به گزارش پردیسان آنلاین، پرونده شبهات کربلا، برنامه ویژه رسانه رسمی حوزه برای دهه اول ماه محرم الحرام می باشد که دو تن از کارشناسان مرکز ملی پاسخگویی به سؤالات دینی با حضور در حوزه‌نیوز به برخی شبهات عاشورا پاسخ گفتند که در این شماره به انتشار پاسخ شبهه‌ای با موضوع «آیا لازمه گریه بر امام حسین علیه السلام بخشش تکالیف و مناسک الهی نیست؟» از سوی حجت الاسلام علی‌اکبر عبادی نیک خواهیم پرداخت.

در روایات ما فضیلت بسیار زیادی برای عزاداری و گریه بر سیدالشهدا علیه السلام بیان شده است؛ مثلا پاداش های بسیار زیادی که قطره‌ اشکی باعث خاموش شدن دریایی از عذاب الهی می‌شود و امثال آن.

شبهه

گاهی اوقات برای برخی از افراد سوال پیش می‌آید که آیا این ثواب‌ها و پاداش‌های عزاداری امام حسین علیه السلام به صورت مطلق بیان شده یا مشروط است؟

آیا لازمه این معنا تعطیل شدن فروع دین و احکام الهی نیست؟

پاسخ به شبهه

برای پاسخ به این مطلب باید به این نکته توجه داشت که دین یک مجموعه‌ای از معارف مختلف است و همه احکام را در کنار هم باید دید.

طریقه فهم درست از روایات

اگر روایات فضیلت گریه و عزاداری را به گونه‌ای فهمیده باشیم که لازمه آن تعطیلی بخش اعظم احکام الهی باشد، حتما فهم ما اشتباه است و باید این فهم را اصلاح کرد.

امام حسین علیه السلام برای فهم دین قیام کرد و هدف حضرت اصلاح امت بود و امت دچار انحطاط فکری و عملی شده بودند.

اینکه عزاداری برای حضرت فضیلت بسیار زیادی دارد، در این شکی نیست، اما این به شرطی است که انسان در مسیر درست قدم بردارد. اگر بنای دین انسان انحراف نداشته باشد، در این صورت قطره‌ای از اشک امام حسین علیه السلام دریایی از عذاب را پاک می‌کند.

هر کس مطیع خداست، دوست ماست

اگر کسی در احکام دینی اباحه‌ گری داشته باشد و توجهی نسبت به احکام الهی نداشته باشد، یقینا برای چنین مواردی اشک امام حسین علیه السلام نمی‌تواند ساختار اعمال و احکام منحرف او را الهی کند، چون انما یتقبل الله من المتقین، امامان معصوم علیهم السلام به بیانات مختلف برای ما فرموده‌اند «مَنْ کانَ اللهُ مُطِیعاً فَهُوَ لَنا وَلِیٌّ وَ مَنْ کانَ للهِ عاصِیاً فَهُوَ لَنا عَدُوٌّ»، کسی که در مسیر اطاعت خداست، دوست ماست و کسی که در مسیر عصیان الهی است، دوست ما نیست.

زیربنای عمل به احکام نباید عصیان الهی باشد

یعنی این معارف الهی در مورد ثواب گریه و عزاداری قطعا درست است، منتها به شرطی که انسان بنا و اساسش بر درستی باشد نه عصیان الهی.

گاهی اوقات با ترویج غلط این معارف، یک مطلبی که باید ما را به سعادت برساند، اگر بر اساس قواعد و چارچوب تبیین شده معصومین علیهم السلام نباشد، امکان دارد همان مطلب باعث اشتباه و گمراهی ما باشد و جامعه شیعی دچار یک عملگرایی اشتباهی شود.