یکی از جذاب‌ترین بازی‌های جام جهانی ۲۰۰۲، تقابل برزیل و انگلیس در مرحله یک چهارم نهایی بود. شاگردان اسکولاری با قدرت و با چهار برد به این مرحله رسیده بودند و انگلیس، مقابل دانمارک در یک هشتم نهایی قدرتنمایی کرده بود؛ البته آنها در دور گروهی نیز با یک گل رقیب سنتی برزیل، یعنی آرژانتین را برده بودند و باعث حذفشان شدند.
برزیل با لباس آبی به میدان آمده بود. بازی در حضور حدود ۵۰ هزار نفر در ورزشگاه شیزوکای ژاپن برگزار می‌شد. ابتدا این سه‌شیرها بودند که به گل رسیدند. مایکل اوون در دقیقه ۲۳ و از روی اشتباه هولناک لوسیو با مارکوس تک به تک شد و خیلی راحت تیمش را پیش انداخت.
همین گل مقدمه‌ای بود بر آغاز حملات پردامنه برزیل. آنها پیش از سوت پایان نیمه اول همه چیز را به تساوی کشاندند. حرکت انفرادی رونالدینیو، مرکز زمین انگلیس را با اختلال مواجه کرد؛ در ادامه او با بیرون پا ریوالدو را در محوطه صاحب توپ کرد و شماره ۱۰ برزیل نتیجه را یک بر یک مساوی کرد.
در نیمه دوم، دو اتفاق مهم رخ داد که نقش اصلی هر دو اتفاق رونالدینیو بود. ستاره برزیل که آن زمان در پی‌اس‌جی بازی می‌کرد ابتدا در دقیقه ۵۰، یکی از معروف‌ترین ایستگاهی‌های تاریخ جام جهانی را زد و تیمش را پیش انداخت. دیوید سیمن روی این گل مقصر اصلی بود چرا که به اشتباه از دروازه‌اش بیرون آمده بود. چند دقیقه بعد شماره ۱۱ برزیل بعد از یک پاس گل و یک گل، به خاطر خطای شدید بر روی دنی میلز با کارت قرمز مواجه و از زمین اخراج شد.
اما تیم اسون گوران اریکسون توانایی گلزنی نداشت. ارسال‌های بکام و تلاش‌های اسکولز و هسکی موثر نبود. شرینگهام، واسل و دایر نیز نتوانستند با حضورشان در میدان تغییری ایجاد کنند. انگلیس برای دومین دوره پیاپی در مرحله حذفی به دست یک تیم از آمریکای جنوبی حذف شد.
در نهایت برزیل موفق شد به ترتیب با شکست ترکیه و آلمان در نیمه‌نهایی و فینال برای پنجمین بار قهرمان جهان شود.
