با شیوع کرونا در ایران و در پی آن تعطیلی موزه‌ها، موزه‌ها دست از کار نکشیدن، موزه ملی ایران به دنبال برنامه‌ریزی انجام شده برای معرفی روزانه آثارِ تاریخی با مضامین قرآنی و هنر اسلامی از گنجینه خود، تصویرِ قالیچه صفوی و شیشه قندیل مسجد از دوره سامانی‌ها را به عنوان نمونه‌ای از هنر شیشه‌گری ۱۱ قرن قبل منتشر کرد.
قالیچه سجاده‌ای یکی از انواع قالی‌های ایرانی و مزین به طرح محراب است که اطراف آن را نقوش گیاهی زینت می‌دهد. این قالیچه با طرح محراب روی سه حاشیه آن آیاتی از قرآن کریم و در قسمت پایین قالیچه با نقوش گل و بوته و درختان میوه بافته شده است.
متن قالیچه طرح محرابی دارد که درون حاشیه باریک اطراف آن، آیه‌های ۴۰ و ۴۱ سوره ابراهیم به خط نستعلیق بافته شده است. حاشیه خارجی این قالیچه زمینه‌ی سرمه‌ای رنگ بوده که روی آن، آیه ۲۸۵ سوره بقره به خط نستعلیق بافته شده است.
برحاشیه پهن میانی که با رنگ زمینه نخودی زینت یافته آیه ۲۵۵ از سوره بقره به خط ثلث و به رنگ سیاه بافته شده است، روی حاشیه داخلی قالیچه نیز آیه‌های ۱۸ و ۱۹ از سوره آل عمران به خط نستعلیق بافته شده است. در قسمت بالای محراب، درون ترنج کوچکی عبارت الله اکبر کبیرا آمده است.
این اثر تاریخی به ابعاد ۱۵۷ در ۱۱۰ سانتیمتر به شماره ۳۴۰۷ در فهرست آثار تاریخی موزه ملی ایران به ثبت رسیده است.
از طرفی دیگر امروز روز خلیج فارس نیز نامگذاری شده است، موزه ملی نیز در این راستا اقدام به معرفی یکی از کتاب‌ها مرتبط با امروز کرده است.
دریای پارس، دریایی مبارک و بسیار خیر
دریای فـارس به روایت نسخـه خطی عجایب المخلوقات و غرائب الموجودات: نسخه عجایب المخلوقات و غرائب الموجودات، با شمـاره اثر: ۲۰۳۴۲ در مـوزه مـلّی ایـران، تـرجمه فارسی (از عربی)، به خط نستعـلیق بر کاغذ است که در ۷۰۹ صفحه، ۱۷ سطر در صفحه، ۳۴۱ تصویر و اندازه آن ۲۹/۵ سانتیمتر در ۱۸ سانتیمتراست.
این کتاب دارای رقم ابی تراب منعم الدین الاوحدی الحسینی (۱۵ جمادی الاول ۹۲۴) هجری‌قمری است. ناصرالدین‌شاه این نسخه را به دخترش؛ همسر دوست علی‌خان، به عنوان جهیزیه بخشیده‌است. زکریای قزوینی دریای پارس را در فصل نخست با عنوان بحر فارس (دریای پارس) ذکر می‌کند؛ این بحر شعبه‌ایست از بحار و او بزرگترین شعبه است و او دریایی مبارکست بسیار خیر و پیوسته مردم در او روند و اضطراب او کمتر از بحرهای دیگر بُود.
عجایب المخلوقات و غرائب الموجودات، تألیف زکریا بن محمد بن محمودالمکمونی القزوینی در سده ششم هجری قمری است که به زبان عربی و بصورت دانشنامه ای نگاشته شده است. او دانشنامه را برای شمس‌الدین جوینی صاحب دیوان دوره هولاکو و آباقاخان مغول به فارسی ترجمه کرد.
نویسنده به توصیف شگفتی‌های جهان و آفریدگان جهان، معرفی و شرح انواع گوناگون موجودات ترکیبی در سیمای صورفلکی، فرشتگان، انواع موجودات ترکیبی بری و بحری، گونه های موجودات ماورایی چون (دیو، جن، غول)، انواع مخلوقات عجیب الشکل و حیوانات مرکب در ترکیبات حیوان- حیوان، انسان- حیوان، حیوان- انسان و مخلوقات عجیب می‌پردازد.
