اگر تا دیروز این نهاد روشنگر در گیر و دار مشکلات مالی و بودجه‌ای بود یا همچنان از ضعف نیروی متخصص رنج می برد اما این روزها دیگر این موارد، آسیب دوچندانی نیست.
آنچه فعلا مطرح است نگاه تک بعدی و یکسویه دولت به مقوله ارتباطات اجتماعی است، نگاهی که باعث شده از بعد جامعه شناختی یک دید” بله قربان گویی” را در میان مخاطبان عمومی جامعه شکل دهد.
مخاطبی که امروز میبینم مخاطب دیروزی نیست تا هرچه پیام به او ارسال شد بگوید چشم! مخاطب امروز اینقدر بقول نظریه رضایتمندی، کنجکاو و جستجوگر شده است که براحتی هر پیام و تبلیغی او را اقناع نمی‌کند.
این نگاه دقیق و آسیب شناسانه بارها از سوی دلسوزان ارتباطات به دولت تذکر داده شده اما کو گوش شنوا؟
کمیت را به کیفیتی ترجیح داده‌ایم که ارزش پیام فقط شهرت و آمار(فراوانی) است؛ حال چه انتظاری داریم که مخاطب، اعتماد به نهاد حاکمیتی داشته باشد؟.
وقتی دولت همانند دولت های گذشته همچنان نگاه کهنه ای به موضوع روز ارتباطات دارد چه می شود کرد؟ حال اینکه تنها چاره ای که در این موقعیت خاص کشور می شود کرد در این نکته است که باید هر روز، روز روابط عمومی باشد.
“امیر ترقی نژاد” عضو هیئت رییسه شورای هماهنگی روابط عمومی‌های استان یزد و مدرس ارتباطات
