به گزارش پردیسان آنلاین و به نقل از المیادین، دست‌بسته و کتک‌خورده؛ آزادشدگان غزه می‌گویند شکنجه‌ها همان‌گونه پایان یافت که آغاز شده بود.
«نسیم الرضی»، یکی از ساکنان غزه، پس از آزادی از زندان‌های رژیم صهیونیستی در حالی به خانه بازگشت که بینایی‌اش آسیب دیده و جسمش از شکنجه‌ها در هم شکسته بود؛ اما دردناک‌تر از همه، خبر قتل همسر و فرزندانش در جریان نسل‌کشی اسرائیل در غزه بود.
پیش از آزادی، نگهبانان اسرائیلی تصمیم گرفتند برای او «وداعی خاص» تدارک ببینند. آن‌ها دست‌هایش را بستند، او را به زمین انداختند و بی‌رحمانه کتک زدند تا ۲۲ ماه حبسش همان‌طور به پایان برسد که آغاز شده بود: با خشونت.
وقتی الرضی پس از نزدیک به دو سال دوباره غزه را دید، دیدگانش هنوز از ضربه چکمه سرباز اسرائیلی تار می‌دید و چند روزی در نیمه‌کوری گذراند. این مرد ۳۳ ساله که کارمند دولت در بیت‌لاهیا است، گفت مشکل بینایی تنها یکی از ده‌ها جراحتی است که در دوران بازداشت متحمل شده است.
نیروهای اشغالگر اسرائیل، الرضی را در نهم دسامبر ۲۰۲۳ از پناهگاهی که در ساختمان یک مدرسه در غزه برپا شده بود، بازداشت کردند. او در طول ۲۲ ماه بعد، بین چند مرکز بازداشت اسرائیل جابه‌جا شد و ۱۰۰ روز را در سلولی زیرزمینی گذراند تا سرانجام روز دوشنبه همراه با ۱۷۰۰ زندانی فلسطینی دیگر آزاد شود.
بی‌رحمانه ما را می‌زدند
همچون سایر آزادشدگان، الرضی هرگز به جرمی متهم یا محاکمه نشد. روایت او از شکنجه جسمی، گرسنگی و بی‌توجهی پزشکی با شهادت‌های بسیاری از زندانیان دیگر که در شرایط مشابه آزاد شده‌اند، مطابقت دارد.
او گفت: «آنچه بر ما گذشت، همان چیزی است که سازمان حقوق بشری اسرائیلی بتسلم از آن به‌عنوان سیاست سیستماتیک شکنجه و آزار زندانیان فلسطینی یاد می‌کند.»
به گفته الرضی، «شرایط زندان بسیار سخت بود؛ از بستن دست و پاها گرفته تا تحمل وحشیانه‌ترین شکل‌های شکنجه.» او در گفت‌وگو با روزنامه گاردین از دوران حبس خود در زندان «نفعه» در صحرای النقب یاد کرد و گفت: «ضرب‌وشتم‌ها تصادفی نبود، بلکه برنامه‌ای روزانه و دقیق نظامی داشت. از گاز اشک‌آور و گلوله پلاستیکی برای ترساندن ما استفاده می‌کردند و مدام به ما فحاشی می‌کردند.»
او افزود: «سیستم سرکوبی به‌طور کامل منظم داشتند؛ درِ الکترونیکی بخش زندان باز می‌شد، سربازان با سگ‌هایشان وارد می‌شدند و فریاد می‌زدند «روی شکمت! روی شکمت!» و بی‌رحمانه ما را کتک می‌زدند.»
شکنجه، گرسنگی و زیستن در شرایط غیرانسانی
به گفته الرضی، تا ۱۴ زندانی فلسطینی را در سلول‌هایی جا می‌دادند که تنها برای پنج نفر طراحی شده بود. شرایط غیربهداشتی موجب شیوع گسترده بیماری‌های پوستی و قارچی می‌شد که هیچ درمانی برای آن‌ها در نظر نمی‌گرفتند.
«محمد الاصیلیه» دانشجوی ۲۲ ساله‌ای که به‌تازگی از زندان نفعه آزاد شده، گفت در دوران بازداشت به بیماری گال مبتلا شده است.
الاصیلیه ادامه داد: «هیچ مراقبت پزشکی‌ای وجود نداشت. ما سعی می‌کردیم زخم‌هایمان را با مواد ضدعفونی‌کننده کف تمیز کنیم، اما تنها اوضاع را بدتر می‌کرد، تشک‌ها بسیار کثیف بودند، محیط آلوده بود، بدن ما ضعیف شده بود و غذایمان آلوده بود.»
او بخشی بدنام از زندان را توصیف کرد که زندانیان آن را «دیسکو» می‌نامیدند؛ جایی که نگهبانان دو روز تمام موسیقی با صدای بسیار بلند پخش می‌کردند تا زندانیان را از نظر روانی شکنجه دهند. الاصیلیه افزود: «ما را به دیوار می‌آویختند، با هوای سرد و آب یخ اسپری می‌کردند و گاهی هم روی برخی زندانیان پودر فلفل می‌پاشیدند.»
کاهش وزن؛ پیامد مشترک
هر دو مرد در دوران بازداشت به شدت وزن کم کردند. الرضی گفت وزنش از ۹۳ کیلوگرم به ۶۰ رسید، در حالی که الاصیلیه در مقطعی از ۷۵ کیلو به ۴۲ کیلوگرم کاهش یافت.
مقام‌های بهداشتی فلسطین تأیید کردند که بسیاری از زندانیان آزادشده در روز دوشنبه در وضعیت وخیمی به بیمارستان منتقل شدند.
ایاد قدیح، مدیر روابط عمومی بیمارستان ناصر در جنوب غزه بیمارستانی که شماری از زندانیان آزادشده را پذیرش کرد؛ گفت: «آثار ضرب و شتم و شکنجه به‌وضوح بر بدن زندانیان دیده می‌شد؛ از کبودی‌ها و شکستگی‌ها گرفته تا زخم‌ها، آثار کشیده شدن روی زمین و رد بندهایی که دست‌هایشان را محکم بسته بود»،
او افزود بسیاری از آن‌ها مستقیم به اورژانس منتقل شدند و به نظر می‌رسید مدت‌های طولانی از غذا محروم بوده‌اند.
«اسرائیل» شکنجه را به سیاست رسمی تبدیل کرده است
بر اساس گزارش «کمیته عمومی علیه شکنجه در اسرائیل» (PCATI)، حدود ۲۸۰۰ فلسطینی از غزه هنوز بدون هیچ اتهامی در بازداشت به‌سر می‌برند. به گفته گروه‌های حقوق بشری، قانون‌گذاری‌های جدید پس از هفتم اکتبر ۲۰۲۳، راه را برای بازداشت‌های گسترده هموار کرده است.
اصلاحیه‌ای که در دسامبر ۲۰۲۳ بر «قانون مبارزان غیرقانونی» تصویب شد، اجازه می‌دهد افراد بر پایه «دلایل معقول» برپایه «غیرقانونی بودن مبارزه‌شان» برای مدت نامحدود در بازداشت اداری بمانند.
مدافعان حقوق بشر اسرائیلی می‌گویند افزایش چشمگیر بازداشت‌ها همراه بوده با وخامت شدید شرایط زندان‌ها، به گونه‌ای که شکنجه به بخشی از سیاست رسمی تبدیل شده است.
تال اشتاینر، مدیر اجرایی PCATI گفت: «به‌طور کلی، میزان و شدت شکنجه و بدرفتاری در زندان‌ها و پایگاه‌های نظامی اسرائیل پس از ۷ اکتبر به‌طور چشمگیری افزایش یافته است. ما این را بخشی از سیاست رسمی تصمیم‌گیران اسرائیلی همچون ایتامار بن‌گویر و دیگران می‌دانیم».
«ایتامار بن‌گویر»، وزیر راست‌گرای امنیت داخلی اسرائیل، بارها به صراحت به «دادن حداقل میزان غذا» به زندانیان افتخار کرده است. او در شبکه‌های اجتماعی نوشت: «من اینجا هستم تا مطمئن شوم که این «تروریست‌ها» حداقلِ حداقل را دریافت کنند.»
شادی‌ام با او رفت
اما برای بسیاری از زندانیان آزادشده، درد اصلی در خانه انتظارشان را می‌کشید. الرضی پس از بازگشت به غزه تلاش کرد با همسرش تماس بگیرد، اما تلفن او خاموش بود. بعدتر فهمید همسرش و همه فرزندانش جز یکی در دوران بازداشت او کشته شده‌اند.
او گفت: «از آزادی‌ام بسیار خوشحال بودم، چون تاریخ آن با تولد سه‌سالگی دختر کوچکم، صبا، در ۱۳ اکتبر مصادف شده بود. می‌خواستم بهترین هدیه را برایش بخرم تا جبران تولد اولش باشد که به‌خاطر جنگ نتوانسته بودیم جشن بگیریم.»
او با صدایی آرام افزود: «سعی کردم از آزادی‌ام در آن روز کمی شادی پیدا کنم، اما متأسفانه صبا هم با خانواده‌ام رفت، و شادی‌ام با او رفت.»
