به گزارش پردیسان آنلاین، آگاهی دانش‌آموزان از تاریخ و ادبیات کشور همچون مشعل‌هایی است که در تاریکی‌های زمان و مکان می‌درخشند و راه آینده را روشن می‌سازند، این آگاهی، نه‌تنها نقش مهمی در شکل‌گیری هویت ملی و فرهنگی آنها دارد، بلکه می‌تواند آنها را به ارزش‌های اصیل و پایدار جامعه پیوند دهد، هر برگ از تاریخ و ادبیات کشور، حکایتی از فداکاری‌ها و تلاش‌های نسل‌های گذشته است که امروز را برای ما رقم زده‌اند.
در دل تاریخ کشور، بزرگان و دانشمندانی برجسته زیسته‌اند که با دانش و تلاش‌های خود، پایه‌های علم و فرهنگ را بنا نهاده‌اند، این انسان‌های بزرگ، با نبوغ و خلاقیت خود، نه‌تنها مرزهای علم را گسترش دادند، بلکه به جامعه خود نیز خدمت کردند و ذکر نام و دستاوردهای این بزرگان در کتب درسی، می‌تواند الگویی برای نسل‌های آینده باشد و انگیزه‌ای برای تلاش و پیشرفت بیشتر آنها فراهم آورد.
ادبیات کشور گنجینه‌ای ارزشمند از داستان‌ها، اشعار و متون ادبی است که نه‌تنها هنر و خلاقیت نویسندگان را به نمایش می‌گذارد، بلکه بازتابی از زندگی و فرهنگ مردم در دوره‌های مختلف تاریخی است، خواندن و آشنایی با این متون ادبی، به دانش‌آموزان کمک می‌کند تا با زندگی، اندیشه‌ها و احساسات نسل‌های گذشته آشنا شوند و ارزش‌های فرهنگی و اخلاقی جامعه را بهتر درک کنند.
شهدا، همچون ستارگانی روشن در آسمان تاریخ کشور، نمادی از فداکاری و ایثار هستند، آنها با جان‌فشانی‌های خود، استقلال و آزادی کشور را حفظ کرده‌اند و ذکر داستان‌های شهدا و یادبود آنها در کتب درسی، نه‌تنها یادآور ارزش‌های والای انسانی است، بلکه به دانش‌آموزان نشان می‌دهد که چه فداکاری‌هایی برای حفظ و حراست از این سرزمین انجام شده است.
افزودن مطالبی از بزرگان کشور و دانشمندان و شهدا در کتب درسی، می‌تواند پل ارتباطی میان نسل‌های گذشته و آینده باشد، این مطالب، نه‌تنها اطلاعات مفیدی را به دانش‌آموزان منتقل می‌کنند، بلکه آنها را به تفکر و تأمل درباره نقش و مسئولیت‌های خود در جامعه تشویق می‌کنند، آگاهی از گذشته، به دانش‌آموزان کمک می‌کند تا بتوانند با دیدی بازتر و شناختی بهتر، به سوی آینده گام بردارند.
مصطفی هادوی، متخلص به شهیر اصفهانی که تاکنون بیش از ۴۰ عنوان کتاب در حوزه‌های علمی، اجتماعی، فرهنگی، هنری و فلسفی تألیف کرده، مسئول انجمن‌های خانه هنرمندان، حافظ و کانون بازنشستگان کشوری و صغیر اصفهانی، گفت‌وگویی داشتیم که شرح آن را در ادامه می‌خوانید.
کتاب‌ها یادگاری برای نسل‌های آینده است
بیش از ۳۰ سال از بازنشستگی وی می‌گذرد، تمام عمر خود را در عرصه ادبیات طی کرده و تلاشی شبانه روزی در این عرصه داشته است؛ مصطفی هادوی، متخلص به شهیر اصفهانی از روایت زندگی خود این‌گونه به خبرنگار پردیسان آنلاین می‌گوید: سال ۱۳۷۰ بود که دانشمندان و اعضای هیئت علمی تاجیکستان به اصفهان سفر کردند تا آرامگاه صائب را ببینند، در ظاهر قصد داشتند صائب را بشناسند، اما شناخته بودند و قصد آنها شناساندن صائب به ما بود که این اقدام آنها، برای ما بسیار گران تمام می‌شد.
وی با بیان اینکه در همین راستا، کتاب مکتب صائب را تدوین کردم که ۱۲ سال به طول انجامید، اما حرکت فرهنگی بسیار مؤثری بود و این کتاب به وزارت ارشاد رفت و به عنوان کتاب سال معرفی شد، می‌افزاید: با همت والای مسئولان و دوستان صمیمی و دوستدار ادبیات، فضایی صمیمانه و عاشقانه به عنوان موزه مرکز تحقیقات معلمان برای حضور شعرا و دانش‌آموزان در اصفهان آماده شده است.
شهیر اصفهانی با اشاره به اینکه منزل او تا پیش از این میزبان آثار ادبی و خانه ادبیات بوده است، تصریح می‌کند: کتاب‌ها یادگاری برای نسل‌های آینده است تا از آنها پند بگیرند، دانش‌آموزان قدرت یادگیری بالایی دارند و این مرکز تحقیقات که به عنوان یک موهبت الهی است، به بهترین مکان برای یادگیری دانش‌آموزان تبدیل شده است.
هادوی ادامه می‌دهد: بسیاری افراد دیگر نیز از مرکز تحقیقات معلمان الهام گرفتند و اقدام به ساخت خانه ادبیات کردند که امید است ساخت خانه ادبیات، به تمام استان‌ها تسری پیدا کند، چراکه ادبیات آبروی جامعه، موجودیت جامعه، مادر علوم و تجلی اندیشه‌های تابناک گذشتگان برای آیندگان است و ادبیات را باید توسعه دهیم، زیرا این اقدام به آشنایی نسل امروز با مفاخر کشور کمک مؤثری می‌کند و حتی می‌توان با برگزاری اردوهای فرهنگی توسط مدارس و حضور دسته جمعی دانش‌آموزان در این خانه ادبیات می‌تواند آنها را به سرگذشت مفاخر علاقه‌مند کند و حتی مسیر زندگی و تحصیل دانش‌آموزان را تغییر دهد.
شهریار که همچون او دیگر زاده نخواهد شد، باید تا ابد در یاد فرزندان ایران باقی بماند
وی می‌گوید: برای استمرار حفظ ادبیات و پویایی آن، نخستین یکشنبه هر ماه، نشستی ادبی از ساعت ۱۶ تا ۱۸ در خانه ادبیات اصفهان برگزار می‌شود، تا امروز ۹ نشست با حضور شعرا و ادبا برگذار شده است که امید است دانش‌آموزان هم به این جمع اضافه شوند، چراکه این‌گونه می‌توان مسیر را ادامه داد و ادبیات را به نسل‌های آینده منتقل کرد.
شهیر اصفهانی با اشاره به لزوم آشنایی نسل امروز با مفاخر کشور اضافه می‌کند: از مدارس برای بازدید از مرکز تحقیقات معلمان دعوت می‌شود که دانش‌آموزان با حضور در این مرکز، اشعار خود را می‌خوانند، آثار آنها نگهداری و ارزیابی می‌شود و مورد تشویق قرار می‌گیرد، دانش‌آموزان صاحب ابتکار هستند و رسانه‌ها باید ادبیات و خانه ادبیات را معرفی کنند تا نسل‌های آینده آگاه شوند که ادبیات کشور، بزرگترین ادبیات جهان است.
هادوی با اشاره به دیدار خود با مرحوم صغیر اصفهانی در سال ۱۳۳۲ می‌افزاید: به انجمن ادبی کمال رفتم که شعرای بزرگی در آن حضور داشتند و به خواست صغیر، شعری خواندم و پس از آن، صغیر به من تخلص شهیر داد و عاشق ادبیات شدم، این روند می‌تواند امروز هم ادامه پیدا کند و دیدار دانش‌آموزان با مفاخری که در قید حیات هستند یا حضور آنها در محل زندگی مفاخر که شاید به موزه تبدیل شده است، می‌تواند علاوه بر آشنایی با مفاخری که در کتب درسی نام آنها آورده شده، مؤثر باشد و حتی اثر ملموس‌تری داشته باشد و افراد را علاقه‌مند به ادامه مسیر مفاخری همچون استاد صغیر اصفهانی کند.
وی با اشاره به دیدار خود با مرحوم شهریار تصریح می‌کند: با جمعی از دوستان به منزل شهریار رفتیم، شهریار در اتاقکی نشسته بود و زمانی که چشمش به ما افتاد، اشک ریخت و گریه کرد، سال ۱۳۶۷ بود که شهریار سر در نقاب خاک کشید، به منزل او تبریز در تبریز رفتیم و متوجه شدیم منزل او تبدیل به موزه شده است، به آرامگاه او رفتم، قبر شهریار مانند خورشید می‌درخشید و ۱۳ شاعر دیگر نیز اطراف او به خاک سپرده شده بودند، شهریار که همچون او دیگر زاده نخواهد شد، باید تا ابد در یاد فرزندان ایران باقی بماند و این مهم با ثبت نام او در کتب درسی محقق خواهد شد.
لزوم درخشش بزرگانی همچون بانو مجتهده امین در کتب درسی
شهیر اصفهانی با اشاره به دیدار خود با بانو مجتهده امین ادامه می‌دهد: تا امروز در طول تاریخ هیچ بانویی در تمام دنیا همچون بانو مجتهده امین، درخشش نیافته است، این بانوی بزرگ ۹۹ سال عمر بابرکت داشت و صاحب ۲۷ عنوان تألیف و ۱۵ جلد مخزن العرفان بود و پس از علامه طباطبایی، فردی مانند بانو مجتهده امین وجود ندارد و می‌طلبد نام بزرگانی همچون بانو مجتهده امین در کتب درسی بدرخشد.
هادوی می‌گوید: این بانو به قدری درخشید که چند کتاب او که به نجف رسید، دانشمندان نجف این کتاب‌ها را از یک نابغه بزرگ دیدند و برای دیدن او به اصفهان سفر کردند، زمانی که بانو مجتهده امین از دنیا رفت، چهار زن بالای سر پیکر او بودند و غریبانه او را سال ۱۳۶۵ به خاک سپردند، پسر این بانو قصد ساخت مقبره‌ای برای او داشت و از بنده خواست یک رباعی برای مقبره او بنویسیم
وی اضافه می‌کند: یادنامه‌ای برای بانو مجتهده امین نوشتم که به دست مقام معظم رهبری رسید و نامه‌ای به اصفهان فرستادند، با نامه مقام معظم رهبری به تهران رفتیم و مقرر شد چهار کنگره برای بانو مجتهده امین برگزار شود و کنگره نخست در اصفهان و سپس در قم و شیراز برگزار شد، قرار شد در ورودی موزه نیز غرفه‌ای برای بانو مجتهده امین ترتیب دهیم و آثار او را به نمایش بگذاریم.
دانش‌آموزان باید به ادبیات عشق بورزند
شهیر اصفهانی می‌افزاید: برای اینکه نسل امروز بتوانند همچون فرزندان دیروز کشور آثاری ارزنده از خود برجای بگذارند، در ابتدا باید دایره فکری وسیعی داشته باشند، تا زمانی که دانشی وجود نداشته باشد، دانش‌آموزان نمی‌توانند دست به قلم ببرند و در ابتدا باید بار علمی به دانش‌آموزان داده شود و آموزش ببینند تا شخصیت آنها توسعه پیدا کند و این مهم به محتوای کتب درسی که به آنها آموزش داده می‌شود، باز می‌گردد و می‌طلبد که برای تدوین کتب درسی به سراغ مفاخر حوزه علم و ادب برویم تا با ارزیابی دقیق‌تری محتوای کتب درسی در اختیار فرزندان ایران قرار گیرد، همان‌هایی که فردای وطن را می‌سازند.
هادوی تصریح می‌کند: بهترین مکانی که می‌توان این نسل را به کمال مطلوب رساند، مرکز تحقیقات معلمان اصفهان است و درب این مرکز باید روی تمام ادبا و شعرا باز شود تا از آثار این مرکز الهام بگیرند، ابتدا دانش‌آموزان باید به ادبیات عشق بورزند و در صورتی که عاشق ادبیات نباشند، ادبیات برای آنها لذت‌بخش نخواهد بود، فضا باید وسیع‌تر شود و برای یادگیری دانش‌آموزان، ابتکار به خرج داد.
وی خاطرنشان می‌کند: اگر دشمن قصد تسلط به جامعه‌ای را داشته باشد، باید زبان و ادبیات آن جامعه را دست‌خوش تغییر کند و زمانی که ادبیات و زبان جامعه از بین برود، جامعه سرگردان می‌شود و راه خود را گم می‌کند، اما در صورتی که راه به جامعه نشان داده شود، نسل جدید هم از ادبیات آگاه می‌شوند.
به گزارش پردیسان آنلاین، تاریخ و ادبیات هر کشور، همچون رودخانه‌ای است که جریان آن، گذشته را به آینده پیوند می‌زند، این جریان، حاوی حکمت‌ها، درس‌ها و تجربیاتی است که می‌تواند به نسل‌های بعدی الهام بخشد، از این رو اهمیت آگاهی از این میراث ارزشمند، برای دانش‌آموزان بسیار حیاتی است.
یکی از دلایل اصلی برای گنجاندن تاریخ و ادبیات کشور در کتب درسی، تقویت احساس هویت ملی و فرهنگی در دانش‌آموزان است، این احساس هویت، به آنها اعتماد به نفس و انگیزه می‌بخشد تا بتوانند با اقتدار و آگاهی به سوی آینده حرکت کنند و نقش مؤثری در جامعه ایفا کنند.
آگاهی دانش‌آموزان از تاریخ و ادبیات کشور، همچون بذری است که در دل زمین کاشته می‌شود و با گذر زمان، به درختی تنومند و پرثمر تبدیل می‌شود، این آگاهی، نه‌تنها به رشد فکری و فرهنگی دانش‌آموزان کمک می‌کند، بلکه به شکل‌گیری جامعه‌ای آگاه، مسئول و پایدار نیز کمک می‌کند.
گزارش از زهرا احمدی، خبرنگار اجتماعی پردیسان آنلاین
