به گزارش سرویس ترجمه پردیسان آنلاین، یک مطالعه جدید نشان می‌دهد که پتانسیل خنک‌کنندگی فضای سبز در شرایط گرمای زیاد کاهش می‌یابد. بسیاری از شهرها برای کمک به مقابله با گرمای بیش از حد شهری، ابتکاراتی را برای کاشت درختان بیشتر انجام داده‌اند. با این حال، تلاش‌های کاشت بیشتر ممکن است آنطور که قبلاً فکر می‌کردیم در مقابله با این موضوع مؤثر نباشد.

مطالعه‌ای که توسط محققان دانشگاه نیو ساوت ولز انجام شد، نشان داد که مزایای کاهش گرما توسط درختان در شرایط بسیار گرم به طور قابل‌توجهی مختل می‌شود. این یافته‌ها که در مجله Sustainable Cities and Society منتشر شده است، نشان می‌دهد که مدل‌های آب و هوایی معمولی توانایی درختان برای خنک شدن در طول موج گرما را تا ۶۰ درصد بیش از حد تخمین زده‌اند.

پروفسور سانتاموریس، یکی از نویسندگان این مطالعه می‌گوید: «افزودن زیرساخت‌های سبز، به ویژه کاشت درختان، اقدامی است که معمولاً برای کاهش گرمای شهری استفاده می‌شود. اما همانطور که تحقیقات ما نشان می‌دهد، درختان برای کاهش گرمای شهری در طول موج گرما محدودیت‌هایی دارند.»

نتایج به این معنا نیست که طرح‌های کاشت درخت برای کاهش گرما مهم نیستند، اما سیاست‌های کاشت در مقیاس بزرگ نیازمند بررسی دقیق است.

کاهش میزان تعرق درختان برای خنک کردن

به طور معمول، کاهش دمای ناشی از زیرساخت‌های سبز در شرایط عادی تابستان حدود یک تا دو درجه سانتی‌گراد در طول روز است. بیشتر این اثر خنک‌کنندگی ناشی از تعرق است، جایی که درختان بخار آب را از طریق برگ‌های خود آزاد و گرما را جذب می‌کنند و به این ترتیب دمای هوای اطراف را کاهش می‌دهند.

با این حال، درختان تحت تنش گرمایی برای حفظ رطوبت و جلوگیری از خشکی با نگه داشتن شیره خود اقدامات احتیاطی انجام می‌دهند. این امر جریان تعرق و در نتیجه توانایی آنها را برای خنک کردن کاهش می‌دهد؛ چیزی که در پیش‌بینی‌های آب و هوایی فعلی نادیده گرفته شده است.

برای این مطالعه، محققان از داده‌های یک پایگاه داده جهانی برای مدل‌سازی تغییرات در رفتار تعرق بیش از ۷۰۰ نوع درخت در طول موج‌های گرما استفاده کردند. آنها همچنین یک آزمایش میدانی برای اندازه‌گیری تغییرات تعرق، به‌ویژه در درختان اکالیپتوس در سیدنی انجام دادند تا این پدیده را تأیید کنند.

پژوهشگران دریافتند که در توانایی دوسوم درختان نمونه برای خنک کردن در شرایط گرمای شدید، بیش از حد برآورد شده بود. سانتاموریس در این رابطه می‌گوید که تصمیم‌گیرندگان شهری باید در مورد انواع درختان مورد استفاده و آستانه‌های دمایی مختلف آنها انتخابی بیشتری داشته باشند. در دمای شدید، درختان همچنین می‌توانند غلظت‌های بالایی از ترکیبات آلی فرار بیوژنیک (BVOCs) مانند ایزوپرن را ساطع کنند که می‌تواند در تعامل با سایر آلاینده‌های جوی به کیفیت هوا آسیب برساند.

بدون انتخاب درخت مناسب، نه‌تنها کاهش گرما در طول موج‌های گرما کمتر است، بلکه پتانسیل پدیده‌های بهداشتی نامطلوب از جمله افزایش آلودگی نیز وجود دارد. این امر نشان می‌دهد که نیاز واقعی به اصلاح استراتژی کاهش برای در نظر گرفتن شرایط امواج گرما وجود دارد.

در دسترس بودن آب نیز برای استفاده از درختان برای کاهش گرمای شهری بسیار مهم است زیرا آبیاری نکردن درختان پتانسیل خنک‌کنندگی آنها را در دوره‌های با دمای بالا محدود می‌کند.