن شهرستان فیروزآباد است می پردازیم: مهراب غریب که در اولین گفت و گو با ایشان فهمیدم که با وجود معلولیت موفق شده است تا هنری به این زیبایی را خلق کندو  در این جا بود که من واقعا معنای این جمله را کاملا درک کردم که معلولیت محدودیت نمی آورد و فقط توکل بر خدا و بعد انگیزه است که به انسان امید و البته می دهد تا از توانایی های خود نهایت استفاده را ببرد.

ادامه حرفه پدری

مهراب غریب در گفت‌وگو با خبرنگار فارس گفت: متولد ۱۳۴۶ هستم و ساکن روزبدان شهرستان فیروزآباد، تحصیلات خود را در همان پایه ابتدایی رها کردم و چون پدرم با سنگ به مجسمه سازی می پرداخت و من علاقه فراوانی به این شغل داشتم، به این حرفه روی آوردم و در ابتدا با گل و عروسک های پلاستیکی این کار را انجام می دادم و رفته رفته شروع به انجام کارهای هنری بر روی سنگ کردم و در سال ۱۳۷۳ ازدواج کردم و این حرفه را ادامه دادم اما امکانات و درآمد کافی نداشتم تا بتوانم این حرفه را با جدیت بیشتری انجام دهم.

حادثه ای غیر منتظره که باعث معلولیت شد

این هنرمند خلاق عنوان کرد: حدود ۷سال بعد از ازدواجمان به خاطر این که تجهیزات کافی برای انجام این حرفه  نداشتم و با فنر ماشین برای خودم ابزار و تجهیزات درست می کردم که تکه ای از قلم به داخل یکی از چشمانم فرو رفت و با فرورفتن آن در داخل چشم هایم دنیا جلوی چشم هایم تیره و تار شد و من را سریع به بیمارستان فیروزآباد بردند و در آن جا هم نتوانستند برایم کاری انجام دهند و من را به بیمارستان شیراز انتقال دادند و به دلیل عمیق بودن زخم آن ها هم نتوانستند کاری انجام دهند بالاخره با کمک یکی از دوستان نزد دکتری حاذق در تهران رفتیم و بعد از طی مراحل درمان به خانه برگشتیم که تا مدتی درد چشم هایم آرام گرفت اما متاسفانه از ناحیه یک چشم نابینای کامل شدم.

خلق آثار با دست و قلم و چکش

غریب اظهار کرد: این هنر با روح و روان من عجین شده است و من تمامی کارهایم را با دست و چکش و قلم انجام می دهم و از هیچ گونه دستگاه مدرن استفاده نمی کنم و تمامی مجسمه هایی که من می سازم دست ساز و کاملا سنتی است و به دلیل این که قیمت سنگ ها بسیار بالا است باید خودم به کوه و یا رودخانه می روم و سنگ های متناسب با نیازم را به خانه می آورم و کارهای هنری را بر روی آن ها انجام می دهم و با انجام این کارها احساس آرامش خاصی به من دست می دهد که واقعا غیر قابل وصف است.

انتهای پیام/