وقتی‌که نام «محمود نامجوی» در وزنه‌برداری  مطرح می‌شود ذهن‌ها به نخستین سال‌های قرن خورشیدی حاضر خواهد رفت. مردی که در دهه دوم این قرن در این رشته چهره شد. او از ورزشکاران خطه شمال کشور و استان گیلان بود که در محله ارمنی‌نشین رشت به دنیا آمد و از دوره نوجوانی در تمرینات چندین رشته ورزشی حضور پیدا کرد. توانایی و ظرفیت ورزشی او موجب شد تا نامجو  در سن ۱۸ سالگی در رشته کشتی قهرمان کشور شد.

کوچ به تهران و حضور در یک کارگاه نجاری زندگی ورزشی نامجو را متحول کرد زیرا نزدیک کارگاه یک باشگاه بود که قهرمان نامدار سال‌های بعد ایران در آن برای رشته‌های کشتی و ژیمناستیک ثبت‌نام کرد. از آنجا بود که مرد گیلک با وزنه‌برداری آشنا شد زیرا در همان سال‌ها (۱۳۱۶) اولین هالتر ۵۰ کیلویی توسط «عبدالله نادری» از کلکته به ایران وارد شد. ورود این وزنه‌ها و ساخت مشابه آن‌ها در ایران موجب آشنایی نامجو با این رشته شد و او در کمترین زمان ممکن به اوج رسید.

وی سه سال پس از کوچ از رشت در دومین دوره مسابقات وزنه‌برداری قهرمانی کشور حضور پیدا کرد و  در مجموع ۳ حرکت رکورد ۲۵۰ کیلوگرم را به نام خود به ثبت رساند. با این حدنصاب نامجو رکورددار دسته ۶۰ کیلوگرم شد و نخستین مدال طلای خود را کسب کرد. این مدال آغاز قهرمانی‌های هفت‌گانه او در ایران بود و  سال‌های ۱۳۲۱، ۱۳۲۲، ۱۳۲۶، ۱۳۲۷، ۱۳۲۹ و ۱۳۳۰ آن را تکرار کرد.

نامجو به ستاره بی‌بدیل دسته ۶۰ کیلوگرم تبدیل‌شده بود و به عضویت تیم ملی درآمد. او عضو کاروان ۳۷ نفره ایران اعزامی به المپیک ۱۹۴۸ لندن بود. در این تورنمنت به خاطر مسمومیت نتوانست رکورد فردی خود را تکرار کند و درنهایت پنجم شد. اما در مسابقات جهانی هلند که در سال ۱۹۴۹ برگزار شد توانست نخستین مدال طلای ایران را در مسابقات قهرمانی جهان به ارمغان آورد.

نامجو این موفقیت بزرگ را در مسابقات جهانی ۱۹۵۰ پاریس و ۱۹۵۱ میلان هم با کسب مدال طلا تکرار کرد.

او که در جهان به دینامیت کوچک معروف بود قهرمانی بازی‌های آسیایی و قهرمانی جهان را در کارنامه داشت به دنبال افزودن مدال المپیکی به کلکسیون افتخاراتش بود. این اتفاق در المپیک ۱۹۵۲ هیلسینگی رخ داد. او در آن کارزار  با رکورد مجموع ۳۰۷.۵۰۰ کیلوگرم که پایین‌ترین رکورد او بعد از المپیک ۱۹۴۸ لندن به‌حساب می‌آمد به مدال نقره بسنده کند. این اولین نقره تاریخ ورزش ایران در رقابت‌های المپیک بود. همچنین این نابغه وزنه‌برداری به اولین ورزشکار این رشته تبدیل شد که پرچم‌دار کاروان ایران بود. 

و همچنین در المپیک ۱۹۵۶ ملبورن پرچم‌دار بود که این کار نیز یک رکورد محسوب می‌شود. او در این المپیک مدال برنز را کسب کرد. وی این نشان را در سن ۳۸ سالگی به دست آورد.

آخرین حضور نامجو در مسابقه‌های قهرمانی ایران، در سال ۱۳۳۰ بود. نامجو از سال ۱۹۴۷ تا ۱۹۵۲ پیش از ده بار حدنصاب‌های جهانی برپا کرد.

نامجو پس از خداحافظی از دنیای قهرمانی به مربیگری روی آورد و بزرگان زیادی را به ورزش ایران معرفی کرد. او  پس از چند سال مبارزه با بیماری سرطان، در  دی‌ماه ۱۳۶۸ در بیمارستان مهر تهران دیده از جهان فروبست. 

عناوین و افتخارات محمود نامجو

بازی‌های المپیک
۱۹۴۸ لندن،‌ انگلستان رتبه پنجم (۵۶ کیلوگرم)
۱۹۵۲ هلسینکی، فنلاند نشان نقره(۵۶ کیلوگرم)
۱۹۵۶ ملبورن، استرالیا نشان برنز(۵۶ کیلوگرم)
 

مسابقات جهانی
۱۹۴۹ شووینینگن‌، هلند نشان طلا(۵۶ کیلوگرم)
۱۹۵۰ پاریس، فرانسه نشان طلا(۵۶ کیلوگرم)
۱۹۵۱ میلان، ایتالیا نشان طلا(۵۶ کیلوگرم)
۱۹۵۴ وین، اتریش نشان نقره(۵۶ کیلوگرم)
۱۹۵۵ مونیخ، آلمان نشان برنز(۵۶ کیلوگرم)
۱۹۵۷ تهران نشان برنز (۵۶ کیلوگرم)
 

بازی‌های آسیایی
۱۹۵۱، دهلی‌نو،‌هندوستان نشان طلا (۵۶ کیلوگرم)
۱۹۵۸ توکیو، ژاپن نشان نقره(۵۶ کیلوگرم)
 

مسابقات قهرمانی ایران
۱۳۱۹ تهران نشان طلا (۶۰ کیلوگرم)
۱۳۲۱ تهران نشان طلا (۶۰کیلوگرم)
۱۳۲۲ تهران نشان طلا (۶۰ کیلوگرم)
۱۳۲۶ تهران(نشان طلا (۵۶ کیلوگرم)
۱۳۲۷ تهران نشان طلا(۵۶ کیلوگرم)
۱۳۲۹ تهران نشان طلا(۵۶ کیلوگرم)
۱۳۳۰ رشت نشان طلا(۶۰ کیلوگرم)