به گزارش پردیسان آنلاین، دو سال از نخستین جمعه شهریور سال ۱۴۰۱ گذشت؛ همان روزی که ساعاتی بیش به اذان ظهر نمانده بود و خبر آمد یکی از منتظران واقعی حضرت بقیه‌الله (عج) در روز منتسب به او جمع زمینی‌مان را ترک کرد و شک نداریم که در پس این جمعه‌ها حکمتی نهفته است.

پس از گذشت دو سال از این رخنه، هنوز هم هیچ‌کس جای آن را نگرفته و بیراه نیست که در روایات آمده است «إِذَا مَاتَ الْعَالِمُ ثُلِمَ فِی الْإِسْلَامِ ثُلْمَهٌ لَا یَسُدُّهَا شَیْءٌ إِلَی یَوْمِ الْقِیَامَهِ؛ هرگاه عالمی بمیرد رخنه‌ای جبران‌ناپذیر در اسلام ایجاد می‌شود که تا روز قیامت هیچ چیز آن را فرو نمی‌پوشد.»

آیت‌الله ناصری مباهات نصف جهان بود و مهر تأیید این سخن، پیام رهبر انقلاب در وصف او بود که بیان کردند: «این عالم بزرگوار و معلّم اخلاق، وظیفه بزرگ تزکیه و نشر معارف اخلاقی اسلام را تکلیف خویش دانسته و با بهره‌مندی از خشیت و خضوع دل نورانی خود، بیان اثرگذار و نافذی را در این جهت به کار می‌بردند.»

او در چهارم شهریور رفت و این روز در اصفهان همان روزی است که فروبستن چشمان عارفی که درب خانه‌اش همیشه بر روی مردم باز بود، در اذهان مردم ثبت شد؛ همان عارفی که همیشه به مردم برای حل مشکلاتشان توصیه می‌کرد، نماز امام زمان بخوانند و مردمان این سرزمین هنوز هم در غم از دست دادن پدری مهربان شریک هستند.

او هیچ‌گاه خود را نسبت به دیگران برتر ندید و همیشه در نصیحت‌هایش خود را مورد خطاب قرار می‌داد و چه فخری برای او بالاتر از اینکه هنوز هم با نام او به یاد حضرت بقیه‌ الله میفتیم؛ این عالم نورانی امام زمانی زندگی کرد و مردم نیز برای او سنگ تمام گذاشتند؛ آیت‌الله ناصری تا زمان حیات پر برکتش حضوری بود که دل‌ها را به سمت قطب عالم امکان، حضرت ولی‌عصر (عج) سوق می‌داد و همیشه می‌گفت «امام زمان است! نه تنها من و شما را، هیچ‌کدام از موجودات را فراموش نمی‌کند، از تمام اعمال و رفتار و کردار و گفتار ما مطلع است و می‌بیند، ما را دوست دارد و به ما دعا می‌کند؛ شب و نصف شب، مدینه مشرف می‌شود، مکه مشرف می‌شود، حرم جدش امیرالمؤمنین علیه‌السلام مشرف می‌شود و شروع به دعا می‌کند.» و این روزها نیز مزار این سالک الی‌الله در گوشه‌ای از گلستان شهدا پناه دل‌های خسته است.