پردیسان آنلاین روایت زیر را از کتاب «مجموعه ورام» منتشر می‌کند.
امام حسن مجتبی علیه السلام:
لَوْ جَعـَلْتُ الدُنْیا کُلَّها لُقْمـَهً واحِدَهً لَقَمْتُها مَنْ یَعْبُدُ اللّه َ خالِصا لَرَأَیْتُ أَنّی مُقـَصِّرٌ فِی حَقِّهِ، وَلَوْ مَنَعْتُ الکافِرَ مِنْها حَتّی یَمُوتَ جُوعا وَ عَطَشا ثُمَّ أَذَقْتُهُ شَرْبَهً مِنَ الماءِ لَرَأَیْتُ أَنّی قَدْ أَسْرَفْتُ.
اگر همه دنیا را تبدیل به یک لقمه غذا کنم و به انسانی که خدا را از روی خلوص عبادت می کند بخورانم، درباره او کوتاهی کرده و خودم را مقصّر می دانم.
و چنانچه فرد کافری را گرسنگی دهم تا به آن اندازه که جانش از شدّت گرسنگی و تشنگی به لب برسد، آنگاه مقداری کمی آب به او بدهم، خود را نسبت به او اسراف کار می‌پندارم.
مجموعه ورام، ص۳۵۰
