در واقع دولت نیوزیلند در حال بررسی طرحی است که بر اساس آن جهت شناسایی و ردگیری افراد احتمالی مبتلا به ویروس کرونا، همه شهروندان این کشور را به یک کارت هوشمند با فناوری بلوتوث به نام ” کوید کارت”  مجهز کند.

این طرح که بر پایه پیشنهاد بخش خصوصی تهیه شده است برای تولید و توزیع ۵ میلیون ابزار ردیابی با اندازه کارت اعتباری با هزینه ای بالغ بر  ۱۰۰ میلیون دلار نیوزیلندی است که  پس از شناسایی هر فرد آلوده به ویروس کوید ۱۹، همه کسانی که در چند روز قبل در نزدیکی وی بوده و یا با وی تماس داشته اند را شناسایی نموده و به اطلاع تمامی آنها می رسانده که “شما در طی چند روز گذشته در مجاورت با یک فرد آلوده قرار داشته اید و بهتر است در خانه بمانید تا مشخص شود آیا شما نیز آلوده شده اید یا خیر”.

وزارت بهداشت نیوزیلند پیش از این نیز در نظر داشت از اپلیکیشن Trace Together که یک نرم افزار سنگاپوری مبتنی بر موبایل است برای ردیابی افراد در معرض آلودگی به ویروس کرونا استفاده کند اما در نهایت به خاطر ضعف های موجود در آن نرم افزار، ایده کوید کارت را جایگزین آن کرد.

اجرای این طرح تاکنون جهت بررسی و اعلام نظر به “اندرو لیتل” وزیر دادگستری که مسئولیت قانون حفظ حریم خصوصی را دارد و نیز “کریس فافوی” وزیر ارتباطات ارائه شده و هنوز مخالفتی از سوی آنها ابراز نشده است.

بر اساس آنچه دکتر اشلی بلومفیلد سخنگوی دولت این کشور تصریح کرد این پیشنهاد هنوز به طور قطعی به تصویب دولت نرسیده است اما در حال بررسی آن هستند. به گفته سخنگوی دولت، کابینه در حال بررسی طیف گسترده ای از راه حل های فن آورانه برای ردیابی مبتلایان است و گزینه ای را انتخاب خواهد کرد که متناسب با نیاز همه باشد. به گفته وی، تعدادی از کارآفرینان ایده هایی را برای دولت در مورد آنچه که فکر می کنند دولت باید انجام دهد ارائه داده اند. گزینه نهایی باید به حفظ حریم خصوصی افراد احترام بگذارد . همچنین قبل از استفاده از آنها، از طریق آزمایش های قوی و مناسب اطمینان حاصل شود که به بهترین گزینه رسیده است؛ هر چند این موضوع ممکن است چندین هفته به طول انجامد.

کارشناسان و مقامات دولتی بر این اعتقادند که با استفاده از روش های فناورانه سرعت تشخیص و شناسایی افراد احتمالی آلوده به ویروس بالا رفته و هزینه های زیادی کاهش پیدا می کند. اگر چه به گفته دکتر بلومفیلد مدیر کل بهداشت، چنین ابزاری به طور کامل جایگزین ردگیری های فیزیکی و آزمایشگاهی نشده و فقط به عنوان یک راه کار مکمل به آن نگریسته می شود.

در این بین روش های مختلف دیگری در سراسر جهان برای ردیابی افراد به کار گرفته می شود که دولت نیوزیلند مشخصا با استفاده از برخی روش ها مخالفت کرده است. برای مثال در رژیم صهیونیستی پس از شناسایی افراد مبتلا، با ردگیری موبایل این افراد و با استفاده از روش های جاسوسی همه کسانی را که در چند روز گذشته در نزدیکی این شخص بوده اند را مطلع می کنند.

استفاده از اینگونه روش ها با توجه به این که بدون اجازه افراد اقدام به ردگیری تلفن ها می کنند و حریم خصوص آنها رعایت نمی شود، از سوی مقامات دولت نیوزیلند از جمله خانم جاسیندا آردرن نخست وزیر این کشور رد شده است.

آردرن عقیده دارد که نباید افراد را به استفاده از روش های ردگیری مجبور کنیم و یا بدون اطلاع آنها این کار را انجام دهیم، بلکه باید با حفظ حریم خصوصی آنها، همه را ترغیب به استفاده از روش های جدید بکنیم. وی در این زمینه با ابراز امیدواری گفت: “فکر می کنم اگر افراد بفهمند که استفاده از این روش ها به ما کمک می کند تا از اقدامات سختگیرانه مانند هشدار سطح ۴ دور شویم، ممکن است برای استفاده از آن ترغیب شوند.”

یکی از دلایلی که استفاده از کوید کارت در مقایسه با نرم افزارهایی چون Trace Together برای مقامات نیوزیلندی قانع کننده تر است، پایین بودن احتمال میزان مشارکت مردم از طریق نصب نرم افزار جدید است.

طبق آمار موجود، ۱۹ درصد از نیوزیلندی ها تلفن هوشمند ندارند. همچنین ۵۱ درصد از کاربران تلفن های هوشمند مایل به نصب برنامه های جدید بر روی موبایل خود نیستند؛ حتی افرادی که این برنامه را نصب کنند با توجه به اختلال هایی که استفاده از گزینه بلوتوث در برخی از ابزارها از جمله هدفون ایجاد می کند، باعث عدم رضایت شده و در نتیجه میزان بهره وری این روش به شدت پایین می آید و طبق برآوردها، تنها ۴ درصد از نیوزیلندی ها در این روش قابل ردیابی خواهند بود. این وضعیت سبب می شود که ایده ” کوید کارت” وارد عمل شده تا بتواند جذب حداکثری داشته باشد.

کوید کارت چگونه کار می کند و چه هزینه هایی دارد؟

هر کارت مجهز به باطری کوچک و داخلی است که به مدت ۱۲ ماه کار خواهد کرد. اطلاعات شناسایی هر شخص توسط دولت در این کارت ها ثبت شده و به افراد تحویل داده می شود. هر شخص دارای یک کد شناسایی خواهد بود که به صورت رمزنگاری شده توسط “کوید کارت های” اطراف شناسایی می شود. این کد شناسایی بدون هیچ گونه اطلاعات دیگری، به مدت ۳۰ روز در سروری که نزد دولت است ذخیره می شود. این فن آوری می تواند توسط کافه ها، رستوران ها و فروشگاه ها نیز مورد استفاده قرار گیرد تا شماره شناسایی همه مشتریان را ثبت کند.

در نهایت وقتی آزمایش ویروس کرونای کسی مثبت شد، بلافاصله به همه کسانی که با او در ارتباط نزدیک بوده اند یک پیام هشدار می رود که: شما با یک فرد آلوده در تماس بوده اید، برای آزمایش اقدام کنید و خود را در خانه قرنطینه کنید. بنابراین همه افراد در این سامانه به صورت ناشناس باقی می مانند و صرفا از طریق کد شناسایی رمز نگاری شده مورد شناسایی سرور اصلی قرار گرفته و پیامک های هشدار برای آنها ارسال می شود.

در این زمینه جان ادواردز، کمیسر حفظ حریم خصوصی نیوزیلند گفت: “ما از کارکرد این سامانه آگاه هستیم و با توسعه دهندگان آن همکاری می کنیم. تا آنجا که ما می دانیم، این سامانه یک ابتکار جدید در جهان است و تا کنون نمونه ای از این سامانه برای شرایط کرونا در هیچ کجا به کار گرفته نشده است.”

طبق اعلام نظرهای موجود، آزمایش و راه اندازی این پروژه به ۲ میلیون دلار سرمایه گذاری نیاز دارد. تولید ۵ میلیون کارت در حدود ۶۰ میلیون دلار هزینه خواهد داشت، به علاوه بین ۵ تا ۱۰ میلیون دلار برای هزینه های جاری پروژه باید در نظر گرفته شود. با پیش بینی مبلغی حدود ۲۵ میلیون دلار برای کمپین تبلیغاتی و مارکتینگ، مجموع هزینه های این پروژه می تواند در حدود ۱۰۰ میلیون دلار می شود.