امسال درحالی به ماه مبارک رمضان و میهمانی الهی وارد شدیم که ویروس کرونا همچنان مردم را خانه‌نشین کرده؛ با وجود سختی‌های ناشی از قرنطینه و طرح‌های مرتبط آن می‌توان با استفاده از فرصت قرنطینه، مقدمات ورود به ضیافت الهی را با دعاهای امام سجاد (ع) فراهم کنیم. سیدالساجدین در دعای چهل و دوم، پس از ختم قرآن به راز و نیاز به درگاه الهی پرداختند که فرازهایی از این دعا را به منظور بهره‌برداری بیشتر هنگام تلاوت آیات الهی در ماه مبارک ذکر کردیم.

اینک بخش‌هایی از دعای چهل و پنجم صحیفه را مرور می کنیم؛ دعایی که امام سجاد (ع) در وداع از ماه رمضان زمزمه کردند ولی به سفارش برخی بزرگان این دعا را قبل از پایان یافتن این ماه الهی با گوش جان می‌شنویم تا قدر این ماه را بیش از پیش دریابیم و طعم بندگی را بهتر بچشیم و در زمان تلاوت قرآن با حضور قلبی بیشتر کلام الهی را بنوشیم.

صحیفه سجادیه پس از قرآن و نهج البلاغه به عنوان مهم‌ترین میراث مکتوب شیعه به نام‌های خواهر قرآن و انجیل اهل بیت مشهور است. امام سجاد (ع) بسیاری از معارف دینی مانند خداشناسی، جهان‌شناسی، انسان‌شناسی، فرشتگان، رسالت انبیا، جایگاه پیامبر (ص) و اهل بیت (ع)، گرامی‌داشت اعیاد، مسائل اجتماعی و اقتصادی و اشارات تاریخی را به زبان دعا مطرح کردند.

سیدالساجدین در دعاهای خود به نعمت‌های مختلف خدا اشاره کرده و درباره فضایل و رذایل اخلاقی، آداب دعا، تلاوت قرآن، ذکر، نماز و عبادت نکات فراوانی را بیان کرده‌اند و دعای بیستم صحیفه سجادیه به نام مکارم الاخلاق یکی از معروف‌ترین دعاهای آن حضرت است.

امام خمینی (ره) در وصیت‌نامه سیاسی الهی خود از صحیفه سجادیه به عنوان نمونه کامل قرآن صاعد یاد کرده و افزودند: صحیفه سجادیه از بزرگترین مناجات عرفانی در خلوتگاه انس است که دست ما کوتاه از نیل به برکات آن است؛ آن کتابی است الهی که از سرچشمه نوراللَّه نشأت گرفته و طریقه سلوک اولیای بزرگ و اوصیای عظیم الشأن را به اصحاب خلوتگاه الهی می‏ آموزد.

آیت ‌الله حسن ممدوحی کرمانشاهی استاد حوزه در کتاب چهارجلدی شهود و شناخت به ترجمه و شرح صحیفه سجادیه پرداخته است و آیت الله عبدالله جوادی آملی مفسر قرآن کریم در مقدمه این کتاب از ممدوحی به صاحب علم صائب و عمل صالح یاد کرده است.

امام سجاد (ع) هنگام وداع با ماه مبارک رمضان اینگونه دعا کردند: خدایا! ما به این ماه مبارک وابسته ایم و تو ما را به آن مشرف ساخته و به توفیق خود بهره گیری از برکات آن را به ما ارزانی داشتی، آن گاه که اشقیا به جهل خود گرفتارند و از فضایل آن محرومند.

ممدوحی نوشت: شرافت انسانی از مرز امتیاز انسان از حیوان شروع می شود و هر چه آن امتیاز بیشتر و بارزتر باشد، شرافت فوق العاده تری را کسب می کند. آنچه موجب امتیاز انسان هاست، عبارت از التزام به اصول اخلاقی، کسب معارف در جهت جهان بینی الهی است و بازماندن از این فضایل و کرامت ها و دست زدن به بی بند و باری و رهایی از حدود الهی است که باعث محرومیت از تمامی مزایای انسانی می شود و هیچ روزنه امیدی را برای او باز نمی گذارد.

وی افزود: از این جا می توان مفهوم سعادت و نیکبختی و شقاوت و بدبختی همچنین راه رسیدن به هر را یافت؛ دو واژه پیچیده ای که در جهان امروز هر کس بر حسب برداشت خود، دیدگاه خاصی درباره آن دو دارد و مردم را به سوی آن دعوت می کند و به خیال واهی، خود را خدمتگزار نظام فرهنگی می پندارد، غافل از آن که حقیقت سعادت و شقاوت را فقط کسی می شناسد که همه ابعاد انسان را بشناسد، از سرگذشت وجودی او آگاه باشد، به آینده دنیا و ماورای طبیعت انسان معرفت کامل داشته باشد و همه غرایز و عواطف و احساس ها را به نیکی بشناسد اما آن کس که انسان را فقط از نظر بیولوژیکی می شناسد و به بیش از شخصیت های رسمی و مقام های اجتماعیِ وهمی و اعتباری نمی اندیشد، قطعا مفهوم سعادت و شقاوت برای او مبهم خواهد بود.

از دیدگاه قرآن کریم نیکبختان کسانی هستند که بر حسب نظام نامه جهان هستی قدم برمی دارند و در معارضه و برخورد با قانون مندی عالم دست و پنجه نرم نمی کنند و بر اساس عهد و پیمان مطابق با فطرت الهی گام برمی دارند.

وی با استناد به آیه ۱۰۸ سوره هود افزود: در این آیه می خوانیم: اما کسانی که نیک بخت شده اند، در بهشت جاویدانند. در مقابل، آنان که ابدیت خود را نادیده گرفته و هواهای زودگذر خود را بر دستورهای الهی مقدم می دارند، شقی ترین افراد هستند که از تمام امتیازهایی که خلاق متعال جهان برای انسان ها قرار داده، محروم مانده اند. یکی از این دستورها، روزه داری و عبادت ماه مبارک رمضان است که چنین افرادی با به دور ماندن از لذت عبادت و اطاعت و غفلت از برکات فوق العاده این ماه خدا، به شقاوت خود می افزایند.