به گزارش پردیسان آنلاین، مرضیه هاشمی در صفحه اینستاگرام خود نوشت: «یکی از همین دوستان دانشگاه بهم معرفیش کرد. یه دانشجوی مهندسی مسلمون و محجبه از ایران. کسی که تو عکس نیست ولی تو این روزهای بعد حمله اسرائیل و آمریکا، بیشتر از همه این دوستان دیگه یادش میفتم. زنی که اسمش رو می‌گذاریم لیلا…
لیلا با شوهرش اومده بود آمریکا برای ادامه تحصیل. خیلی با استعداد و درسخون بود. یا تو دانشگاه میدیدمش یا مسجد. یه روز با ذوق گفت برای فوق تو یه دانشگاه معروف مهندسی قبول شده. بهش تبریک گفتم و تشویقش کردم. دانشگاهش تو ایالت دیگه بود ولی بعضی وقت‌ها میومد دیدن ما. و تو یکی از این سفرها بود که اون خبر تلخ رو بهم داد. با هیجان از یه فرصت فوق العاده شغلی گفت. از کار برای پنتاگون!
باورم نمی‌شد. بهش گفتم کار برای وزارت دفاع آمریکا؟ چیکار؟؟؟ کاری رو گفت مرتبط با طراحی موشک! باهاش بحث کردم. یعنی می‌خواست تو طراحی اسلحه به حکومتی کمک کنه که سالهاست ملت‌های زیادی از جمله هموطنان خودش رو به خاک و خون کشیده؟! لیلا ولی ذهنش فقط رو یه چیز بود: موفقیت! پیشرفت! رسیدن به ته کاری که سال‌ها براش درس خونده بود. آخرین بهانه‌ای که آورد این بود: خب شاید بعداً بتونم با این دانش به ایران کمک کنم…
بعد از حمله رژیم صهیونیستی با تسلیحات آمریکایی و بعد هم حمله آمریکا به ایران یاد لیلا افتادم. به فکر نقش هر چند کوچکی که احتمالاً تو این حملات به قول دشمن موفقیت‌آمیز داشته. آیا راجع به لیلاهای دیگه ای شنیده که کلی برای پیشرفت خودشون و مردمشون تلاش کرده بودن ولی حالا تنشون مقیم بهشت زهراست؟ و آیا “موفقیت” خودش ارزشش رو داشت که امروز برای قاتلان مردمش کار کنه؟
لیلا بدبخت‌ترین آدمی بود که از نزدیک شناختم و یکی بزرگترین قربانیان ایرانی استعمار آمریکا. استعماری که اگه زورش برسه با بمب و موشک سرزمین قربانیانش رو فتح میکنه و اگه زورش نرسه، لشکر کشی میکنه به ذهن‌های اون‌ها. تا تصورشون از موفقیت بشه معیارهای ساخته خودش: مدالی قهرمانی که استعمار به گردنشون میندازه، فیلم سینمایی که استعمار بهش جایزه میده، حرکت اجتماعی و سیاسی که استعمار بهش لقب آزادی بخش میده و…
امثال آمریکا حتی با پیشرفته‌ترین موشک‌های دنیا نمیتونن شما رو برده کنن. اونطوری در نهایت یا شهید میشین و آزاده یا آگاه میشین و نزدیک تر به آزادی. ولی امان از روزی که بتونن ذهن شما رو تسخیر کنن…»
