به گزارش پردیسان آنلاین، مرحوم آیت الله حائری شیرازی در یکی از سخنرانی‌های خود می‌گوید: برای برخی این سوال مطرح می‌شود که اگر قرار است مأموریت و ظهور و قیام امام زمان (ع) مثلاً هزار سال بعد از تولدش انجام شود، چرا ایشان در همان زمان ظهورش متولد نشود؟ مثل انبیایی که در همان عصری که بنا بود اقدام کنند متولد می‌شدند. چرا خداوند یک انسان را بر خلاف روال عادی، طول عمر می‌دهد تا مثلاً در هزار و خورده‌ای سالگی وارد مرحلۀ عمل بشود و کار عالم را اصلاح کند؟ اگر او در عصر ما متولد می‌شد و قیام می‌کرد چه می‌شد؟
او در ادامه به این پرسش‌ها اینگونه پاسخ می‌دهد: کسانی که چنین اشکالی در ذهن‌شان می‌آید علتش این است که امام زمان (ع) را در دوره غیبت یک انسان معزول، منزوی، غریب، تنها و کناره از مسائل می‌دانند! در حالی که نه؛ در روایات گفته شده ایشان در دورۀ غیبت مثل خورشید در پشت ابر هستند. خورشید حتی اگر پشت ابر باشد، نورافشانی دارد. نگهداری زمین با همه وزنش به جاذبۀ خورشید است.
این عالم ربانی می‌گوید: الآن امام زمان (ع) هزار و خرده‌ای سال است که دارد مدیریت می‌کند. این‌جور نیست که ایشان خانه‌نشین باشد. ایشان فعال است؛ چون متخلّق به اخلاق الله است. یکی از خلق‌های خدا، فعال بودنش است: «فعّال لما یشاء». ایشان یک لحظه بیکاری ندارد. مرتباً در حال رسیدگی است؛ در حال تربیت کردن است؛ در حال دخالت در همه امور است.
