خبرگزاری پردیسان آنلاین؛ مجله پردیسان آنلاین _ مرضیه کیان: بعضی وقت‌ها از خروارها خروار زهر هلاهل هم تلخ‌تر است؛ اگر بخواهیم بَزَک شده‌اش را بگوییم همان جمله «خنده تلخ من از گریه غم‌انگیزتر است» می‌شود، اما بعضی وقت‌ها، یعنی بیشتر وقت‌ها درست و بجاست، یعنی از سر رضایت است، یعنی بیان همان احساس درستی است که از درون آدم می‌جوشد و کنج لب جا خوش می‌کند.

چند سالی است که با انتشار عکس جوانان و نوجوانان فلسطینی از لحظه اسارتشان، لبخندها معنای جدیدی به خود گرفته. معنایی که فقط در انحصار خودشان است و شاید فقط باید در خاک قدس بود تا بتوان با دستانی بسته، زیر الدرم بلدرم‌های رژیم‌های صهیونیستی، لابلای غل و زنجیرهای نظامی صهیونی، لبخندی تحویل داد که از هزاران سلاحِ تیز، داغ‌تر باشد و از قفل دستبندها محصور کننده‌تر. اصلاً این جوانان معنای خیلی چیزها را تغییر دادند…

هفته گذشته لبخند مریم العفیفی، که شمایل یک زن جوان فلسطینی است، هنگام بازداشت به دست نیروهای وحشی اسرائیلی در فضای مجازی دست به دست شد و باعث شد دوباره عکس‌های قدیمی در پلتفرم‌های عربی مرور شود. لبخند مریم العفیفی از حقوقی دفاع می‌کند که حق است و این حق را عجیب از آن خود می‌داند.

چه چیزی می‌تواند برای سرباز متجاوز اشغالگر صهیونیستی سخت‌تر از این باشد که با آن همه یال و کوپال، چندنفری بر سر یک نوجوان یا جوان هجوم ببرند ولی به جای اینکه ترس و وحشت در دلش بکارند و ندامت و پشیمانی از چشمان و صورتش تحویل بگیرند، لبخندی حواله‌شان بشود که از نوک پیکان برنده‌تر باشد؟! نمونه‌اش عامر احمد مبروکِ ۳۴ ساله که در اولین لحظات دستگیری در برابر سربازان اسرائیلی، با وقار و بدون تأمل لبخند می‌زند.

او سلاحی در دست ندارد، اما از آنجایی که فلسطینی آموخته تا پای جان برای عزت و خاک وطنش ایستادگی کند، در این شرایط هم از آخرین سلاح یعنی لبخند بهره می‌برد تا پیام عصیان و دشمنی را به قلب دشمن برساند و بگوید «شما هر کاری می‌خواهید بکنید، اما مقامت همچنان ادامه دارد.» حالا خودتان حساب کنید که آن سرباز مفلوک اسرائیلی چه حالی می‌شود؟ قطعاً نادم و پشیمان می‌شود ولی غرورش اجازه نمی‌دهد که به تضرع بیفتد و حتماً خیلی به درجه نظامی و آن همه تجهیزاتی که با خودش کول کرده تا یک جوان را با دست خالی کَت بسته به مقر نظامی‌شان ببرد، برمی‌خورد!

در تصویری دیگر، خنده‌ای از دختر نوجوان تکرار می‌شود که سنش به ۱۵ سال هم نمی‌رسد. دو سرباز اشغالگر تمام زور مردانه‌شان را به رخ دستان ظریف دخترانه‌اش می‌کشند ولی غافلند از آنکه تنها با نشان دادن لبخندش و مخابره شدن عکسش در سطح بین‌الملل، ابرهای پوشالی پیروزی ظاهری رژیم صهیونیستی را به توده غبار سیاه ناکامی بدل کرده است.

علیرغم درد و درامی که در تصویر دیگر وجود دارد و نه می‌توان به راحتی از آن چشم برداشت و نه می‌توان آنقدر قسی‌القلب بود که زل زد و آن همه ظلمی را که از کف پوتین سرباز رژیم صهیونیستی که معلوم نیست چه در مغز و قلبش (که البته اگر چنین عضوی در بدنش وجود داشته باشد) فرو شده که اینچنین بر سر و روی جوان فلسطینی آوار کرده، لبخند جوانک است که با تمام آرامش صورتش را پوشانده و نشان می‌دهد ظلمی که در حقش شده را به بهای ذلت و خواری نمی‌فروشد. معلوم است آنقدر ایمان در دلش لانه کرده که این ظلم‌ها به این راحتی غم به چهره‌اش نمی‌نشاند، خنده‌اش بیشتر شبیه پوزخند است که یعنی «بتازانید… نوبت ما هم می‌شود! این خاک عاقبت به دست صاحب اصلی‌اش می‌رسد و جای حاکم و محکوم عوض می‌شود.»

از این دست تصاویر بین جوانان فلسطینی بسیار است. خیلی از لبخندها هم به وقت و لحظه‌اش در تیررس لنز دوربین عکاس‌ها قرار نگرفته تا در سطح رسانه‌های بین‌المللی منتشر شود اما آن رسالتی که باید اتفاق می‌افتاد و لرزه انداختن به دل دشمن بوده، اتفاق افتاده.

فلسطین و فلسطینی که بیش از ۷۰ سال است با خون و شهادت اخت گرفته، و به کمتر از آزاد شدن قدس شریف و تمامی اراضی اشغالی و آزادی فلسیطینیان قانع نبوده، اسارت در نگاهش چیزی نیست که بخواهد خم به ابرو بیاورد و نگرانی به دل راه بدهد. این لبخندها راز سر به پردیسان آنلاینی است که شاید اگر بخواهیم تعبیری از آن داشته باشیم این باشد که آن‌ها در لحظه بازداشت شدن نهایت هر چیز را در شهادت می‌بینند که همه چیز در کامشان عسل می‌شود و لبخند بر لبانشان نقش می‌بندد و می‌دانند که آخر همه بگیر و ببندها روزی چرخش چرخ گردون می‌شود که «جاء الحق و زهق الباطل» است.