به گزارش سرویس ترجمه پردیسان آنلاین، در پاسخ به چالش‌های ناشی از مصرف انرژی در سیستم‌های گرمایش و سرمایش ساختمان‌ها که به‌طور تقریبی ۴۳ درصد از کل مصرف انرژی ایالات متحده آمریکا را تشکیل می‌دهد، شهرها و جوامع بیشتری به سیستم‌های انرژی منطقه‌ای روی آورده‌اند. این سیستم‌ها با استفاده از منابع انرژی کم‌کربن مانند گرمای باقیمانده، به کاهش ردپای کربن ساختمان‌ها کمک می‌کنند و فشار بر شبکه برق را کاهش می‌دهند. واشنگتن یکی از شهرهایی است که به‌تازگی به این سیستم‌های نوآورانه روی آورده است.
برنامه انرژی ایالت واشنگتن که از مارس ۲۰۲۴ به اجرا درآمد، به دنبال ایجاد چهارچوبی برای ارزیابی مصرف انرژی و استانداردهای انطباق در ساختمان‌های تجاری و مسکونی است. هدف این برنامه، پیشبرد اهداف کربن‌زدایی ایالت و تعیین الزامات استاندارد برای سیستم‌های انرژی شهری آینده است. این برنامه به‌عنوان یک ابزار کلیدی برای کمک به کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای و ارتقای بهره‌وری انرژی در ساختمان‌ها طراحی شده است. شرکت کوریکس مسئول سیستم انرژی منطقه‌ای است که گرمایش و سرمایش کم‌انتشار را به ناحیه ساحلی در مرکز شهر بلیهام ارائه می‌دهد. این سیستم نوآورانه گرمای باقیمانده را از نیروگاه حرارتی انکوژن را جمع‌آوری می‌کند و برای اهداف گرمایشی در منطقه کم‌کربن استفاده می‌کند.
این ابتکار که با همکاری بندر بلیهام توسعه یافته، پس از تصویب برنامه انرژی ایالت واشنگتن در سال ۲۰۲۱ برای تأسیس سیستم‌های انرژی منطقه‌ای به‌عنوان راهی برای انطباق با کد انرژی، آغاز شده است و به‌عنوان نخستین سیستم انرژی منطقه‌ای کم‌کربن شناخته می‌شود که معیارهای کارایی و عملکرد سختگیرانه مورد نیاز این برنامه را برآورده می‌کند. هدف بلندمدت این برنامه جلوگیری از انتشار ۲۴۰۰ تن معادل دی‌اکسیدکربن است.
سیستم فعلی شامل سه ماژول پیش‌ساخته است که ظرفیت حرارتی گرمایش آن ۱.۵ مگاوات و ظرفیت سرمایش آن ۳۸۰ تن می‌باشد. فاز نخست شامل یک خنک‌کننده تبخیری ۲۸۰ تنی، بویلرهای چگالشی گاز طبیعی با ظرفیت حرارتی ۱.۱ مگاوات و یک خنک‌کننده بازیابی حرارتی با ظرفیت ۴۰۰ کیلووات است. این تنظیمات با بازیافت گرمای باقیمانده، کارایی را افزایش می‌دهد.
سیستم‌های انرژی منطقه‌ای نه‌تنها به کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای کمک می‌کنند بلکه با استفاده از منابع محلی و گرمای باقیمانده، هزینه‌های گرمایش و سرمایش را کاهش می‌دهند. این سیستم‌ها کارآمدتر از سیستم‌های سنتی هستند و می‌توانند انرژی بیشتری را با مصرف کمتر تولید کنند. به‌طور کلی، واشنگتن با اتخاذ این رویکرد نوآورانه در زمینه انرژی به اهداف خود در زمینه کربن‌زدایی نزدیک‌تر می‌شود و الگویی برای سایر شهرها فراهم می‌کند تا بتوانند به سمت آینده‌ای پایدارتر حرکت کنند.
آیا سیستم انرژی منطقه‌ای کم‌کربن پایدار است؟
سیستم‌های انرژی منطقه‌ای به‌طور عمده بر اساس منابع و ذخیره‌سازی انرژی، شبکه توزیع، تبدیل حرارت و کاربران نهایی که معمولاً ساختمان‌ها هستند، بنا شده است. طراحی این سیستم‌ها به عوامل متعددی از جمله نوع منابع انرژی، بارهای مورد نیاز، طراحی نیروگاه مرکزی یا توزیع‌شده و نیاز بالقوه به تاب‌آوری بستگی دارد.
گزارشی از مرکز تغییرات اقلیمی برنامه محیط زیست سازمان ملل متحد (UNEP) کپنهاگ چندین نکته قابل‌توجه را به شرح زیر ارائه می‌دهد:
سیستم‌های سرمایش منطقه‌ای بین ۲۰ تا ۳۵ درصد کمتر از سیستم‌های تهویه مطبوع سنتی که با هوا خنک می‌شوند و سیستم‌های سرمایش فردی که از برج‌های خنک‌کننده استفاده می‌کنند، برق مصرف می‌کنند.
سیستم‌های گرمایش منطقه‌ای در سال ۲۰۲۳ حدود ۱۰ درصد از تقاضای گرمایش جهانی برای ساختمان‌های مسکونی و صنعتی را تأمین کردند.
اجرای اخیر یک سیستم بازیابی سرما در بارسلونا، به تولید ۱۳۱ گیگاوات ساعت انرژی محلی، مقرون‌به‌صرفه و دوستدار محیط زیست کمک کرده است که از انتشار ۴۲ هزار تن دی‌اکسیدکربن در هر سال جلوگیری می‌کند.
شهر برگن نروژ از سوزاندن زباله‌ها برای تولید انرژی استفاده می‌کند که به کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای به میزان ۱۴ درصد منجر می‌شود. سوئد، فنلاند و دانمارک از جمله کشورهایی هستند که به‌شدت به گرمایش منطقه‌ای متعهد هستند و بالاترین درصد استفاده از انرژی‌های تجدیدپذیر را در سطح جهانی دارند. این اطلاعات نشان‌دهنده پتانسیل بالای سیستم‌های انرژی منطقه‌ای کم‌کربن برای کاهش مصرف انرژی و انتشار گازهای گلخانه‌ای در سطح جهانی است.
کارخانه تأمین انرژی از زباله کپنهاگ (CopenHill) نه‌تنها انرژی را از زباله تولید می‌کند، بلکه به‌عنوان یک منطقه تفریحی با پیست اسکی و فضاهای سبز عمل می‌کند و مشارکت جامعه و پایداری را ارتقا می‌دهد. این کارخانه به کاهش زباله‌های دفن شده و انتشار گازهای گلخانه‌ای کمک می‌کند و انرژی پاک را برای هزاران خانوار تأمین می‌کند.
شهرهای پاریس، دوبلین، وین و بارسلونا، کارخانه‌های انرژی از زباله را به زیرساخت‌های انرژی خود ادغام کرده‌اند و به اقتصاد دایره‌ای کمک می‌کنند و زباله‌های دفن شده را کاهش می‌دهند. این کارخانه‌ها به تحقق اهداف انرژی تجدیدپذیر کمک می‌کنند و با رعایت استانداردهای سختگیرانه انتشار، کیفیت هوا را بهبود می‌بخشند.
