به گزارش خبرنگار پردیسان آنلاین، روزهای کرونایی برای کادر درمان درگیر بیماران کووید ۱۹، به سختی می‌گذرد و در این بین، وعده‌هایی که شنوند اما نمی‌بینند که عملی شود، بیشتر از کرونا آنها را آزار می‌دهد. شاید اگر همین وعده‌ها نبود، حالا پرستاران برای خدمت به بیماران با انگیزه بیشتری تلاش می‌کردند چون هیچ توقعی برای آنها ایجاد نشده بود. اما، وقتی می‌بینند و می‌شنوند که در راستای حمایت از حرفه سخت و پرمشقت پرستاری، قانونی در سال ۱۳۸۶ به تصویب نمایندگان مجلس شورای اسلامی رسیده و از آن روز تا امروز هنوز اجرایی نشده است، انگیزه‌ها رنگ می بازد.

در روزهای گذشته شاهد تجمع اعتراضی پرستاران بیمارستان میلاد بودیم که از وعده‌هایی داده شده اما محقق نشده، گلایه داشتند. مشابه این قبیل اعتراض‌های پرستاری را در سایر مراکز درمانی در مقاطع مختلف شاهد بوده‌ایم. آنچه در این بین مهم است، شعارهایی است که پرستاران را خسته کرده است.

سختی‌های ایام کرونا

با شیوع ویروس کرونا در کشور، به یکباره موج عظیمی از بیماران مبتلا در بیمارستان‌های کشور بستری شدند. عدم آشنایی با راه‌های مقابله با این ویروس، سختی کار پرستاران را دوچندان نمود و باعث شد تا تعداد زیادی از نیروهای پرستاری در هنگام مراقبت از بیماران کرونا، درگیر این ویروس شوند و به دنبال آن شاهد جان باختن تعدادی از پرستاران نیز بوده‌ایم.

وضعیت نیروهای پرستاری کشور در شرایط عادی نیز دچار کمبود است و همواره در این سال‌ها عنوان شده است که حدود ۱۰۰ تا ۱۵۰ هزار پرستار نیاز داریم تا بتوانیم به شرایط استاندارد پرستاری در مقیاس‌های بین‌المللی برسیم. این در حالی است که با شیوع کرونا، کمبود پرستار به شدت نمایان شد. زیرا، حدود ۶۰ هزار پرستار درگیر این ویروس شدند و در نتیجه آن، تعدادی از آنها نتوانستند به خدمت مشغول شوند و لاجرم به جرگه بیماران پیوستند. همین مسئله باعث شد تا فشار کاری پرستاران دیگر، دو چندان شود.

گلایه از تبعیض‌ها

شاید مهم‌ترین علت کم رنگ شدن انگیزه پرستاران، نگاه‌های تبعیض‌آمیز در نظام سلامت کشور است. جامعه پرستاری معتقد است که همواره مورد تبعیض قرار گرفته و هر آنچه را مستحق بوده‌اند، دریافت نکرده‌اند. در این بین، اجرا نشدن قانون تعرفه گذاری خدمات پرستاری در طول این سال‌ها، کم رنگ شدن انگیزه‌ها را تشدید کرده است و در مقابل، شاهد اجرایی شدن مصوبات و آئین نامه‌هایی در راستای حمایت از حقوق جامعه پزشکی هستند. همین موضوع، انگیزه‌های خدمت پرستاران را کم رنگ ساخته است.

جامعه پرستاری بر این عقیده است که سازمان صنفی پزشکان همواره توانسته از جامعه پزشکی دفاع کند و در مقابل، سازمان صنفی پرستاران به دلیل نگاه‌های دولتی که در بدنه آن حاکم است، آن طور که باید نمی‌تواند از حقوق پرستاران دفاع کند و لاجرم باید منتظر تصمیم گیری های وزارت بهداشت بمانند و چنانچه خبر خوشحال کننده‌ای از سوی مسئولان وزارت بهداشت اعلام شد، آن وقت این سازمان صنفی پرستاران است که آن را در بوق و کرنا می‌کند تا خود را به پرستاران بچسباند.

در تجمع اعتراضی پرستاران بیمارستان میلاد تهران که برای دومین بار در روزهای گذشته اتفاق افتاد، حاضران با بیان اینکه حق کرونا به ما پرداخت نشده است؛ خواستار اجرای قوانین پرستاری شدند.

این پرستاران معتقدند که کارانه آنها مدت‌ها است ثابت مانده و افزایش دستمزد پرستاران شامل حال آنها نشده است. در عین حال، حقوقی که پرستاران بیمارستان‌های دیگر دارند مانند حق کرونا، به رغم مطالبه‌گری بسیار، به آنها پرداخت نمی‌شود.

پیدا و پنهان کارانه پرستاران

در سال ۹۳ متوسط دریافتی کارانه یک پرستار حدود یک میلیون تومان بود ولی الان ۲۰۰ هزار تومان است، یعنی بعد از ۶ سال نه تنها افزایشی نداشته که به یک پنجم رسیده است. به طور مثال کارانه ۱۰ ماه در سال ۹۳ حدود ۱۰ میلیون تومان می‌شد اما الان دو میلیون تومان را برای ۱۰ ماه کارانه داده‌اند و با این روش معوقات کارانه را پرداخت کرده‌اند.

این روش حمایتی از پرستاران، نه تنها نمی‌تواند انگیزه‌های نیروهای پرستاری را افزایش دهد، بلکه به نظام سلامت نیز آسیب خواهد زد. زیرا، نیروهای پرستاری در خط مقدم مراقبت از مردم و بیماران قرار دارند و این در حالی است که نوک پیکان تبعیض‌ها متوجه همین پرستاران است.

حالا که یک سال از دوران سخت کرونا را پشت سر گذاشته‌ایم، می‌توان به ارزش‌های حرفه پرستاری پی برد و قدردان خدمات پرستاران بود. پرستارانی که با کمترین تجهیزات در روزهای نخست شیوع بیماری، برای حفاظت از جان بیماران، دست از جان خود شستند و حالا انتظار دارند بیشتر به آنها توجه شود.